ผมเจอเธอที่โรงเรียนมัธยมต้นชื่อดังแห่งนึงครับ ตอนแรกเธอไม่ใช่สเปกผมเลย เธอดูเป็นเด็กเนิร์ดที่ดูเอ๋อๆ คนนีง ใส่แว่นกรอบกลมๆ เล็กๆ ห้อยสายคล้องด้วย เหมือนแว่นคุณยายเลยครับ 555+ แต่งตัวไม่เป็น แต่งหน้าไม่เป็น กลับบ้านเองยังกลับไม่ถูกเลยครับ แต่แล้วเธอก็เข้ามาคุยกับผมครับ เธอเข้ามาชวนผมคุยเรื่องเรียน ชวนทำแบบฝึกหัดด้วยกัน ไปกินข้าวด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน จนผมตกหลุมรักเธอจนได้ ด้วยความบริสุทธิ์ของเธอ ผมรู้ตัวครั้งแรกก็ตอนปิดเทอมใหญ่ครับ ผมคิดถึงเธอมากๆ อยากเจอเธออีก อยากไปไหนมาไหนด้วยกันอีก พอไ้เปิดเทอมอีกครั้งผมก็ดีใจมากที่ได้เจอเธอ แล้วผมก็เลยเริ่มสังเกตเธอ จนผมมั่นใจว่าเธอชอบผมแน่ๆ ผมจึงตัดสินใจบอกชอบเธอไป แต่เธอกลับเปลี่ยนไป เธอเริ่มทำทีว่าเธอรำคาญผม แต่เมื่อผมพยายามตีตัวออกห่างจากเธอ เธอก็จะพยายามดึงผมกลับไปหาเธอทุกครั้ง เป็นแบบนี้ซ้ำๆ จนตอนนี้ ผมเคยขอโอกาสจากเธอ แต่เธอบอกผมว่า เธอยังไม่คิดอะไรตอนเรียน ผมก็ถามเธอว่า ถ้าผมขอรอเธอจนเธอเรียนจบ เธอจะให้โอกาสผมมั้ย เธอตอบว่า เธอไม่สัญญา อนาคตไม่มีใครรู้ แต่ตอนนี้เราก็ยังเป็นเพื่อนกันไปก่อนได้ ผมคิดจะตัดใจจากเธอนับครั้งไม่ถ้วน แต่ผมก็ทำไม่ได้ เพราะโชคชะตานำพาให้เราอยู่ใกล้กันตลอด ม.ต้นอยู่ห้องเดียวกัน ตอนนี้อยู่ ม.ปลายแล้ว ได้อยู่ห้องติดกันอีก ผมควรจะรอเธอต่อไปมั้ย (ถ้าเล่ารายละเอียดทั้งหมดจะยาวมาก ถ้ามีข้อสงสัยจากเรื่องถามได้ครับ)