สวัสดีและขอบคุณทุกคอมเม้น
คือผมอายุ 20 ปี ไม่ได้เรียนแล้ว เลยออกมาใช้ชีวิตไปเรื่อย มีงานบ้างไม่มีบ้าง
คือชีวิตตอนนี้โคตรน่าเบื่อ โคตรเบื่อ !!
ตื่นมาก็เจอแต่เรื่องเดิมๆ อะไรเดิมๆ
เรียนก็ไม่ได้เรียน เพราะเงินไม่มี
แม่ก็มัวแต่ทำอะไรไม่รู้กับสิ่งที่อย่าเรียกว่างานเลย
เงินที่มีใช้ทุกวันก็เงินของลุงที่ส่งให้ แล้วลุงก็เป็นคนส่งเราเรียน แต่เขาก็มีลูกอีกมากมายที่ต้องดูแลอ่ะ เพราะมีหลายเมีย ส่วนเรานี่ก็ไม่มีงานประจำทำ รับแต่งานอีเว้นทั่วไป นานๆมีที คือมันรู้สึกว่าแบบชีวิตกูไม่ต้องไปทำอะไรแล้วล่ะ อนาคต ? ความฝัน ? มันพังไปหมดแล้ว
เพราะเรารู้ว่าเราไม่เหมือนคนอื่น ไม่ชอบทำงานประจำเพราะขี้เบื่อ ทำไปก็ไม่มีความสุขอยู่ดี
และไอสิ่งที่อยากทำก็ไม่มีโอกาสอีกแล้ว
มันแบบ...เบื่อชีวิตตัวเองอ่ะ อยู่ไปทำไมก็ไม่รู้
ไม่เกิดประโยชน์อะไรให้ใคร ลำบากคนอื่นอีกต่างหาก คือง่ายๆเลย ไม่มีงาน ไม่มีเงิน ไม่มีอนาคต ไม่มีอะไรเลย เจอแต่อะไรแบบนี้ตลอด
เจอกับปัญหาเดิมๆ ที่แค่อยู่เฉยๆก็แวบคิดขึ้นมาในหัว มันอัตโนมัติอ่ะ แบบ...พอเครียดหรือเจอปัญหามันจะเหมือนมีเสียงเป็นร้อยๆเสียงดังอยู่ในหัว เหมือนความเครียดสะสมอ่ะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมต้องเจอแต่อะไรแบบนี้ ทำไม ทำไม ทำไม
คือคำว่าทำไมอยู่ในหัวเยอะมาก มันจะไม่อยากกิน แต่ก็ต้องกินเพราะร่างกายไม่ไหว มันนอนไม่หลับ มันจะคิดแต่เรื่องพวกนี้อยู่แบบนั้น
คือเคยคิดจะหาอะไรทำให้ตัวเองคิดแบบนั้นน้อยลงนะ แต่มันยิ่งทำให้หัวร้อนอ่ะ เล่นเกมส์ก็หัวร้อน
ดูหนังเน็ตก็ไม่ดี ไปเที่ยวก็ไม่มีเงิน มันเลยยิ่งบ้าไปกันใหญ่ อย่างเดียวที่พอบรรเทาคือการวาดรูปเฉยๆคือมันน่าหงุดหงิดตัวเองมากๆ จนเคยทำร้ายตัวเองนะ โมโหก็ต่อยกำแพง เคยลองกลั้นหายใจนานๆ นานจนไม่ไหวแล้วอ้วกออกมาเลย เคยคิดว่าอยากตายๆไปสะ แบบคิดแทบทุกวัน ว่าแบบจะตายยังไงดี จะตายแบบไหนดี คิดจะฆ่าตัวตายเลย แต่ก็มานั่งห่วงเรื่องศพไม่สวย 5555 ก็เลยพยายามหาในเน็ตว่าแบบ...ฆ่าตัวตายยังไงให้ศพสวยๆ แต่มันก็ยากอยู่นะ แบบปืนยิงหัว กินยาเยอะๆอะไรประมาณนี้
คือทุกวันนี้ก็ได้แค่คอยภาวนาขอให้ตายสักที แบบรถชนกูที หรืออะไรก็ได้ แต่สักวันถ้าสุดจะทนก็อาจไปเองจริงๆ
คือถ้าถามว่าจะอยากตายทำไม คิดสั้น !!
คือกูว่ากูคิดดีแล้วอ่ะ ถ้ามันเป็นสิ่งที่เรียกว่าคิดสั้นแล้วทำไมกูยังคิดมันอยู่แทบทุกวันว้ะ หรือมันจะมีทางออกที่ดีกว่านี้ คำว่าทนของคนเรามันไม่เหมือนกันนะเว้ย ในที่สุดของชีวิตก็ต้องตาย แค่กูจะตายเร็วหน่อยก็ไม่เห็นแปลก หรือถ้าบอกว่าไม่สงสารคนที่รักเราหรอ ? คือ...กูว่ากูสงสารตัวเองมากกว่าที่ต้องอยู่ต่อไปอ่ะ บางทีมันอาจจะแย่แค่แรกๆอ่ะแหล่ะ พอผ่านไปเขาก็คงทำใจได้ เผลอๆชีวิตที่เขาไม่มีกูอาจจะดีกว่านี้ก็ได้ กูว่าคุณค่าในตัวกูมันยังมีนะ แล้วก็รู้ว่าใครที่เห็นคุณค่าในตัวกู แต่...ทำไมกูถึงรู้สึกว่าคุณค่าในตัวกูมันไม่มีประโยชน์เลยว่ะ
มันเอาไปเทียบกับความรู้สึกไม่ได้อ่ะ กลายเป็นว่าแบบ...เราไม่ได้รักตัวเองอีกแล้วอ่ะ
เพื่อนเคยบอกให้ลองไปหาหมอ แต่ไม่กล้าไปเพราะคิดว่าคงไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง แต่คืออยากตายทุกวันก็ไม่น่าใช่เรื่องปกติ คือกลัวคนอื่นมองว่ามีปัญหาทางจิตไรงี้ ถ้าไปก็กลัวเสียค่าใช้จ่ายด้วยอ่ะ สุดท้ายตอนนี้ก็ยังไม่ทำอะไรสักอย่าง ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนอ่ะ ช่วยเพิ่มทางเลือกให้ที...
โรคซึมเศร้า ผมเป็นรึป่าวครับ ?
คือผมอายุ 20 ปี ไม่ได้เรียนแล้ว เลยออกมาใช้ชีวิตไปเรื่อย มีงานบ้างไม่มีบ้าง
คือชีวิตตอนนี้โคตรน่าเบื่อ โคตรเบื่อ !!
ตื่นมาก็เจอแต่เรื่องเดิมๆ อะไรเดิมๆ
เรียนก็ไม่ได้เรียน เพราะเงินไม่มี
แม่ก็มัวแต่ทำอะไรไม่รู้กับสิ่งที่อย่าเรียกว่างานเลย
เงินที่มีใช้ทุกวันก็เงินของลุงที่ส่งให้ แล้วลุงก็เป็นคนส่งเราเรียน แต่เขาก็มีลูกอีกมากมายที่ต้องดูแลอ่ะ เพราะมีหลายเมีย ส่วนเรานี่ก็ไม่มีงานประจำทำ รับแต่งานอีเว้นทั่วไป นานๆมีที คือมันรู้สึกว่าแบบชีวิตกูไม่ต้องไปทำอะไรแล้วล่ะ อนาคต ? ความฝัน ? มันพังไปหมดแล้ว
เพราะเรารู้ว่าเราไม่เหมือนคนอื่น ไม่ชอบทำงานประจำเพราะขี้เบื่อ ทำไปก็ไม่มีความสุขอยู่ดี
และไอสิ่งที่อยากทำก็ไม่มีโอกาสอีกแล้ว
มันแบบ...เบื่อชีวิตตัวเองอ่ะ อยู่ไปทำไมก็ไม่รู้
ไม่เกิดประโยชน์อะไรให้ใคร ลำบากคนอื่นอีกต่างหาก คือง่ายๆเลย ไม่มีงาน ไม่มีเงิน ไม่มีอนาคต ไม่มีอะไรเลย เจอแต่อะไรแบบนี้ตลอด
เจอกับปัญหาเดิมๆ ที่แค่อยู่เฉยๆก็แวบคิดขึ้นมาในหัว มันอัตโนมัติอ่ะ แบบ...พอเครียดหรือเจอปัญหามันจะเหมือนมีเสียงเป็นร้อยๆเสียงดังอยู่ในหัว เหมือนความเครียดสะสมอ่ะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมต้องเจอแต่อะไรแบบนี้ ทำไม ทำไม ทำไม
คือคำว่าทำไมอยู่ในหัวเยอะมาก มันจะไม่อยากกิน แต่ก็ต้องกินเพราะร่างกายไม่ไหว มันนอนไม่หลับ มันจะคิดแต่เรื่องพวกนี้อยู่แบบนั้น
คือเคยคิดจะหาอะไรทำให้ตัวเองคิดแบบนั้นน้อยลงนะ แต่มันยิ่งทำให้หัวร้อนอ่ะ เล่นเกมส์ก็หัวร้อน
ดูหนังเน็ตก็ไม่ดี ไปเที่ยวก็ไม่มีเงิน มันเลยยิ่งบ้าไปกันใหญ่ อย่างเดียวที่พอบรรเทาคือการวาดรูปเฉยๆคือมันน่าหงุดหงิดตัวเองมากๆ จนเคยทำร้ายตัวเองนะ โมโหก็ต่อยกำแพง เคยลองกลั้นหายใจนานๆ นานจนไม่ไหวแล้วอ้วกออกมาเลย เคยคิดว่าอยากตายๆไปสะ แบบคิดแทบทุกวัน ว่าแบบจะตายยังไงดี จะตายแบบไหนดี คิดจะฆ่าตัวตายเลย แต่ก็มานั่งห่วงเรื่องศพไม่สวย 5555 ก็เลยพยายามหาในเน็ตว่าแบบ...ฆ่าตัวตายยังไงให้ศพสวยๆ แต่มันก็ยากอยู่นะ แบบปืนยิงหัว กินยาเยอะๆอะไรประมาณนี้
คือทุกวันนี้ก็ได้แค่คอยภาวนาขอให้ตายสักที แบบรถชนกูที หรืออะไรก็ได้ แต่สักวันถ้าสุดจะทนก็อาจไปเองจริงๆ
คือถ้าถามว่าจะอยากตายทำไม คิดสั้น !!
คือกูว่ากูคิดดีแล้วอ่ะ ถ้ามันเป็นสิ่งที่เรียกว่าคิดสั้นแล้วทำไมกูยังคิดมันอยู่แทบทุกวันว้ะ หรือมันจะมีทางออกที่ดีกว่านี้ คำว่าทนของคนเรามันไม่เหมือนกันนะเว้ย ในที่สุดของชีวิตก็ต้องตาย แค่กูจะตายเร็วหน่อยก็ไม่เห็นแปลก หรือถ้าบอกว่าไม่สงสารคนที่รักเราหรอ ? คือ...กูว่ากูสงสารตัวเองมากกว่าที่ต้องอยู่ต่อไปอ่ะ บางทีมันอาจจะแย่แค่แรกๆอ่ะแหล่ะ พอผ่านไปเขาก็คงทำใจได้ เผลอๆชีวิตที่เขาไม่มีกูอาจจะดีกว่านี้ก็ได้ กูว่าคุณค่าในตัวกูมันยังมีนะ แล้วก็รู้ว่าใครที่เห็นคุณค่าในตัวกู แต่...ทำไมกูถึงรู้สึกว่าคุณค่าในตัวกูมันไม่มีประโยชน์เลยว่ะ
มันเอาไปเทียบกับความรู้สึกไม่ได้อ่ะ กลายเป็นว่าแบบ...เราไม่ได้รักตัวเองอีกแล้วอ่ะ
เพื่อนเคยบอกให้ลองไปหาหมอ แต่ไม่กล้าไปเพราะคิดว่าคงไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง แต่คืออยากตายทุกวันก็ไม่น่าใช่เรื่องปกติ คือกลัวคนอื่นมองว่ามีปัญหาทางจิตไรงี้ ถ้าไปก็กลัวเสียค่าใช้จ่ายด้วยอ่ะ สุดท้ายตอนนี้ก็ยังไม่ทำอะไรสักอย่าง ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนอ่ะ ช่วยเพิ่มทางเลือกให้ที...