ทักษะจะดีหรือห่วยตรงนี้ยังไม่โฟกัสนะ จะโฟกัสที่คาแรคเตอร์ของผู้ชนะ ยกตัวอย่างรุ่นพี่ในทีมชาติที่เห็นได้ชัดเจน คือ จ่าเย็นและเจ้าเจ 2คนนี้มีคาแรคเตอร์ของผู้ชนะชัดเจนมาก ความกระหายในชัยชนะ ความทุ่มเท ความกะตือรือล้น มีเต็มเปี่ยม (ไม่ขอพูดถึงคนอื่นๆในทีมชุดใหญ่ เพราะ2คนนี้โดดเด่นในเรื่องนี้มากกว่าคนอื่นในทีม) แต่ทั้ง 2 คนเป็นผู้เล่นต่างสไตล์

*เจ้าเจมีทักษะเต็มเปี่ยม การครองบอล การลากเลื้อย การจ่ายบอล เป็นเด็กแสบตั้งแต่อายุ18 โดนสื่ออวยแล้วอวยอีก (ไม่ว่าในอนาคตเจจะประสบความสำเร็จหรือล้มเหลว แต่ในทีมชาติคุณคือผู้เล่นที่สุดยอด) แต่ไม่เหลิง ทุ่มเท ฝึกปรือในการซ้อม เวลาแข่งจริงก็มีความกระหายในชัยชนะชัดเจนและไม่ยอมแพ้ง่ายๆ  

*มาที่จ่าเย็น เป็นนักเตะที่แฟนบอลอี๋มากที่สุด ในทักษะของเจ้าตัว การเลี้ยงบอล การจ่ายบอล เข้าขั้นห่วยเลยก็ว่าได้  มีดีที่ความเร็วและความขยัน วิ่งไม่มีหมด แต่สิ่งที่จ่าเย็นมีแต่นักเตะคนอื่นไม่มี(ยกเว้นเจ) คือ คาแรคเตอร์ของผู้ชนะครับ แกวิ่งสู้ฟัดตลอดเวลา คู่ต่อสู้จะเก่ง ไม่เก่ง แกจัดเต็มตลอด โดนแฟนบอลถล่มในโซเซียล ในชีวิตจริง แกก็ก้มหน้าก้มตาทำผลงานให้ดีที่สุด เพื่อมาอุดปากแฟนบอล ทั้งๆที่แกเต็มไปด้วยความกดดัน ความอัดอั้นตันใจ แต่ไม่เคยระบายหรือตัดพ้อผ่านโซเชี่ยลใดๆ นี่แหละครับ คือคาแรคเตอร์ของผู้ชนะที่เด็กรุ่นหลังต้องเอาเป็นแบบอย่าง

ที่ยกตัวอย่างมา 2 คน เพราะจะได้เห็นชัดถึงความสามารถเฉพาะตัว คนที่เก่งโดนอวยมาแต่เด็ก ถ้ามีจิตสำนึกที่ดี ก้จะพัฒนาตนเองขึ้นเรื่อยๆ ไม่หลงระเริงเหมือนเจ้าเจ  ส่วนคนที่ทักษะไม่ดี ก็สามารถติดทีมชาติหรือไปอยู่สโมสรใหญ่ๆได้ถ้าคุณทุ่มเทเต็ม100ตลอดเวลาเช่นเดียวกับจ่าเย็น  ดังนั้น ก่อนอื่น ก่อนที่จะไปแข่งอะไรกับใครที่ไหน รายการใดๆก็ตาม ปรับความคิด ปรับทัศนคติเด็ก เลือกโค้ชที่ใช้แผนเหมาะกับเด็ก เลือกเด็กที่มีทัศนคติของผู้ชนะ ไอพวกขี้เก๊ก ติดแอ๊คก็ไม่ต้องเลือกมา  ผมมั่นใจว่าผลงานเราจะดีขึ้น แม้จะยังไม่ถึงระดับเอเชีย  แต่ดีกว่าแบบปัจจุบันอย่างแน่นอน...