ผมจะมาเล่าความรักของผมน้ะครับ (ไม่รู้แบบนี้จะเรียกความรักได้หลึป่าวผู้อ่านลองตัดสินเอาเองน้ะครับ) ต้องย้อนไปช่วง ม.ต้น ผมได้เจอกับผู้หญิงคนนึงเธอเป็นคนที่ตรงสเป็กผมมาก นิ่งๆตลกนิดๆแล้วที่สำคัญเธอไม่แต่งหน้า(หน้าสดใสๆหรืออาจจะแต่งหน้าแบบบางๆ) เพราะส่วนตัวผมไม่ชอบ ผญ ที่แต่งหน้าเหมือนจะไปขึ้นเวทีไปแสดงงิ้ว พักกลางวันหลังกินข้าวเสร็ดเธอก็จะไปนั้งเล่นหน้าห้องพยาบาล ผมก็จะไปทางนี้บ่อยๆเพราะจะไปห้องน้ำ(ห้องน้ำชายมีตรงนี้ที่เดียวซึ้งต้องผ่านทางนี้ทางเดียวเหมือนกัน) ซึ้งมันก็ทำให้ผมเจอหน้าเธอบ่อยขั้นจนเริ่มจำได้ มีวันนึงผมเดินสดุดล้มเธอเห็นก็หัวเราะผม ผมเลยยิ้มให้แล้วก็ไปต่อ แล้วจากนั้นเธอก็แอดเฟสผมมาหลังจากนั้นเรา 2 คนก็เริ่มคุยกันเจอหน้าก็ทักทายกันเริ่มสนิทกัน แล้วผมก็รู้สึกชอบขึ้นมาทันที คือผมไม่ได้รู้สึกชอบแบบอย่างได้เธอมาเป็นแฟนแต่ชอบแบบอยู่ด้วยแล้วรู้สึกดีรู้สึกดีมากๆบอกไม่ถูกอยู่ด้วยแล้วสบายใจมีความสุขมากๆบอกไม่ถูกจริงๆ (แต่ผมก็ไม่ได้บอกเธอน้ะว่าผมชอบ) แล้วผมกับเธอก็ยังคุยกันเล่นกันซื่อไอติมให้กันมาตลอดผมก็ยังชอบเธอมาตลอดเหมือนกัน จนวันนึงผมเรียนจบผมก็เลือกที่จะย้าย รร ส่วนเธอเรียนที่เดิม (พอผมย้าย รร. ก็ไม่เจอเธออีกเลย) ผมกับเธอก็ยังคุยกันแต่แค่ในเฟส (แต่ผมก็ยังชอบเธออยู่ดี) ผมไปเรียนช่างยนต์แล้วผมก็เรียนไม่จบออกกลางเทอม ซึ้งมันก็ทำให้ผมต้องดรอปไป 1 ปี (แน่นอนตอนนี้ผมดรอปอยู่) ซึ้งระยะเวลา 1 ปี ที่ดรอปผมก็ยังคุยกับเธอ(ในเฟส) เธอให้กำลังใจผมทุกๆอย่างบอกผมแค่ 1 ปีเดียวมันก็ผ่านไป ผมยังชอบเธอเหมือนเดิมความรู้สึกเดิมทุกอย่างเหมือนครั้งแรกที่รู้สึก รู้สึกดียังไงก็ยังดียังงั้นแค่ผมคิดไอช่วงที่ผมกับเธอคุยกันเล่นกันผมก็มีความสุขแล้วจนเมื่อกี่เธอทักผมมา(ในเฟส)มันทำให้ผมนึกเรื่องนี้มาได้ผมเลยมาเล่าให้เพื่อนๆชาวพันทิปได้อ่านกัน ต่อไปผมคิดว่าคงไม่ได้เจอเธออีกแล้วเพราะผมย้ายมา นนทบุรี ส่วนเธออยู่กรุงเทพเหมือนเดิมเอาตรงๆผมยังอยากเจอเธออีกน้ะยังคิดถึงอยู่คิดถึงมากๆด้วย เพราะตอนนี้ผมก็ยังชอบเธออยู่ ถึงมันจะผ่านมา 2-3 ปีแล้วก็ตาม จอบอ.

ปล.ไม่ต้องห่วงเรื่องเรียนผมน้ะเพราะอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า รร.บางบัวทอง เปิดรับสมัครผมจะไปสมัครผมเสียเวลามาเยอะแล้ว