สวัสดีครับ ผมเป็นนักศึกษาอยู่ ปี 4 กำลังฝึกงาน แฟนผมก็เช่นกัน แต่เราอยู่กันคนละจังหวัด ค่อนข้างไกล ผมอยู่เหนือแฟนอยู่อีสาน ได้เจอกันครั้งสุดท้ายตอนปีใหม่
เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมสังเกตุว่าช่วงพักหลังที่คุยกันผ่านคอลไลน์บ้าง โทรบ้าง เทอมัอาการแปลกๆ ก็เลยเค้นเอาความลับอยู่ วันสองวันจนได้เรื่องว่า ก่อนหน้านั้นที่พี่เลี้ยงของเขาได้ชวนนักศึกษาที่ไปฝึกงานด้วยกัน 5 คนแฟนผมเป็นหนึ่งในนั้น รวมทั้งหมด 9 คนไปกินเลี้ยงฉลอง ผมจำได้เพราะแฟนมาขอผมก่อนแล้ว ผมก็โอเคให้ไป เพราะเห็นว่าเทอบ่นมาตลอดช่วงฝึกงานว่าเทอเหนื่อย เหตุการณ์ตอนนั้นเป็นยังไงผมไม่รู้
จากที่เค้นถามความลับมา เทอสารภาพว่ามีอะไรกับรุ่นพี่ที่ไปฝึกงาน ผมได้ยินคำตอบนี้ในใจทุกอย่างมันพังหมดเลย มันไม่มีแรงจะทำอะไร ทรมานมาก น้ำตาไหลเองเฉยๆ มันชามันเหมือนกับมีคนเอาไม้มาทุบหัวจนสมองหยุดทำงาน ในใจรู้แค่อย่างเดียวคือโกรธแบบมากกว่าคำว่าโกรธ ผมเลยบอกแฟนไปว่า ขอเวลาไปคิดอะไรก่อน จากนั้นก็ตัดสายแฟนไป รวบรวมสติ ก่อนจะมาถามเหตุผลและก็เรื่องราว ผมหยุดคุยกับไป 2 วันเต็มๆ แต่ในช่วงนั้นฟนโทรหาตลอดนะ ทักเฟซ ทักไลน์ พอใจเย็นลงบ้างก็เลยกลับไปคุยแล้วก็ถาม ...
ประมาณว่าเขาไปกินเลี้ยงกัน จำเหตุการณ์ตอนสุดท้ายคือตื่นขึ้นมาแล้วนอนอยู่กับรุ่นพี่ที่ฝึกงาน ผมเลยบอกให้แฟนไปเอาเฟซและก็เบอร์โทรคนนั้นมา แล้วผมโทรไปถามตอนแรกผู้หญิงรับสาย ผมเลยถามหาคนที่ชื่อ เอ (นามสมมุติ) คุยได้เรื่องมาว่าพี่เอ มีลูกเมียแล้ว แล้วคนที่ผมคุยด้วยในตอนนั้นคือเมียเขา ในใจอยากจะพูดออกไปว่า ผัวคุณีอะไรกับแฟนของผม อยากจะทำให้
แตกแยกทั้งครอบครัว แต่ใจไม่ถึงพอ ก็เลยบอกเมียเขาถ้าพี่เอกลับมาให้ติดต่อกับเบอร์นี้
ตกเย็นเขาโทรมา ผมถามเขาอยู่พักใหญ่ว่าพี่จำเหตุการณ์ที่ไปกินเลี้ยงวันั้นได้ไหม ตอนแรกเอก็ตลบแตลง
เหมือนกัน จนผมให้แฟนคุยก็ยอมสารภาพ คนที่ชื่อเอเขาบอกว่าเมา แล้วแฟนผมก็เมา (บ้านพี่เอกับหอพักแฟนผมกับทางเดียวกันแต่แฟนผมพักกับพี่สาว) ตอนนั้นพี่เอเริ่มรู้สึกเมาและเห็นแฟนผมเมา เลยถามว่าจะกับกันก่อนไหม เพื่อนแฟนเห็นว่ากับทางเดียวกัน บวกกับเพื่อนแฟนนผมจะไปต่อกันที่อื่นด้วย เลยปล่อยให้กับพร้อมกัน เพราะเห็นว่าพี่เอนิสัยดีพอสมควร(จากที่ถามเพื่อนแฟนมา) แต่ไม่ได้เล่าเรื่องนี้กับคนอื่น
ย้อนกับมาคุยกัน 3 คน ผมถามว่าพี่ตกลงจะเอายังไง วันนั้นพี่ใส่ถุงไหม พี่เขาบอกว่าใส่ ผมเลยถามว่าแฟนผมเมามากไหม พี่เขาบอกว่าพอสมควร เขาพยายามบอกว่าแฟนผมไม่ได้ผิดอะไร อย่าไปโทษเขา ให้โทษที่พี่เขาคนเดียว (คุยประชุมสายกันนะ แฟนผมเอาแต่ร้องไห้ขอโทษอย่างเดียว ผมเลยตัดสายแฟนออกแล้วไปคุยกับพี่เขาสองคน) สรุปคือได้มาเพียงแค่คำขอโทษ ในใจผมรู้ว่ามันทำอะไรไม่ได้แล้ว ที่เหลือต่อจากนี้อยู่ที่ผมตัดสินใจ และไม่ได้ไปแจ้งความอะไร
ผมย้อนกลับมาคุยกับแฟน โทรไปหา เทอร้องไห้แบบหนักมาก ในใจลึกๆคือสงสารมาก แต่ทำอะไร ได้แต่ปลอบแฟนอยู่พักนึง ผมบอกแฟนไปว่าจะยังอยู่เหมิอนเดิม เรื่องที่แล้วให้แล้วไป เดินหน้าไปด้วยกันต่อและขอไม่ให้ไปเที่ยวไหนตอนกลางคืนอีก ไม่ว่าจะมีเพิ่อนไปหรือไม่ยกเว้นมีครอยครัว แฟนผมรับปาก จากนั้น ผมก็พยายามปกปิดความรู้สึกแย่ๆ ไม่ให้แฟนรู้ ม่อยากให้เทอรู้สึกว่ามันเป็นแผลฝังในใจ ผมตัดสินใจจะไปหาเทอสัปดาห์หน้า
แต่ตอนนี้ในใจมันพังทุกอย่างพยายามลืมก็ลืมไม่ได้ มันทรมานแบบบอกไม่ถูกกินไม่ได้นอนไม่หลับ
พักหลังมาแฟนผมทำดีกว่าที่ผ่านมามาก พยายามถ่ายรูปมห้ดูอยู่ไหนทำไร โทรหาบ่อยมาก ตอนกลางคืนคือคอลสายทิ้งไว้ตลอด ผมไม่ได้ขอนะ ผมก็บอกให้กับไปทำแบบปกติ
ตอนนี้ในใจสับสนคิดอะไรไม่ออกิแล้ว ผมรักเทอ แต่ผมก็รักใจตัวเองรักความรู้สึกตัวเองไม่แพ้กัน แค่อยากมาระบาย ไม่รู้จะพ๔ดกับมครได้
ผมพิมพ์ผิดอะไปขออภัย พิมพ์ไปสั่นไป ร้องไห้ไป ขอบคุณสำหรับพื้นที่เล็กๆ TT
ใครเคยเจอะรื่องแย่ๆแบบนี้บ้าง เหมือนทั้งใจมันสลายหมดเลย
เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมสังเกตุว่าช่วงพักหลังที่คุยกันผ่านคอลไลน์บ้าง โทรบ้าง เทอมัอาการแปลกๆ ก็เลยเค้นเอาความลับอยู่ วันสองวันจนได้เรื่องว่า ก่อนหน้านั้นที่พี่เลี้ยงของเขาได้ชวนนักศึกษาที่ไปฝึกงานด้วยกัน 5 คนแฟนผมเป็นหนึ่งในนั้น รวมทั้งหมด 9 คนไปกินเลี้ยงฉลอง ผมจำได้เพราะแฟนมาขอผมก่อนแล้ว ผมก็โอเคให้ไป เพราะเห็นว่าเทอบ่นมาตลอดช่วงฝึกงานว่าเทอเหนื่อย เหตุการณ์ตอนนั้นเป็นยังไงผมไม่รู้
จากที่เค้นถามความลับมา เทอสารภาพว่ามีอะไรกับรุ่นพี่ที่ไปฝึกงาน ผมได้ยินคำตอบนี้ในใจทุกอย่างมันพังหมดเลย มันไม่มีแรงจะทำอะไร ทรมานมาก น้ำตาไหลเองเฉยๆ มันชามันเหมือนกับมีคนเอาไม้มาทุบหัวจนสมองหยุดทำงาน ในใจรู้แค่อย่างเดียวคือโกรธแบบมากกว่าคำว่าโกรธ ผมเลยบอกแฟนไปว่า ขอเวลาไปคิดอะไรก่อน จากนั้นก็ตัดสายแฟนไป รวบรวมสติ ก่อนจะมาถามเหตุผลและก็เรื่องราว ผมหยุดคุยกับไป 2 วันเต็มๆ แต่ในช่วงนั้นฟนโทรหาตลอดนะ ทักเฟซ ทักไลน์ พอใจเย็นลงบ้างก็เลยกลับไปคุยแล้วก็ถาม ...
ประมาณว่าเขาไปกินเลี้ยงกัน จำเหตุการณ์ตอนสุดท้ายคือตื่นขึ้นมาแล้วนอนอยู่กับรุ่นพี่ที่ฝึกงาน ผมเลยบอกให้แฟนไปเอาเฟซและก็เบอร์โทรคนนั้นมา แล้วผมโทรไปถามตอนแรกผู้หญิงรับสาย ผมเลยถามหาคนที่ชื่อ เอ (นามสมมุติ) คุยได้เรื่องมาว่าพี่เอ มีลูกเมียแล้ว แล้วคนที่ผมคุยด้วยในตอนนั้นคือเมียเขา ในใจอยากจะพูดออกไปว่า ผัวคุณีอะไรกับแฟนของผม อยากจะทำให้
ตกเย็นเขาโทรมา ผมถามเขาอยู่พักใหญ่ว่าพี่จำเหตุการณ์ที่ไปกินเลี้ยงวันั้นได้ไหม ตอนแรกเอก็ตลบแตลง
ย้อนกับมาคุยกัน 3 คน ผมถามว่าพี่ตกลงจะเอายังไง วันนั้นพี่ใส่ถุงไหม พี่เขาบอกว่าใส่ ผมเลยถามว่าแฟนผมเมามากไหม พี่เขาบอกว่าพอสมควร เขาพยายามบอกว่าแฟนผมไม่ได้ผิดอะไร อย่าไปโทษเขา ให้โทษที่พี่เขาคนเดียว (คุยประชุมสายกันนะ แฟนผมเอาแต่ร้องไห้ขอโทษอย่างเดียว ผมเลยตัดสายแฟนออกแล้วไปคุยกับพี่เขาสองคน) สรุปคือได้มาเพียงแค่คำขอโทษ ในใจผมรู้ว่ามันทำอะไรไม่ได้แล้ว ที่เหลือต่อจากนี้อยู่ที่ผมตัดสินใจ และไม่ได้ไปแจ้งความอะไร
ผมย้อนกลับมาคุยกับแฟน โทรไปหา เทอร้องไห้แบบหนักมาก ในใจลึกๆคือสงสารมาก แต่ทำอะไร ได้แต่ปลอบแฟนอยู่พักนึง ผมบอกแฟนไปว่าจะยังอยู่เหมิอนเดิม เรื่องที่แล้วให้แล้วไป เดินหน้าไปด้วยกันต่อและขอไม่ให้ไปเที่ยวไหนตอนกลางคืนอีก ไม่ว่าจะมีเพิ่อนไปหรือไม่ยกเว้นมีครอยครัว แฟนผมรับปาก จากนั้น ผมก็พยายามปกปิดความรู้สึกแย่ๆ ไม่ให้แฟนรู้ ม่อยากให้เทอรู้สึกว่ามันเป็นแผลฝังในใจ ผมตัดสินใจจะไปหาเทอสัปดาห์หน้า
แต่ตอนนี้ในใจมันพังทุกอย่างพยายามลืมก็ลืมไม่ได้ มันทรมานแบบบอกไม่ถูกกินไม่ได้นอนไม่หลับ
พักหลังมาแฟนผมทำดีกว่าที่ผ่านมามาก พยายามถ่ายรูปมห้ดูอยู่ไหนทำไร โทรหาบ่อยมาก ตอนกลางคืนคือคอลสายทิ้งไว้ตลอด ผมไม่ได้ขอนะ ผมก็บอกให้กับไปทำแบบปกติ
ตอนนี้ในใจสับสนคิดอะไรไม่ออกิแล้ว ผมรักเทอ แต่ผมก็รักใจตัวเองรักความรู้สึกตัวเองไม่แพ้กัน แค่อยากมาระบาย ไม่รู้จะพ๔ดกับมครได้
ผมพิมพ์ผิดอะไปขออภัย พิมพ์ไปสั่นไป ร้องไห้ไป ขอบคุณสำหรับพื้นที่เล็กๆ TT