จากเดิมผมทำงานอยู่ที่บ.แห่งหนึ่ง งานสบาย งานน้อยมากๆจนแทบจะว่างทั้งวัน ทุกวัน มีอิสระเสรีค่อนข้างมาก สวัสดิการดี แต่แลกมาด้วยกับการเงินเดือนอยู่ที่ประมาณ17000บาท และเงินเดือนขึ้นน้อยไม่กี่เปอร์เซ็นต์ อยู่มาได้ปีครึ่งจึงตัดสินใจที่จะหางานใหม่

หาไปหามาก็ได้เข้าไปทำงานที่บ.การเงินที่นึง เงินเดือนถ้าผ่านโปรจะอยู่ที่ 23000บาท แต่พอเข้าไปทำ รู้สึกถึงการใช้ชีวิตแบบตัวใครตัวมันจริงๆ ซึ่งก่อนมาก็คิดไว้แล้วว่าจะเป็นเช่นนี้ ต่างคนต่างอยู่ สอนงานอยู่ๆถึงเวลาไปกินข้าวก็บอกไปกอนข้าวก่อนแล้วเดินไปเลย อยู่มาเกือบเดือนก็ยังไม่มีเพื่อนทั้งๆที่เราพยายามเข้าหาแล้ว ทุกคนมีสังคมของตัวเอง จะมายุ่งกับเราเฉพาะตอนจะสอนงาน เวลาเราไปถามขอดูงานก็จะบอกานเร่ง เดี๋ยวจะสอนเอง

จนถึงวันนึงเราทนไม่ไหวประกอบกับสอบได้เป็นลูกจ้างเหมาของรัฐแห่งนึง ซึ่งก็น่าอยู่ อยากจะสอบเข้าบรรจุในเวลาต่อไปที่หน่วยงานแห่งนี้มีเปิดสอบ จึงได้ลาออกจากที่เดิม ซึ่งตอนออกหลายๆคนก็ค่อนแคะ เสียดสีมากๆ

แต่พอมาทำที่ใหม่ก็ได้เงินเดือนแค่หมื่นสามเท่านั้น ซึ่งห่างกับที่เดิมมากๆ สังคมโอเคแต่ติดปัญหาเดียวคือเรื่องเงิน เราต้องเช่าหออยู่ ไกลออกมา เพราะหอแถวที่ทำงานนั้นราคาแพง

ใจจริงผมไม่ค่อยโอเคเรื่องเงินเดือนที่ไม่พอใช้จ่าย
อยากสอบการไฟฟ้าที่ต่างๆ อีกครั้ง เพราะเคยเข้าไปถึงรอบสัมภาษณ์ เงินดี สวัสดิการ สังคมดี แต่ด้วยที่บ้านอยากให้ทำที่นี่จึงบอกไม่ต้องไปสอบที่อื่นแล้ว และมีญาติๆกันทำงานในหน่วยงานนี้ จึงอยากให้อยู่ที่นี่เพราะมีคนดูแลเรา

ผมไม่รู้ว่าถ้าที่นี่เปิดรับสมัครตัวเองจะสอบเข้าได้มั้ย ถ้าไปที่อื่นก็จะโดนที่บ้านคัดค้าน โดนญาติดุแม่ ท่านบอกจะเสียผู้ใหญ่ ใครเคยมีความรู้สึกแบบนี้มั้ยครับ

รู้สึกว่าไม่น่าออกจากที่แรกเลยแต่กลับไปไม่ได้เพราะตอนจะออกจากที่แรกทุกคนเตือนเราว่าอยากไปทำพวกการเงินเลย สังคมไม่ดี และงานหนักมากๆ ซึ่งเราไม่ได้กลัวงานหนัก แต่งานที่ทำนั้นไม่ได้ตรงสายเลย เอาใครมาทำก็ได้ อยากไปอยู่ที่แรกมากๆเลยครับ อยากเรียนโทต่อ อยากทำอะไรหลายๆอย่างเลยพลาดโอกาสไปเยอะ