พิมพ์ด้วยภาษาสก๊อยขนาดนี้
นี่นึกไปถึงคงอยู่ในสังคมแบบบ้านๆ สามีก็คงแบบแว้นๆ ไม่เอาถ่าน
ด้วยอยู่แบบนั้น แม่สามีกับสามี เลยพูดจากันแบบ ทะลึ่งตึงตัง หยาบโลนกันหน้าตาเฉย

อ่านมาจนถึง สามีเรียนปริญญาโท สตั๊นไปนิดนึง

การศึกษาบางทีก็ไม่ช่วยอะไร

ไม่รู้เหมือนกันว่าควรมองไปยังไงดี แต่คุณก็น่าจะรู้พื้นฐานครอบครัวสามีดี ว่าเป็นแบบไหน

**เว้นวรรคและเสริมคำที่ขาดให้แล้วกันเนาะ**

สามีอายุ 28 ปี แม่สามีอายุ 58 ปี ชอบหอมแก้มกอดจูบคลอเคลียออดอ้อนกัน เราคิดว่าเป็นเรื่องปกติของแม่ลูกที่แสดงความรัก เพราะแม่พ่อเราเองก็ยังกอดเรา แต่ไม่หอมแก้มเหมือนตอนเด็ก ๆ เพราะเรามีครอบครัว แต่ก็แสดงความรักโดยเปนห่วงบอกรักแทน แต่ล่าสุดเรากลับไปเยี่ยมครอบครัว
ตัวสามีเองปกติจะไปนอนค้าง 2 คืน เดือนละสองครั้ง แม่ลูกก็เข้าไปนอนเล่นกระเซ้าเย้าหยอกตามประสาแม่ลูก ส่วนตัวเรานั่งอยู่นอกห้อง เราอยากให้เขาใช้เวลากับแม่เขา แต่ก่อนกลับแม่เขาจับปู๋ต่อหน้าเราแล้วพูดว่า "โตแล้วนะเดี่ยวนี้" เราอึ้งมาก อาฟเตอร์ช็อกค่ะนาทีนั้น แล้วก็พูดไม่ออกเป็นวันเลย
ในสมองมี 2 แง่ปะทะกัน ก็คือด้านบวกบอกว่า แม่กับลูกเขาเห็นปู๋กันมาตั้งแต่เด็ก เขาเกิดมาจากรูนั้นของแม่คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง พยายามหลอกตัวเองไป แต่ในทางลบเราคิดว่าแม่เขาโรคจิตวิตถารมาก เราคิดมุมกลับ ถ้าพ่อเราจับของเราก็คงจะดูผิดมนุษย์ทั่วไปเหมือนกัน เลยอยากถามว่าคนปกติเขาทำกันไหมคะ? เราคิดมากไปหรือเราคิดถูกแล้ว

เราเสียดายเวลา 6 ปีที่อยู่ด้วยกันมา พอคิดเรื่องแม่เขาทีไรเราอยากถอยมาก เพราะยังต้องเจอเหตุการณ์นี้ซ้ำ ๆ แม่เขาค่อนข้างหวงลูก ตามใจลูก ซื้อรถ ซื้อโทรศัพท์ อยากได้อะไรแม่เขาจะหามาให้ และถ้าเราพูดถึงแม่เขาเมื่อไหร่เขาจะอารมณ์ขึ้นเป็นฟืนเป็นไฟว่าแม่เขาไม่เคยทำให้เสียใจ อย่ามาว่าแม่เขา คือเราก็จะเงียบและคิดในเชิงบวกว่า แม่ใคร ๆ ก็รัก อย่ามาแตะแม่ฉัน แต่กับพ่อเขาดูก็ไม่ค่อยสนิทเพราะพ่อเขาคนเงียบ ๆ ไม่ค่อยอะไรมากชิล ๆ แม่จะเป็นคนควบคุมทุกอย่าง ซึ่งทุกคนต้องฟังฉัน และต้องถูกเสมอ พ่อเขาคือไม่มีสิทธิ์มีเสียงในบ้านเลย ทั้งที่เป็นคนหาเงินเข้าบ้านออกไปทำงานข้างนอกตั้งแต่สามีเรายังเด็ก ๆ เราคงจะคิดมากไปหรือเขาคิดว่าสามีเป็นเด็กในสายตาเขาอยู่ตลอด หรือมีอะไรลึก ๆ อยู่ คือกับลูกคนอื่นเองแม่เขาก็ไม่ได้ตามใจแบบนี้เลย ถ้าแฟนเรากลับบ้านจะปรนนิบัติสามีหวงสามียิ่งกว่าเราอีก ชอบทำทุกอย่างที่เราทำในหน้าที่เมียเพื่อเอาใจสามีเรา เรายืนอยู่ข้างซ้ายของสามี ส่วนเขาก็จะมายืนอยู่ข้างขวาเวลาทำบุญ ต้องทำตัวเหนือกว่าเราทุกเรื่อง คือก็ปล่อยให้เขาทำไป เพราะคิดว่าเขาแก่คงอยากมีความสุขได้ดูแลสามีเรา

ถ้ากลับมาอยู่บ้านเช่าแม่เขาก็จะโทรหากันวันละ 3 เวลาหลังอาหาร พอสามีเรารับสายช้าก็จะน้อยใจว่าไม่รักแม่ ลืมแม่ เฮ้ย! ไม่คิดจะให้ลูกใช้ชีวิตเลยหรอเหมือนใช้ชีวิตกัน 3 คน ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรต้องให้สามีเราจัดการทุกเรื่อง เช่น สั่งซื้อของที่แม่สามีอยากได้ ทั้งที่ลูกอีก 2 คนก็อยู่บ้านเดียวกับเขา
แต่เราอยู่กันคนละจังหวัดกัน โทรศัพท์แกลำโพงไม่ค่อยดัง ก็โทรมาหาสามีเราว่า ลงมาทำโทรศัพท์ให้แม่หน่อย แค่กดเปิดเสียงเอง ลูกแกอีก 2 คนก็ทำได้นะเราว่า คือบางทีมันก็เยอะไป ถ้ามีครอบครัวไหนเ็นแบบสามีเราช่วยบอกว่าเป็นเรื่องปกติที เราจะได้เข้าใจเลิกคิดอกุศลบาปตัวเองมาก รู้สึกอุบาทปากที่ต้องมาระบายในกระทู้พันทิป มาสมัครเพื่อตั้งกระทู้นี้โดยเฉพาะ เพราะในชีวิตจริงเราไม่ค่อยมีเพื่อนคอยปรึกษาสามีเราไม่ชอบให้เราคบเพื่อนคบหาสมาคม อยู่แต่ที่บ้าน ทำงานบ้าน นี่แหละชีวิตเรา กับครอบครัวเองเราก็ไม่กล้าบอก กลัวพ่อแม่เราให้เลิกถ้ารู้ว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเรา

//เพิ่มเติมจาก จขกท. คห. 4
พอเราพูดถึงเรื่องที่แม่เขาทำกับสามีเราว่าไม่เหมาะสม เขาก็จะพูดตลอดว่าปกติบ้านเขาเป็นแบบนี้แหละชอบเล่นตลก ๆ ขำ ๆ กันภาษาคนบ้าน ๆ คือเขาเป็นเรื่องของปกติของคนไม่ปกติใช่ไหมคะ? บ่อยสุดก็คือแซวเวลาสามีจะไปฉี่ แซวสามีเราว่าหนักนะลูกมันใหญ่ ให้แม่ไปช่วยถือไหม ให้แม่ไปช่วยล้างเจี๊ยวนะลูก พวกเขาดูตลกมีความสุขกับการทำเรื่องแบบนี้จนเป็นเรื่องสนุก หัวเราะกัน แต่เราไม่เคยเจอแบบนี้ เพราะบ้านเราจะสอนให้วางตัวเว้นระยะอันไหนทำได้ ทำไม่ได้ เหมาะสม หรือสมควร กับพ่อกับแม่เรายังสอนเลยค่ะเวลาจะหอมแก้มจะจุ๊บพ่อ นั่งตักพ่อ ขี่คอพ่อไม่ได้แล้วนะโตเป็นสาวแล้ว และบ้านเราก็ไม่เคยพูดเรื่องใต้หว่างขาทั้งต่อหน้าคนหรือกับคนในบ้าน แต่แม่เขาเหมือนเป็นคนโรคจิตอะค่ะ เราโพสต์เฟสเขาก็ยังมาว่าเลยว่าจะกินอะไร ไปไหน ทำไมต้องลงด้วย หนักสุดก็บังคับให้เรากินน้ำพริกปลากระป๋องนี่แหละค่ะ เขาบอกเขายังกินแบบนี้ไม่เห็นต้องกิน KFC หมูกระทะ ก็เราอยากกินนี่ แล้วเราก็ไม่ได้กินทุกวัน แต่แม่เราบอกให้เรากินแต่ของดี อยากจะกินก็กินไปเลยลูก ถ้าลูกมีความสุข แม่ก็มีความสุข แต่แม่สามีเหมือนไม่อยากเห็นเรามีความสุขกับสามี มาเปรียบเทียบตลอดว่าถ้าสามีไม่ทำกับเขาแบบที่ทำกับเรา คนแก่ทั่วไปแค่กลัวลูกทอดทิ้ง กลัวลูกรักเมียมากกว่าแม่ แต่นี่ลูกเขาก็ทำหน้าที่ลูกได้ไม่ขาดตกบกพร่อง แต่แม่เขามีความต้องการมากจนเกินไป จนบางทีเราก็แอบคิดว่าเขามีอะไรกับแม่หรือเปล่า แต่มันเป็นไปได้จริงหรือ ที่แม่จะคิดกับลูก ถ้ามันเป็นจริงก็คงอุบาต วิปลาส วิตถาร ต่ำช้า จิตผิดมนุษย์ คือที่ผ่านมาเราก็เงียบเฉยมาตลอดพยายามเดินหนี กดอารมณ์ไว้ ท่องพุทโธ ๆ ๆ ๆ ๆ สวดมนต์ในใจจะได้ไม่คิดฟุ้งซ่าน

//เพิ่มเติมจาก จขกท. คห. 6
เพิ่มเติมค่ะ****แม่เขาอยากรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับสามีเราเรื่องงาน คุยผ่านโทรศัพท์จะมาถามสามีเราทุกเรื่องในชีวิต จะไปไหน ทำอะไร เจอใครบ้าง กินอะไรมาบ้างในแต่ละวัน นอนกี่ทุ่ม ตื่นกี่โมง อาบน้ำหรือยัง แล้วสามีเรากำลังศึกษาปริญญาโท ถามว่าอาจารย์ให้ทำงานหรือมีงานอะไรที่อาจารย์ให้ส่ง ทำหรือยัง ทั้งที่ทุกเรื่องเราต้องเป็นคนถามมากกว่าแต่เรากลับไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขา ทั้งที่ไม่มีเรื่องคุยไม่มีธุระอะไร แต่แม่เขาก็จะหาเรื่องโทรมาเพื่อให้ได้คุยกับสามี และแม่เขาก็จะบอกว่าในแต่ละวันเขาทำอะไร เจอใคร ไปไหน กินอะไร ทั้งที่สามีเราไม่ได้ไปไหนเลยแต่แม่สามีอยากให้สามีเรารู้ว่าเดินตากฝนหรือตากแดดก็บอกสามีเราหรือกินของมัน ๆ ทั้งที่เป็นความดัน เพื่อให้สามีเราพูดแค่ว่า อย่ากินนะแม่ พอไม่ได้กินผักแล้วถ่ายไม่ออกก็บอก กางเกงในยางยืดก็ยังบอกสามีอีก เราเข้าใจว่าคนเป็นแม่ลูกคุยกันได้ทุกเรื่อง บางทีเรามีงานแต่แม่เขาอยากให้กลับไปบ้านดูแลเอาใจเทคแคร์ทั้งที่เราพึ่งไปมา 3 วันเองเราคิดว่าแม่คงขาดความรักความอบอุ่นเอาใจใส่จากพ่อเพราะพ่อต้องทำงานเลิก 4 โมงคงเหงาไม่มีใครเข้าใจเท่าสามีเรา และจะย้ำเสมอว่าแม่รักลูกมากกว่าใคร ถ้าไม่รักคงไม่ปล่อยให้ลูกดูดนมแม่จนหัวนมแม่ดำ ไม่ปล่อยให้ลูกเล่นนมคลึงนมแม่จนยานนะจำไว้ เราก็ไม่คิดมาก หลอกตัวเองว่าลูกทุกคนต้องดูดนมแม่เล่นนมแม่ แต่เราไม่เคยเล่นนมแม่อะไรแบบนั้นตอนเด็กเราแค่ดูดนมตามธรรมชาติเด็กทั่วไปเขาอาจจะพูดถึงสามีตอนยังไม่รู้เรื่องยังเป็นเด็ก จนเรารู้สึกอึดอัดอยากระบายกับใครสักคนแต่มันเป็นเรื่องที่ไม่ควรพูดหรือสงสัยในเรื่องนี้ คือไม่ควรให้ใครรับรู้

ไม่ทนแล้วครับ

ไม่ทนที่จะอ่านแล้ว ยิ่งอ่านยิ่งไม่รู้เรื่อง ทั้งตัวอักษร ทั้งการวรรคคำ หมดกัน

เห็นด้วยกับ คห.17 อ่านยาก การเขียนในกระทู้สาธารณะน่าจะตั้งใจใช้ภาษาให้ถูกต้องมากกว่าเอาสะดวกเหมือนคุยกับเพื่อนในไลน์ ถ้าพิมพ์ผิดนี่ก็อีกเรื่องนึง น่าจะมีการรณรงค์ในเรื่องนี้