นั่งอ่านไอ้ไหรหยู่ไอ้บ่าว ไหนอ่านให้น้าฟังกันถี น้าหลัมเอ๋ยถามพ้ม เมื่อเห็นพ้มนั่งอ่านสมุดเก่า ๆ ที่หลวงพี่ให้มาหลายวันก่อน

มันเป็นเรื่องเขียนบันทึกหัดเทศน์ นะ น้าหลัม แต่พ้มไม่รู้ว่าเป็นของใคร....

เขียนไว้ว่าพรือ น้าหลัมถามต่อ...

กะเลิกถามสักถึ จะได้รู้เรื่อง ถามหยู่ได้.....เสียงน้าสะหม้อร้อง บองน้าหลัมมาจากในครัว..

.........................................

มองย้อนกลับไปเมื่อ 30 กว่าปีก่อนในวัยเด็กนั้นชีวิตพ้มวนเวียนอยู่แต่กับวัด โรงเรียน ป่า-ภูเขา คลอง ไม่มีร้านคง ร้านค้า ร้านเกม ให้แวะเวียน

เหมือนยุคนี้ ด้วยสมัยนั้นที่บ้านพ้มไฟฟ้า มันช่างห่างไกลกันเหลือเกิน ทั้งที่อยู่ห่างจากตัวอำเภอเพียง 4 กม.เท่านั้น เรื่องราวความ

บันเทิงจึงเป็นไปตามฤดูกาลงานวัดอย่าง ทอดผ้าป่า ทอดกฐิน


การเดินทางจากบ้านแสงสว่างก็มีเพียงคบทางพร้าวที่พอจะเป็นเพื่อนยามเดินทางได้ หรืออย่างมากก็เกียงตัดยางของพ่อที่ต้องเอามา

คืนก่อนตี 2 ซึ่งไม่มีเด็ก ๆ บ้านไหนอยากเอาไปเที่ยวงาน เพราะต้องแข็บกลับเอาไปคืนพ่อ ไฟฉายฮั้น หายากเต็มที

จึงมีแต่คบทางพร้าว ที่ก่อนถึงวัดจะต้องดับและซ่อนไว้ข้างทางให้ดีไม่เช่นนั้นโดนขโมยไม่รู้ด้วย

  
ช่วงชีวิตหนึ่งในวัยเด็ก ได้เป็นเด็กวัดอยู่ 2 พรรษา มีโอกาสได้เดินตามหลังพระ ตามหลังเณร ได้เล่นตามที่อยากเล่น

ได้อ่านหนังสือตามที่พระอ่าน เณรอ่าน ซึ่งโดยส่วนใหญ่ก็จะเป็นหนังสือแนวธรรมะ ธรรมโม นิทานเรื่องยาว จะเป็น

หนังสือการ์ตูนเล่มละบาทหรือ 5 บาท นั้นก็หายากเต็มที เรื่องราวส่วนใหญ่จึงมักจะเป็นไปในเรื่องการเล่นเสียเป็นส่วนใหญ่

การเล่นพนันที่พนันด้วยยางวงใหญ่ อย่าง ยิงยาง ทอยหลัก เป่ากบ ปั่นแป๊ะ หรือแม้นแต่แทงทราย

จึงเป็นการเล่นที่คลายเหงายามว่างที่เสร็จจากการช่วยพระ-เณร ทำงานประจำวัน


ครั้งหนึ่งมีขณะที่ว่าง รอเพื่อนกลับจากโรงเรียนจะได้ไปล้างชั้น(ปิ่นโต)ที่คลอง เพื่อนชายที่ตัวโตกว่าอีกคนชวนเล่นยิงยางในเพหาร

ด้วยที่เขาเป็นเด็กตัวโตกว่าและยิงยางแหม้นเอาการอยู่ก็ไม่อยากที่เล่น แต่สุดท้ายก็ต้องเล่นเพราะเขาต่อให้ประมาณ 3 เมตร

และให้ยิงก่อน ลงเท่ากันคนละ 20 เส้น จากนั้นก็หารอยแตกเป็นเส้นวางยาง ได้รอยลายแตกของพื้นปูนเพหารได้ที่ใกล้ ๆ

กับพื้นที่ยกขึ้นมาไว้สำหรับเป็นที่พระนั่งสวด ซึ่งสูงกว่าพื้นทั่วไปประมาณเข่า ห่างออกมาประมาณเมตรหนึ่ง

พ้มทำยางขี้หนอน  กะระยะยืนยิง ได้ทั้งสองฝ่าย พ้มได้ยิงก่อน ก็เล็งเป้าไปที่กองยาง ที่ตั้งเด่นอยู่ตรงหน้าอย่างเต็มที

ด้วยเชื่อมั่นว่าเราก็ยิงแหม้นเหมือนกัน แต่โทษทีพ้มยิงผิดยางขี้หนอนไปหยุดเสียไกล

จะยิงขากลับคงไม่โดน ถึงตาเพื่อนตัวโตของพ้ม เขายิงเต็มทีเหมือนกัน

แต่เขายืนเอียงและยิงเข้าหาพื้นปูนที่ยกสูงขึ้น เขายิงผิดแต่ยางขี้

หนอนของเขาไปไม่ไกล จากกองยางมากนัก ของพ้ม ยางขี้หนอนไปหยุดไกลกว่าและไกลกว่าจุดที่ยืนยิงครั้งแรกมาก  

พ้มได้ยิงก่อนแต่ผิดตามเคย เพื่อตัวโตของพ้มยิงที่หลัง มันจะเหลือเรอะ แค้ ก็แค้ (ระยะห่างใกล้ ๆ )

แถม(ได้ชื่อว่า) ขึ้นชื่อว่ายิงแหม้นอีกต่างหาก


พ้มลองใหม่อีกครั้ง คราวนี้พ้มทำเหมือนเขาทุกอย่าง ยางขี้หนอนของพ้มหยุดใกล้เข้ามามาก คราวนี้พ้มคงไม่พลาดแน่

แต่เมื่อถึงคราเพื่อตัวโตของพ้ม เขายิงไม่เหมือนครั้งก่อนคราวนี้เขายิงไม่เต็มที ยังยิงไปกระทบขอบปูที่ยกสูงเหมือนเดิม

ยางขี้หนอนของเขาหยุดใกล้กว่าของพ้ม พ้มได้ยิงก่อนอีกครั้ง พ้มยิงไม่แหม้นเอาเสียเหลยยิงผิดอีกครั้ง

แหล้วทุกอย่างก็เหมือนเดิมเขาได้ไปอีก 20 เส้นยางวง พ้มเลิกเล่นเพราะขืนเล่นไปพ้มก็แพ้เขาเหลย



ตลอดช่วงวัยเด็กของพ้ม พ้มจำได้ว่าหลังจากวันนั้นแหล้วพ้มก็ไม่ได้เล่นยิงยางกับเพื่อนตัวโตคนนี้ของพ้มอีกเหลย มีอยู่ครั้งหนึ่ง

ระหว่างที่เพื่อนคนอื่น ๆ เล่นยิงยางแบบเอาตะปูปักลงบนดินสองข้างเอายางขึง แหล้วเอายางวงตั้งบน พ้มขอเข้าไปเล่นด้วย เพื่อตัว

โตของพ้มคนนี้ ไม่ยอมให้พ้มเล่น เขาคงรู้ว่าพ้มยิงยางไม่แหม้นเหมือนเพื่อนคนอื่น ๆ ขืนเล่นไปคงแพ้แหม็ด

................................


น้า...สงสัยจริง ๆ นักการเมืองบ้านเหรา เล่นดัมมี่เป็นกันหม้าย  หรือต้องให้บอกว่าให้พวกมัน ไปวิ่งหาขาซองที่มันเก่ง ๆ

จะได้ไม่แพ้เวลาเขาชนะ

หรือไม่ก็เข้าหาขาใหญ่ให้กำหนดกติกาเข้าข้างตัวเองเข้าไว้


แต่ -ู ว่านัการเมืองบ้านเหรา มันต้องการกินรวบ ไม่แบ่งใคร มากหวา น้าสะหลัม ย้อนตอบหน้าหลัม

ที่ตอนนี้หยิบสมุดขึ้นมาแลลายมือว่าเป็นสมุดบันทึกของใคร..

.............................