สืบเนื่องจากเมื่อสัปดาห์ที่แล้วได้อ่านกระทู้หนึ่ง ที่กล่าวถึงข้อความสุดท้ายของคนที่เคยคุย ว่าเขาทิ้งข้อความอะไรไว้ก่อนที่จะหายไป
ทำให้ จขกท.ไปคุ้ยดูข้อความเก่าๆ สมัยคบกับแฟนเก่า หลังดูข้อความสุดท้ายแล้วก็เลยถือโอกาสไล่อ่านข้อความเก่าๆ สมัยที่คบกัน
หลังย้อนไปอ่านตั้งแต่แรกเริ่มคบกัน จนถึงประโยคสุดท้ายที่คุยกัน ก็ได้แต่ยกมือทาบอกและอุทานออกมาอย่างเสียไม่ได้ ขณะเดียวกัน
ก็นึกก่นด่าตัวเองอยู่ในใจ ถ้าไม่ย้อนไปอ่านข้อความสมัยนั้น จขกท.ก็คงไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนั้นตัวเอง "งี่เง่าและน่ารำคาญ"
ขนาดไหน เรื่องประชดประชันก็ที่หนึ่ง มีอะไรก็ไม่พูดออกไปตามตรง ทำตัวได้น่าถีบมากกกกกกก

หลังจากไล่ย้อนถึงเหตุการณ์ช่วงนั้นก็ได้แต่สมน้ำหน้ากับความงี่เง่าของตัวเอง ที่ทำตัวแบบนั้น สมควรแล้วที่โดนเขาทิ้งไป
ตอนนั้นได้แต่นึกโทษฝ่ายชาย ว่าเลวอย่างนั้นอย่างนี้ โดยไม่ได้มองย้อนดูการกระทำของตัวเองเลย ว่าเพราะนิสัยของตัวเองแท้ๆ
ความรักเลยต้องจบลงแบบนั้น

...จากวันนั้นจนถึงวันนี้เวลาก็ล่วงเลยมากว่า 7 ปี ความคิดความอ่าน จขกท.ก็เปลี่ยนไป เริ่มโตขึ้น มองย้อนกลับไปตอนนั้นทีไรก็อดขำตัวเองไม่ได้
และได้แต่เตือนตัวเองว่า อย่าทำตัวงี่เง่าแบบนั้นอีกเด็ดขาด ถ้าไม่อยากเสียใจไม่จบไม่สิ้น แล้วเพื่อนๆชาวพันทิปล่ะคะ เคยย้อนกลับไปอ่านข้อความเก่าๆ บ้างไหม อ่านแล้วรู้สึกยังไงกันบ้าง มาแชร์กันได้นะคะ

***ขอแท็กความรักวัยรุ่นด้วยนะคะ เพราะสมัยนั้นยังถือว่า จขกท.เป็นวัยรุ่นอยู่ ^^