สวัสดี เราเป็นคนเฮฮา ตลก เรามีเพื่อนเยอะนะ แบบเป็นกลุ่มที่แฮปปี้มากเลย ด้วยตัวเราก็ค่อนข้างมีฐานะ เพื่อนเราก็มีฐานะเหมือนกันจนคบกับเพื่อนกลุ่มนี้มาประมาน1ปี เราเป็นคนที่แบ่งปันเพื่อนตลอด เล่นกับเพื่อน ช่วยคุย แต่เพื่อนเราก็ไม่ค่อยสนใจเราหลอก บางครั้งเราพูดคนเดียว ไม่มีใครตอบก็มี เราก็พยายามที่จะปรับ พยายามปลอบตัวเองตลอดว่าไม่เป็นไรนะ เราก็เป็นคนที่ถูกละเลยตลอด ถูกลืม คือในกลุ่มนั้นเรารู้สึกว่าคนที่เราพอจะไว้ใจได้ก็มีอยู่2คนจากกลุ่มประมาน6คน คนนึงตอนแรกๆก็นิสัยดีมากๆ จนมาวันนึงได้มีผู้ชายทักมา มันก็ค่อนข้างเปลี่ยนไปจากคนนิ่งๆทำงานส่งกลายเป็นคนแรงๆ จากที่มีอะไรก็ปรึกษาเรา ก็เปลี่ยนไปปรึกษาพวกกลุ่มแรงๆ คนสองคือมีแฟน อะไรๆก็เเฟน รักเเฟนเชื่อเเฟน เวลากลางวันก็ไปหาแฟนคือจะอยู่กับแฟนตลอดเวลาที่ไม่มีเรียน เวลามีปัญหาเรื่องเงินก็จะมาปรึกษาเรา คือเราก็มีน้ำใจให้ตลอด คืนบ้างไม่คืนบ้างเราก็ไม่ว่า หรือเวลามันมีปันหาเราก็เอื้อมมือช่วยตลอดเพราะความจริงใจเราให้เพื่อนทุกคนที่เราคบ คือเราเป็นคนรักเพื่อนมากๆถึงขั้นติดเพื่อนเลยก็ได้ คนที่สาม คนนี้เป็นเพื่อนคนแรกที่เราสนิท ตั้งแต่เข้ามาใหม่ๆเป็นเพื่อนคนแรกของเราเลย มาเรามาเข้ากลุ่มนี้มันก็เข้าด้วยเราเลยสนิทกัน เป็นกลุ่ม แต่เพื่อนเราคนนี้มักจะไปสนิทกับเพื่อนคนที่สองมากกว่าเรา คือมีไรก็ไปปรึกษากัยสองคนบ้างหรือไม่ก็ทั้งกลุ่มแต่ก็เหมือนมองไม่เห็นเรา ส่วนอีก2คนที่เราคิดว่าเราสนิทที่สุด เเละจริงใจที่สุด คือ2คนนี้มักจะถามเราว่สเป็นไร ตอนเราเงียบ(เวลาเราเงียบ เพราะกลัวเพื่อนรำคาน) แต่ก็นั้นแหละบางทีเราก็ถูกทั้งกลุ่มลืม เวลามีงานกลุ่มจับกลุ่ม5คน มันก็จะชวนกันคุย5คน มันก็เหมือนกับว่าพยายามดันเราออกมานั้นแหละ เราก็ไม่พูดอะไรเดินออกไปหากลุ่มอื่น//คือเราเป็นคนที่เฮฮา เข้ากับคนอื่นง่าย เลยหากลุ่มได้  หลังจากหมดคาบเรียนเราก็พยายามบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร เราทนได้ เพื่อนมันก็ปรกติเราถามอะไรมันก็ตอบถึงแม้จะไม่ค่อยเต็มใจเท่าไร เราก็ทำตัวเฮฮาปรกติ ทำเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น เพื่อนมันก็สนใจบ้างไม่สนใจบ้าง เราก็ทนและพยายามปรับตัวมาตลอด อะไรที่เราพอจะช่วยพอทำได้เราก็ทำตลอด เรื่องเงินหรืออะไรเราก็ช่วยออก ไอติม ย้าว หรือเพื่อนไม่มีเงินเราก็ให้ตลอด ไม่คิดเอาคืน เพราะเราคิดว่าเพื่อนกันก็ช่วยเหลือกัน เวลามีงานมันก็ส่งมาในกลุ่ม เราก็ลอกบ้างอะไรบ้าง คือไม่ว่าจะทำอะไรก็จะอยู่กลับพวกมันตลอด ถึงแม้พวกมันจะไม่ค่อยสนใจเท่าไร จนเรารู้สึกว่าไอ้ที่เราทำไป มันได้อะไรวะ มิตรภาพหรอ ก็ไม่ ไม่เห็นมีใครสนใจอะไรเลย เวลาเราส่งอะไรเข้ากลุ่ม หรือเราถามอะไรก็ไม่ค่อยมีใครตอบ บางครั้งไม่มีคนอ่าน คือเวลามีงานอะไร ถ้าเราไม่เห็นมันทำ เราก็ไม่รู้ว่ามีงาน คือทุกคนทำเส็ดหมด ยกเว้นเรา ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เราบอกว่าส่งให้เราบ้างได้มั้ย บางครั้งมันก็ส่งให้ บางครั้งก็ทำเหมือนไม่ได้ยินเรา จากเมื่อก่อนที่เราบ๊อบปูลา สุดในกลุ่ม ตอนนี้กลับเป็นคนที่ไม่มีค่าในกลุ่มเลย เวลาไปเที่ยว เล่นเกมส์ ก็จะไม่มีใครชวนเราเลย นอกจากเราบอกว่าจะไปซื้อนู้นนี้ บอกว่าจะไปกินนั้นั้น จะเลี้ยงมันก็ถึงจะชวน เราก็รู้นะว่ามันต้องการผลประโยชน์เรา เราก็ทนเพราะเราก็ผูกพันธ์กับพวกมันนะ เรารักพวกมัน พวกมันถ่ายรูปกลุ่มกันโดยที่ไม่มีเรา ไปเที่ยวกันโดยที่ไม่มีเรา เล่นเกมส์กันโดยที่ไม่มีเรา คือถ้าเป็นตอนรู้จักกันแรกๆ มีปันหาไรก็จะปรึกษากัน ในเฟสก็แท็กกันตลอด แต่ตอนนี้แค่เราโพสไร มันยังไม่มาไลค์เลย ทั้งๆที่นานๆเราก็โพสและมันก็เป็นพวกติดโซเชียล ชื่อเรา นามสกุลเรา เลขที่เราในห้อง มันก็เขียนไม่ถูก เหมือนทำไรก็จะถูกมองข้ามตลอด คือเราก็รู้ตัวนะว่าพวกมันก็ไม่ค่อยต้องการเราเท่าไร เราก็พยามทำให้ตัวเองดูดีที่สุด พยายามให้พวกมันมากๆ ไม่ว่าจะเงินหรือข้าวเาก็เลี้ยงมันตลอด คือเราไม่รู้จะทำไงแล้ว เราให้ความจริงใจพวกมันไปไม่มีใครมองเห็นเลยสักคน เรารู้นะว่าที่ทำไปมันไม่ถูก แต่เราอยากให้เพื่อนสนใจเราบ้าง เห็นค่าเราบ้าง แต่มันก็ไม่เลย เพื่อนในกลุ่มเราตอนนี้ก็ดูมีความสุขดีเวลาที่ไม่มีเรา คือบางครั้งก็มีเพื่อนในห้องถามนะว่าเป็นไร บางครั้งเราเงียบๆไปปกติเราเป็นคนเฮฮา ด้วยความที่เราเป็นคนที่เวลามีปันหาอะไรก็ไม่ค่อยอยากบอกใครเพราะบางทีบอกไปเค้าจะอยากรู้หรอ เราก็ตอบไปว่าไม่สบายนู้นนี้ หาข้ออ้างไปเราไม่อยากให้ใครรู้ เวลามีงานที่ต้องดขียนชื่อเพื่อนสนิท เราก็ไม่รู้จะเขียนชื่อใคร เพราะเราไม่รู้ว่าเราสนิทกับมัน มันจะอยากสนิทกับเรามั้ย จนวันนี้เราเริ่มห่างออกจากกลุ่ม//แต่ก็ยังคุยกับพวกมันอยู่ยะ คือไม่ได้ผิดใจกัน  เราค่อยๆห่างออกมา เรากินข้าวคนเดียว เดินไปเรียนคนเดียว เล่นเกมส์คนเดียว ไปไหนก็ไปคนเดียว เรารู้สึกว้าเหว่ยังไงไม่รู้ เรารู้สึกว่าเราเหมือนคนที่ไม่มีใครคบ คือทุกคนเคยมีความรู้สึกแบบว่าอะไรที่มันเคยมีทุกวัน แล้ววันนึงมันไม่มีมั้ย เรานึกถึงพวกมันทุกครั้งที่เราเคยทำอะไรร่วมกัน แต่พอมาวันนี้กลับทีเเค่เราคนเดียว เราร้องไห้บ่อยมากๆกับเรื่องนี้ เราบอกตัวเองเสมอว่าเราต้องทนกับการอยู่คนเดียวให้ได้ เราจากคนที่เฮฮาตอนนี้เราก็กลายเป็นคนเงียบๆ เราไม่ค่อยพูดกับใคร((เรื่องทั้งหมดนี้เป็นแค่ส่วนนึงเท่านั้น เพราะทันเยอะจนเราไม่สามรถเล่าได้หมด))
   อยากถามว่าเราควรจะทำยังไงดี จะทนอยู่เลับมันหรือจะออกมา ถ้าออกมาแล้วจะทำยังไง เพราะเราผูกพันธ์กับพวกมันมาก และตอนนี้เราก็เครียดมากๆเราเลยมาตั้งกระทู้ระบายและถาม ขอบคุณค่ะ