สมัยเด็ก ตั้งแต่ประถมยันมัธยม แม่เราจะซีเรียสเรื่อง การเรียนมากๆ พี่ชายเราเรียนเก่ง ทำให้เรามักโดนเปรียบเทียบตลอด ไม่ได้เพียงแต่แม่ ครูที่โรงเรียนก็เป็นเหมือนกัน ได้เกรด 3.3-3.4 ในสมัย มัธยม กลับมาโดนด่าโดนตีตลอด เก่งแค่อังกฤษอย่างเดียว เลยทำให้เกรดขึ้นมาโอเคหน่อย 3.3 เหมือนจะดี แต่เราได้เกือบที่โหล่ของชั้น เพราะอยู่ห้องรองคิง ที่อยู่ได้เพราะอังกฤษ วิชาเดียว เราไม่เคยได้รับคำชมจาก ที่บ้าน และ ครู มักจะทำหน้าผิดหวังเรา เพราะพี่ชายเกรด 3.8 +จนถึง 4.00 ตลอด เรายอมรับว่า ตัวเองค่อนข้างสมาธิสั้น ไม่สามารถอ่านได้เวลานาน แล้วไม่ได้เพียงแต่จะมีปัญหาการเรียน การเข้าสังคมก็เป็น สมัยประถมยันมัธยท แม่มักให้เราเรียนพิเศษตลอดเวลา ไม่ค่อยมีเวลาไปเล่นกับใคร ไปเรียนพิเศษก็เรียนคนเดียวค่ะ เราเข้าสังคมไม่เก่ง มักโดนล้อที่โรงเรียนตลอด เพราะเรา หน้าบาน ผมยุ่งๆ ครูที่โรงเรียนคนนึงก็เรียกเรา อิเฉิ่ม สมัยมัธยม เราโดดเดี่ยวมาก จะมีเพื่อนจริงใจแ สองคนเท่านั้น แต่ถึงจะมีเราไม่เคยเล่าให้ใครฟัง เราเป็นคนเก็บกดมากๆ ถ้าเกรดไม่ดีตามที่แม่คาดหวัง กับ ไม่ไปเรียนพิเศษตามที่สมัครให้ จะโดนด่าหนักมาก ป่วยเป็นอิสุกอิใสก็ต้องไป ถึงขั้นด่าว่า ไม่มีใครชอบเมิงหรอก จนมาถึง สมัยม.6 ความเก็บกดที่มีก็เริ่มทำร้ายตัวเราเอง วันที่ มีการติว Gat pat อังกฤษที่โรงเรียน เราพลาดเอง ที่ไม่ไปติว เพราะ เห็นเป็นอังกฤษ ตอนนั้นเรากลัวแม่มาก เราคิดผิดที่ไม่น่าโดด แต่ตอนคิดได้ก็ไ ทันจะเข้าโรงเรียนแล้ว ถ้าแม่กลับมาโดนตีแน่ๆ เราเลยทำการคิดจะกระโดดตึกค่ะ ตอนแรกจะโดนชั้นบนสุด กะเอาให้ตายไปเลย แต่กลัวมาก เลยเปลี่ยนมาเป็นชั้นเดียว ถ้าไม่ตายขอให้ตัวเองเจ็บก็ยังดี พอกระโดดลงม า เท้าเราช้ำเขียวไปข้างนึง ฟันหน้าหัก เลือดไหลเต็มปาก แขนปวดมาก แต่ไม่หัก ตอนโดดไม่ได้คิดไร พอมาคิดอีกที เราต้องโดนแม่ด่าแน่ๆ สุดท้ายก็โดนจริงค่ะ แม่กลับมาเห็น เราสภาพแบบนี้ จะพาไปหาหมอ และพูดว่า อายเค้ามั้ยโดดบ้าน ได้ยินแบบเรายิ่งอยากตายอีก พอไปหาหมอเสร็จหมอให้พักการเรียน ไปก่อนไม่งั้นจะเป็นหนัก เพราะถ้ามีการเดินมากๆ จะเป็นหนัก ถึงหมอบอกแบบนี้ แม่เราไม่สนใจค่ะ แม่เราให้เราไปเรียน ให้พ่อขับไปส่ง ที่ห้อง เวลามีเพื่อนถาม เราไม่กล้าพูดความจริง เราฝังใจที่แม่พูดว่า อายคนอื่นมั้ย เลยพูดไปว่ า เราโดนรถเฉี่ยว เพื่อนถามอีกว่า ใครเฉี่ยว เราก็บอกไปว่ามอไซต์ ไม่ได้บอกว่าใครทำ เราก็เงียบๆ แต่เรารู้ค่ะว่า ไงคำตอบที่เราพูดมันแปลกๆอยู่แล้ว ตอนนั้นเรารู้สึกไร้ค่ามากๆ แต่เพื่อนในชั้น ไปส่งเราถึงบ้านตลอด วิชาไหน เดินไปเองไม่ได้ ไม่ต้องไปเรียน ที่เราคิดมาตลอด ว่าไม่มีใครสนใจเรา เราคิดผิดค่ะ เราเกลียดการไปโรงเรียนตลอด เพราะเกรดไม่ดี เลยไม่กล้าจะเจอใคร อายเกรดตัวเอง เราฝังใจที่แม่ตี ด่าเรามากๆ ทำให้เราไม่มั่นใจในตัวเองไปเลย เท้าช้ำไปได้ห้าเดือน ถึงจะหาย ระหว่างนั้น ในห้าเดือนนั้นเราวาดรูปเล่นค่ะ เป็นคนที่ติดเกมมาก ชอบวาดการ์ตูน มักจะโดนล้อบ่อยๆว่า วาดเป็นแต่การ์ตูนหรอ วาดตัวอะไรอ่ะ เราเลยเปลี่ยนมาวาดรูปจริงแทน ก็มีคนชมว่าวาดสวย ที่บ้านก็เริ่มชมว่าวาดสวย เราเลยอยากขอแม่ว่าอยากเรียนด้านนี้ ไม่รู้ว่า เกิดไรขึ้นแต่แม่เรา เริ่มไม่ดุแล้ว แกสนับสนุน แต่เราชอบเกม การ์ตูน มากกว่า เลยได้ไปเรียน คณะดิจิตอลอาร์ทที่ม.รังสิต สมัยเรียน เราจะมีเรื่องคิดมาก และอาการรุนแรงก็เริ่มออกค่ะ เรามีอากาหงุดหงิดง่าย เอาหัวโขกตัวเองประจำ ถ้างานตัวเองไม่ดีพอที่ในสายตาคนอื่น แม่บอกแล้วว่า เกรดเท่าไหร่ก็ไม่เป็นไร แต่ด้วยความฝังใจ เรายังติดกลัว จะเกรดน้อยไม่ได้ จะงานแย่ไม่ได้ เหมือนคนบ้าเลยค่ะ เริ่มปาของ พูดจาหยาบคาย หงุดหงิดง่ายมาก ไม่พอใจจะด่าลงเฟส แต่ก็เรียนจบมาได้ค่ะ ทำงานมาแล้วปีนึง แต่พฤติกรรม หงุดหงิดง่าย เครียดง่าย ยังไม่หาย ทำให้เราไม่ค่อยกล้าจะสนิทกับใคร เลยกลายเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเพื่อนไปเลย เราไม่อยากสนิทกับใครมากเพราะกลัวจะหงุดหงิด ทำให้เสียใจ มักจะชอบปลีกตัวออกมา เวลาใครพูดกับเรา เรามักจะเงียบๆ ตอนสทัยทำงานเราได้ไปหาจิตแพทย์มาค่ะ เพราะ มีวันนึงเราเครียดหายใจไม่ออก เราไปกินยาสีชมพู ให้ที่บ้านซื้อมาให้ เป็น ผ่อนคลาย กินไปพร้อมน้ำอัดลม ทำให้ อ่อนแรง ไม่รู้มั่นใจว่าเกี่ยวมั้ย แต่อ่อน สามสี่วันไม่หาย มีวันนึงไปทานแล้วเครียดหายใจไม่ออก เลยไปหาจิตแพทย์วันนั้นเลย ลาครึ่งวัน ก็ทำแบบสอบถาม วินิจฉัยแล้วเป็นซึมเศร้า กินยาสามเดือน มาตามนัดหมอ ตอนนั้นจะหายแล้ว หมอบอกเริ่มคุยดีขึ้นกว่าตอนแรก และให้กินต่อไปอีก หกเดือนค่อยเลิก เราจะกลับบ้าน เลยไม่ได้หาหมออีกแต่กินยาตามที่บอก ตอนนั้นก็ไม่มีอะไรดีขึ้น แต่ พฤติกรรมรุนแรง ยังไม่หายค่ะ แถมรุนแรงด้วย อันนี้ยอมรับเราเล่าให้ฟังไม่หมดเลยกลายเป็นว่า รักษาได้ไม่หมด ตอนนี้ก็ไม่มั่นใจว่า เป็นไบโพล่าด้วยมั้ย จากที่ดูข้อมูลมา ตรงหมดค่ะ แต่ยังไม่ได้ไปหาหมอ เลยยังฟัยธงไม่ได้ว่าเป็นมั้ย แต่ตอนนี้จิตใจเราเจ็บปวดมากค่ะ เราคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ใครขัดใจจะด่าตลอด เราจะร่าเริ่งก็ร่าเริ่ง และพูดจาดี จนบางที คนอื่นยังมองว่า เราพูดดี แต่จริงเรามีอีกบุคลิก ซึ่งไม่อยากให้เกิดมากๆ ไม่งั้นเราจะมีแต่คนไม่ชอบค่ะ พฤติกรรมรุนแรงมักจะลงที่หน้าเฟส และบางทีจะกับของ และครอบครัวค่ะ ที่บ้านเราก็เป็นเหมือนกัน พ่อกับแม่จะด่าคำหยาบใส่กัน ที่มาพูดวันนี้แค่อยากจะระบายค่ะ เพราะสถาบันครอบครัวสำคัญมาก เราเชื่อ ที่เราป่วงทางจิตเป็นเพราะครอบครัวส่วนนึงด้วย เราไม่อยากโทษครอบครัวค่ะ เราโทษตัวเองที่ไม่สามารถทำให้แม่ภูมิใจในสมัยนั้นได้ เค้าต้องมาทนกับคนอื่นว่ามีลูกเรียนม.รังสิต ในขณะที่พี่เป็นหมอ ถ้าเล่าวกวนหรือ งง ต้องขออภัยด้วยนะคะ