ออกตัวก่อนว่าผมก็ไม่ใช่คนที่เรียนแย่อะไร ผลการเรียนก็อยู่อันดับสูงกว่าเพื่อนทั้งห้องแต่ทำไมกะแค่ผมมานั่งเล่นพันทิปทำไมผมเล่นไม่ได้
เมื่อก่อนผมมองว่าพันทิปมันดูไร้สาระด้วยซ้ำ แต่พอตอนช่วงสอบแอดมิดชั่นผมก็ได้พันทิปนี่แหละช่วยให้คำแนะนำต่างๆจนติดมหาลัยได้จนกระทั่งผมติดการเล่นพันทิปนับแต่นั้นเป็นต้นมา
เข้าเรื่อง อยู่มาวันหนึ่ง(ก็วันนี้แหละประมาณตอนเช้าสัก9โมงกว่าๆ)ขณะที่ผมกำลังนั่งอ่านนู่นนี่ในพันทิปเป็นการผ่อนคลายจากการสอบเมื่อวาน ท่านผู้มีบารมีที่สุดในบ้าน(พ่อผม)ก็มาสั่งห้ามเล่นซะงั้นเหตุผลเพราะผมอ่านหนังสือเรียนน้อยกว่ามานั่งเล่นพันทิป ผมบอกเลยว่าวันนึงผมมานั่งเล่นเน็ตแบบี้วันนึงอย่างมากก็สองถึงสามชั่วโมงแค่นั้นแถมก็ไม่ได้เล่นทุกวัน นอกนั้นผมช่วยงานบ้าน ทำการบ้านของมหาลัย อ่านหนังสือเรียนบ้างเป็นบางครั้งซึ่งผมก็ยอมรับว่าผมอ่านน้อยจริงๆ แต่สิ่งที่สำคัญในการอ่านหนังสือผมคิดว่ามันอยู่ที่เราจับใจความในเนื้อหาได้มากกว่าการอ่านเยอะๆทั้งเล่มซึ่งเอาเข้าจริงๆอาจารย์บางท่านคงไม่เอามาออกทั้งหมดหรอก ซึ่งผมก็ใช้วิธีการจดโน้ตในห้องแล้วกลับมานั่งทบทวนตามในหนังสือเรียนนี่แหละ
แต่เพราะพ่อผมเป็นคนหัวสูงเรียนเก่งได้ท็อปมาตลอด แกมักชอบมาเล่าให้ฟังว่าสมัยแกเรียนรามคำแหงเคยอ่านหนังสือรามคำแหงเล่มหนาๆวันสองวันจบทั้งเล่มและเรียนจบเร็วภายใน2ปีมีงานทำตั้งแต่อายุไม่ถึง25 เลยมาตั้งความคาดหวังว่าลูกจะต้องทำได้เหมือนตัวเอง ซึ่งผมมองว่าความคิดนี้มันล้าสมัยเกินไปแล้วยุคนี้มันยุคไอทีแค่เสิร์จหาอะไรก็ได้ข้อมูลมาแล้ว ส่วนไอเรื่องหางานทำมันต้องค่อยเป้นค่อยไปไม่ใช่ว่าจู่ๆจะให้ไปทำงานทั้งที่ยังไม่มีประสบการณ์อะไรเลย ตัวผมเองก็อายุ20กว่าแล้ว แยกแยะอะไรถูกผิดเป็นไม่ใช่เด็กอมมือไปยืนเอ๋อในมหาลัย
การอ่านหนังสือเยอะๆผมว่ามันก็เป็นเรื่องดีสำหรับตัวเอง แต่การที่จะไม่ให้ผ่อนคลายกันบ้างทั้งที่เครียดมาทั้งวันอยู่แล้วแล้วมาเพิ่มความเครียดเข้าไปอีกผมว่ามันก็ไม่ไหวนะ
กระทู้นี้ทุกท่านจะอ่านผ่านๆไปก็ได้หรือจะคอมเม้นหรือแชร์ประสบการณ์อะไรก็ได้แต่อย่างน้อยขอให้อ่านให้จบก่อนมาคอมเม้น
ทำไมพ่อผมไม่เข้าใจผมเลย
เมื่อก่อนผมมองว่าพันทิปมันดูไร้สาระด้วยซ้ำ แต่พอตอนช่วงสอบแอดมิดชั่นผมก็ได้พันทิปนี่แหละช่วยให้คำแนะนำต่างๆจนติดมหาลัยได้จนกระทั่งผมติดการเล่นพันทิปนับแต่นั้นเป็นต้นมา
เข้าเรื่อง อยู่มาวันหนึ่ง(ก็วันนี้แหละประมาณตอนเช้าสัก9โมงกว่าๆ)ขณะที่ผมกำลังนั่งอ่านนู่นนี่ในพันทิปเป็นการผ่อนคลายจากการสอบเมื่อวาน ท่านผู้มีบารมีที่สุดในบ้าน(พ่อผม)ก็มาสั่งห้ามเล่นซะงั้นเหตุผลเพราะผมอ่านหนังสือเรียนน้อยกว่ามานั่งเล่นพันทิป ผมบอกเลยว่าวันนึงผมมานั่งเล่นเน็ตแบบี้วันนึงอย่างมากก็สองถึงสามชั่วโมงแค่นั้นแถมก็ไม่ได้เล่นทุกวัน นอกนั้นผมช่วยงานบ้าน ทำการบ้านของมหาลัย อ่านหนังสือเรียนบ้างเป็นบางครั้งซึ่งผมก็ยอมรับว่าผมอ่านน้อยจริงๆ แต่สิ่งที่สำคัญในการอ่านหนังสือผมคิดว่ามันอยู่ที่เราจับใจความในเนื้อหาได้มากกว่าการอ่านเยอะๆทั้งเล่มซึ่งเอาเข้าจริงๆอาจารย์บางท่านคงไม่เอามาออกทั้งหมดหรอก ซึ่งผมก็ใช้วิธีการจดโน้ตในห้องแล้วกลับมานั่งทบทวนตามในหนังสือเรียนนี่แหละ
แต่เพราะพ่อผมเป็นคนหัวสูงเรียนเก่งได้ท็อปมาตลอด แกมักชอบมาเล่าให้ฟังว่าสมัยแกเรียนรามคำแหงเคยอ่านหนังสือรามคำแหงเล่มหนาๆวันสองวันจบทั้งเล่มและเรียนจบเร็วภายใน2ปีมีงานทำตั้งแต่อายุไม่ถึง25 เลยมาตั้งความคาดหวังว่าลูกจะต้องทำได้เหมือนตัวเอง ซึ่งผมมองว่าความคิดนี้มันล้าสมัยเกินไปแล้วยุคนี้มันยุคไอทีแค่เสิร์จหาอะไรก็ได้ข้อมูลมาแล้ว ส่วนไอเรื่องหางานทำมันต้องค่อยเป้นค่อยไปไม่ใช่ว่าจู่ๆจะให้ไปทำงานทั้งที่ยังไม่มีประสบการณ์อะไรเลย ตัวผมเองก็อายุ20กว่าแล้ว แยกแยะอะไรถูกผิดเป็นไม่ใช่เด็กอมมือไปยืนเอ๋อในมหาลัย
การอ่านหนังสือเยอะๆผมว่ามันก็เป็นเรื่องดีสำหรับตัวเอง แต่การที่จะไม่ให้ผ่อนคลายกันบ้างทั้งที่เครียดมาทั้งวันอยู่แล้วแล้วมาเพิ่มความเครียดเข้าไปอีกผมว่ามันก็ไม่ไหวนะ
กระทู้นี้ทุกท่านจะอ่านผ่านๆไปก็ได้หรือจะคอมเม้นหรือแชร์ประสบการณ์อะไรก็ได้แต่อย่างน้อยขอให้อ่านให้จบก่อนมาคอมเม้น