เราขอเกริ่นไว้ก่อนค่ะว่าพี่สาวในที่นี้ไม่ใช่พี่สาวแท้ๆ เป็นลูกพี่ลูกน้องค่ะ เรากับเจ๊อายุห่างกันประมาณ 20 ปี ตั้งแต่เล็กจนโต เราสนิทกับเค้ามาก ไปไหนก็ไปด้วยกัน เมื่อเราเป็นวัยรุ่นเราก็มักจะปรึกษาเขาบ่อยๆ แต่ ดูเหมือนกับว่าเค้าไม่เคยให้คำตอบที่ดีกับเราเลย ตัวอย่างเช่น เรามีปัญหากับเพื่อนเขาสมน้ำหน้าเราด้วยซ้ำ
เมื่อเราเรียนมัธยมตอนปลายเราได้มีโอกาสเข้าเรียนที่รามคำแหง เป็นแบบพรีดีกรี ตั้งแต่ชั้นม.5 พอเรียนจบมัธยมปลาย เราสนใจภาษาจีนมาก เลยขอพ่อเราเองว่าจะเรียนที่ ม.กรุงเทพ ( เราเคยสอบตรงติดที่ศิลปากรแต่ว่าไม่ใช่คณะที่เป็นภาษาจีนเลยไม่ได้เลือก) เมื่อพี่สาวเรารู้ ว่าเราจะเรียนที่ ม.กรุงเทพ ก็มาคุยกับพ่อเราว่าทำไมถึงให้เราเรียน ม.กรุงเทพเรียนที่รามก็พอแล้ว (ซึ่งเรามารู้ภายหลังว่าเค้ารู้สึกแย่ที่เราเข้าเรียน ม.เอกชนเนื่องจากตัวเค้าเองไม่ได้จบมหาลัย) จากนั้นเราจบ ปริญญาตรีจากมอกรุงเทพด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง แทนที่เจ๊เค้าจะยินดีกับเราแต่กลับพูดว่าจบได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งแล้วยังไง เงินที่เรียนก็เป็นเงินพ่อแม่ทั้งนั้น แต่ในการส่งให้เราเรียนพ่อแม่เราไม่เคยที่จะบ่นเลยและภูมิใจด้วยซ้ำที่เราเรียนจนประสบความสำเร็จ เราทำงานไปประมาณสามปีจากนั้นเราไปสมัครเรียนปริญญาโทด้านภาษาจีนที่ ม.หัวเฉียว (เราส่งตัวเองเรียนแล้ว. เนื่องจากทำงานได้แล้ว) เจ๊ก็มาถามเราว่าเรียนมอเอกชนอีกแล้วเหรอ???
เราไม่เข้าใจว่าทำไมเจ๊ต้องถามเราแบบนี้ ถ้าเค้ารักเราจริงและเห็นเราเป็นน้องที่สนิทคนหนึ่งเค้าควรที่จะยินดีกับเราใช่ไหมคะ