ตอนนี้ผมกับแฟนกำลังเรียนมหาลัย อายุเท่ากันนะครับ ผมคบกับแฟนมาเกือบ 4 ปีแล้ว แรกๆ อะไรก็ดีไปหมด แต่ช่วง 3-4  ปีมานี้รู้สึกว่าความสุขมันเริ่มน้อยลงไปมาก (อ่านให้จบนะครับ)

จากที่ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ชวนกันไปเที่ยว ไปทานเช้า ไปไหนไปกัน แต่ตอนนี้กลายเป็นว่าในหนึ่งวันบางครั้งผมกับเธอไม่ได้คุยกันเลย ทั้งๆ ที่อยู่ด้วยกัน อาจเป็นเพราะผมกลับมาห้องในช่วงที่เธอไปทำงานพิเศษแล้วพอเธอกลับมาผมก็หลับไปแล้วตอนเช้าผมก็ตื่นแต่เช้าไปเรียนในขณะที่เธอยังไม่ตื่น เวลาของเราไม่ค่อยตรงกัน เวลาออกไปข้างนอกเดินด้วยกันก็ไม่ให้ผมจับมือ จับแขน หรือโดนตัวเธอเลยเธอบอกว่าเธอร้อน เธอรำคาญ เวลาชวนคุยพูดโน้นพูดนี่เธอก็มักบอกให้ผมหุบปากได้มั้ย จะพูดอะไรเยอะแยะมากมาย เธอรำคาญ เวลาที่ผมกับเธออยู่ด้วยกันผมชอบเข้าไปกอดเธอเพราะตัวเธอหน่ะหอมมาก ผมชอบกลิ่นตัวเธอ แต่พอผมจะเดินเข้าใกล้เธอ เธอก็มักจะจ้องผมแล้วบอกว่าไปไกลๆ อย่าเข้ามาใกล้แต่ถ้าผมยังเดินไปหาเธออีกเธอก็ทำเหมือนว่ารำคาญ สุดท้ายเธอก็พูดว่ารำคาญออกไปไกลๆ แล้วก็ทุบไม่ก็ตีผม ความรู้สึกผมคือหดหู่มาก แอบร้องไห้ แล้วเวลาที่เราทะเลาะกันตั้งแต่คบกันมาผมเป็นคนง้อเธอตลอดเลยครับ ไม่ว่าเธอจะผิดหรือจะถูก นับครั้งได้เลยว่าเธอเคยง้อผมไม่ถึง 5 ครั้งด้วยซ้ำตั้งแต่คบมา ผมยอมรับว่าผมไม่ชอบให้มันเป็นแบบนี้ผมจะคุยกัยเธอจนกว่าจะรู้เรื่อง ผมอาจทำให้เธอเคยตัวก็ได้นะมันอาจจะเป็นความผิดผมเอง แล้วสุดท้ายทุกครั้งที่ผมมานั่งร้องไห้เธอก็ไม่เคยมาง้อ
ไม่เคยขอโทษ พอผมเริ่มรู้สึกดีขึ้นด้วยการอยู่กับตัวเองผมก็จะเป็นฝ่ายคุยกับเธอก่อนเสมอ เพราะผมคิดว่าผมไม่รู้จะโกรธเธอไปทำไมสุดท้ายเธอก็ไม่ง้อผม

แต่ผมก็ยังทำทุกอย่างกับเธอแบบเดิม ชวนคุยเหมือนเดิม เข้าไปใกล้ๆเธอเหมือนเดิม จับมือเธอเหมือนเดิม แล้วทุกครั้งเธอก็บอกประโยคเดิมกับผมว่าน่ารำคาญ

ผมไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วมันอาจจะเป็นเพราะว่า การที่ผมจะได้มีเธอคนนี้มาอยู่ข้างๆ มาเป็นแฟนผมได้ มันอาจไม่ใช่เรื่องปกติเหมือนคนทั่วไปก็ได้ เพราะเมื่อตอน 3 เดือนแรกที่ผมคบกับเธอ เธอบอกผมผ่านโทรศัพท์ในวันที่เธอหายไปว่าเธอไปหมอมา แล้วหมอบอกว่าเธอท้อง ใช่ครับอ่านไม่ผิด เธอท้อง แล้วสิ่งที่ผมตอบกลับเธอผ่านโทรศัพท์คือ แล้วเด็กเป็นยังไงบ้าง? หมอว่ายังไงบ้าง? ในขณะที่น้ำตาผมไหลออกมาแล้ว ผมพยามยามทำเสียงให้ปกติที่สุด ผมจำได้ดีว่าผมเดินกยู่กลางตลาดใจกลางเมือง ผมไม่แคร์สายตาใครเลย เดินร้องไห้ในขณะที่มือยังถือโทรศัพท์แนบหูรอคำตอบจากเธอ แต่เธอก็ยังย้ำกับผมว่า เธอท้องนะ !! ผมยอมรับเลยผมอึ้งมากตกใจพร้อมกับเสียใจ แต่ผมไม่อยากให้เธอรู้สึกแย่ไปกว่านี้ผมไม่โวยวายหรือแม้แต่จะว่าหรือด่าทอ แต่ผมถามเธอ แล้วพ่อเด็กหละ? บอกเค้ารึยัง? ผมไม่ได้จะแสดงความไม่รับผิดชอบนะเพราะผมเป็นผู้หญิง ผมทำเธอท้องไม่ได้

หลังจากนั้นเธอก็เล่าทุกอย่างให้ฟัง เธอบอกว่าที่เธอท้องเป็นช่วงที่เธอเพิ่งเลิกกับแฟนหนุ่มมา แล้วก็มาคบกับผมได้ไม่นาน ผมเชื่อเธอ อาจเป็นเพราะผมไว้ใจเธอ แล้วผมก็ยืนยันว่าผมก็จะอยู่ของผมแบบนี้ ไม่ไปไหน แต่ในขณะเดียวกันแฟนผมก็ต้องกลับไปติดต่อกับแฟนเก่าเพื่อลูกของเธอ บอกเลยว่าผมเจ็บมาก ร้องไห้ทุกวันในเมื่อเลือกเองก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา ทุกครั้งที่แฟนเก่าเธอโทรมา เธอก็จะออกไปคุยโทรศัพท์นอกบ้าน ผมเดินตามไปแอบดู เห็นเธอคุยกับเค้า ทนดูได้แป็ปเดียว หันหลังครับ เดินกลับมา แอบนั่งร้องไห้ แล้วคิดว่าวันนึงเราคงต้องเดินออกไปเอง เพราะครอบครัวก็ต้องมีพ่อแม่ลูก ซึ่งในนั้นไม่มีผม แล้วหลังจากนั้นแฟนเก่าเธอก็มาหาเธอ มานอนค้างที่บ้านเธอ แต่ไม่ได้มาบ่อย นานๆมาที แล้วสุดท้ายฝ่ายชายที่เป็นแฟนเก่าแฟนผมก็เข้ามาคุยกับผมตรงๆ ว่าขอให้ผมเลิกยุ่งกับเธอได้มั้ย เพราะเค้าทำใจไม่ได้ที่มีผมอยู่ใกล้ๆ เธอ

แล้วผมก็ทำตามคำขอให้เค้า ตัดขาดจากเธอตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ไม่โทรหา ไม่เจอหน้า ทำเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

แล้วหลังจากนั้นผมกับเธอก็มีโอกาสได้ทำงานพิเศษที่เดียวกัน แต่ในตอนนั้นผมตกลงกับเธอและเค้าว่าเป็นเพื่อนกัน ในวันที่แฟนเก่าเธอมาหา เค้าขับรถมาส่งเธอที่หน้าที่ทำางาน เปิดประตูให้ ผมเห็นแต่ไกลแล้วแหละ ไม่รออะไรทั้งนั้น วิ่งออกไปจากตรงนั้นเลย ไปหาเพื่อนที่ทำงานด้วยกัน นั่งร้องไห้อยู่กับเพื่อน ตอนนั้นสมเพชตัวเองมากทั้งที่เจ็บขนาดนี้ แต่ก็แกล้งทำเป็นยิ้มต่อหน้า

แล้วในวันที่เธอคลอดลูก ผมก็เสนอหน้าไปรพ.พร้อมกับเธอ ผมเป็นห่วงเธอ ไปนั่งเฝ้า อยู่หน้าห้องคลอดทั้งๆ ที่ก็ไม่ใช่หน้าที่ของตัวเอง อาจเป็นเพราะตอนนั้นฝ่ายชายเค้าอยู่ตจว.ยังไม่สามารถมาหาเธอได้ ผมเจ็บใจมากเวลาที่พยาบาลถามว่าเป็นญาติหรือเปล่าค่ะ? แล้วพอผมบอกว่า ไม่ใช่เป็นเพื่อน ผมก็โดนพยาบาลเมินใส่ แล้วผมก็ตั้งคำถามกับตัวเอง ทำไมไม่เป็นเราที่ทำเธอท้อง แล้วในวันต่อมาผมก็ไปหาเธอที่รพ. แต่แม่ของเธอไม่ยิ้มเลย ชวนผมคุยด้วยสีหน้าที่นิ่งมาก ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า แต่สักพักแฟนหนุ่มของเธอก็มาเยี่ยมเธอ อุ้มลูกของเธอ แล้วแม่ของเธอก็ชวนคุยไม่หยุด ยิ้มหน้าระรื่นมาก ผมรู้ตัวแล้วผมเดินออกมาจากห้องของคนไข้ บอกแฟนเก่าผมว่าผมของไปหาอะไรกิน พอได้ออกมาจากห้องเท่านั้นแหละ น้ำตาไหลออกมาเป็นทางเลย  แล้วผมก็มานั่งอยู่ในสวนของรพ. ผ่านไปหลายชม.มาก จนแฟนเก่าผมโทรมาตามว่าไปไหน แล้วผมก็ถามเธอว่าแฟนหนุ่มของเธอกลับไปแล้วหรอ? สรุปเค้ากลับไปแล้ว คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัวเลย ถ้าแฟนหนุ่มเธอยังอยู่เธอจะโทรตามเรามั้ย? ถ้าเรากลับไปหาแม่ของเธอจะยิ้มให้เราเหมือนแฟนหนุ่มเธอมั้ย? แต่ผมก็ตัดสินใจกลับไปหาเธอเพื่อลาแม่ของเธอก่อน แล้วค่อยกลับบ้านตัวเอง

ไม่นานเธอก็กลับมาอยู่บ้าน ผมไปเยี่ยมเธอที่บ้านเกือบทุกวัน แต่เหมือนแม่ของเธอไม่พอใจ บอกว่าผมมานั่งคุยกับเธอแบบนี้มันไม่ดี แต่ผมก็คิดในใจว่าผมเป็นผู้หญิงนะ แค่นั่งคุยกันเฉยๆ ไม่ดีตรงไหน แต่หลังจากนั้นผมก็ไปหาเธอตามปกติ เพราะผมคิดว่าผมไม่ได้ผิดอะไร แต่ช่วงหลังจากที่ผมกลับบ้านตัวเองมา ลูกของแฟนเก่าผมจะร้องไห้โยเยกว่าปกติ ผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร (แต่แฟนเก่าผมเค้าสังเกตว่า เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ผมไปหา แล้วผมเป็นคนมีที่มีเซนท์ เห็นอะไรที่คนอื่นไม่เห็นตั้งแต่จำความได้--ใช้วิจารณญานนะครับ ความเชื่อส่วนบุคคล--) ไม่นานแฟนเก่าผมตัดสินใจบอกแม่ของเธอ แม่ของเธอจึงบอกผมว่าถ้าผมจะไปหาให้ไปหาในวันที่แม่อยู่บ้าน เพราะตกกลางคืนลูกของแฟนเก่าผมจะร้องไห้ไม่หยุด ไม่มีใครเอาอยู่นอกจากแม่ กลายเป้็นว่าผมไปหาเธอจากที่ไปบ่อยๆ เหลือไปเดือนไม่กี่ครั้ง

แต่พอไม่นานแฟนหนุ่มของเธอก็โทรมาหาผมถามว่าตกลงผมจะเลิกยุ่งกับเธอมั้ย?   (ผมผิดเองผมยอมรับที่กลับเข้าไปแต่ผมก็บอกกับเธอว่าเป็นแค่เพื่อนนะแต่ในใจลึกๆไม่อยากเป็น มันเลยทำให้การกระทำของผมมันเลยเถิดไป) เมื่อผมได้คุยกับแฟนหนุ่มของเธออีกครั้ง ผมไม่ตอบคำถาม ผมบอกแค่ว่าให้เธอเป็นคนเลือก ผมไม่กล้าบอกผมกลัวจะเสียเธอไปอีก  ผมรู้ว่ามันไม่ถูกต้อง แต่ผมอยากรู้ว่าเธออยากอยู่กับผมมั้ย? ทั้งที่มันเป็นไปไม่ได้แต่ก็ยังหวังอยู่นิดๆ ว่าผมอาจมีโอกาส 0.01% ก็ยังดี แต่คำตอบคราวนี้มันเกินคาด เธอเลือกผม ผมเลยถามเธอว่าทำไม? เธอเลยบอกเหตุผลว่า แฟนหนุ่มของเธอบอกกับเธอว่าถ้าเธอไม่เลือกเค้า เค้าก็จะได้กลับไปหาคนของเค้า เธอเลยตัดสินใจเลือกผม

ที่ผ่านมาผมร้องไห้มาเกือบปีตั้งแต่รู้ว่าเธอท้องจนหลังจากเธอคลอด ผมหลุดจากตรงนั้นมาได้แล้ว กว่าที่ผมจะได้มีเธอมันไม่ง่ายเลย ทั้งๆ ที่ผมมีโอกาสจะคุยกับใครก็ได้ มีผู้หญิงหลายคนเข้ามา แต่ผมก็เลือกเธอ หลายคนอาจถามว่าทำไม? ผมคงบอกไว้แค่ว่าผมแอบชอบเธอมาเป็นปี แอบมอง ในขณะที่ผมก็เปลียนผู้หญิงไปหลายคน ผมเจ้าชู้แต่ผมคบทีละคนนะ แต่กับคนนี้ผมไม่กล้าเข้าไปจีบเธอ ไม่รู้สิ ตอนนั้นมันอาจยังไม่ถึงเวลา อาจยังไม่ใช่เวลาของเรา จนในวันที่ผมกล้าจะเข้าไปจีบเธอ ผมก็เจอแจ็คพอตร์ ความเจ้าชู้ของผมหายไปเลยไม่รู้ทำไมเหมือนกันถึงได้ยอมขนาดนี้ ทั้งที่กับคนอื่นผมไม่แคร์เท่าไหร่

นี้อาจเป็นสาเหตุที่ไม่ว่าเธอจะบอกผมว่าเธอรำคาญผมเท่าไหร่ เบื่อผมเท่าไหร่ หรือไล่ผมให้ไปจากเธอเท่าไหร่ ผมก็ไม่เคยจะหายไปไหน ไม่เคยนอกใจไปคุยกับใคร ผมรู้แค่ว่าผมอยากมีเธอ อยากให้เธออยู่ใกล้ๆ ไม่อยากเสียเธอไปอีก แต่สิ่งที่เธอทำกับผมหลายคนถามว่าผมอยู่ได้ยังไง? มีใครหลายคนที่รอผมอยู่ ทำไมไม่ออกมาแล้วไปหาใหม่ซะ แต่ผมก็พยายามฟังให้มันชิน จะได้ไม่รู้สึก จะได้เหมือนคำธรรมดาที่เหมือนกับว่าเธอบอกผมเฉยๆ ตั้งแต่เริ่มคบจนตอนนี้ผมไม่เคยบอกกับเธอเลยว่าผมรำคาญ ยอมรับเลยว่าตอนนี้ผมท้อลงไปเยอะ ไม่อยากทำอะไรให้เหมือนเดิมแล้ว เพราะทำไปเธอก็บอกว่า ไม่ได้ขอ ไม่ต้อง หุบปากสักแป็ปได้มั้ย ไปอยู่ไกลๆ รำคาญ อึดอัด ผมเลยอยากลองทำกับเธอเฉยๆ บ้าง ไม่รู้สึกอะไร ไม่ชวนเธอคุย ไม่โทรหา เหมือนที่เธอทำกับผม ผมต้องทำยังไง ผมทำไม่เคยได้เลย