ผมว่าถ้าบอลไทยเราจะสู้ได้ดีกว่านี้ ยังยืนยันว่าต่อจากนี้ต้องพัฒนาเรื่องสรีระความแข็งแรงก่อนอย่างแรกเลยครับ อย่างวันนี้ทักษะความสามารถเราผมว่าโอเคแต่รูปร่างเค้าดีกว่าเรามาก เวลาเค้าได้บอลควบขึ้นไปข้างหน้า เค้าไปได้อย่างแข็งแรงและรวดเร็ว หันกลับมามองของเราตัวเล็กมาก ชนนิดเดียวก็ปลิวเสียบอลไปแล้ว

ผมว่าเราก็อยากเล่นบอลบนพื้นแหละ แต่การเล่นแบบนั้นมันต้องฝ่าการประกบตัว หาช่อง ซึ่งนักเตะฝ่ายตรงข้ามที่ใหญ่กว่าเรามากก็มาเบียดมาแซะจนเราเสียหลักต่อบอลได้เสียบอลไปตามระเบียบ สุดท้ายก็ต้องโยนให้เจนรบไปเก็บบอลอย่างที่เห็น ถ้าผู้เล่นเราแข็งแรงกว่านี้การต่อบอลเท้าสู้เท้าจะง่ายกว่า ใช้แรงน้อยกว่า นอกจากนี้ถ้าทักษะดีก็สามารถเลี้ยงกินตัวฝ่าผู้เล่นฝ่ายตรงข้ามได้อีกด้วย แต่ถ้าเราตัวเล็กแบบนี้แรงปะทะสู้ไมได้เราก็จะเห็นแต่การล็อคส่งหลัง (แบบที่เต๋าทำ ซึ่งเห็นมาไม่รุ้กี่รอบแล้วที่หลุดแบบนี้แต่เจอตัวใหญ่ขวาง เก่งเล็กสู้เก่งใหญ่ไม่ได้ สุดท้ายล็อคและเสียของ)

อยากจะยกตัวอย่างกีฬาอเมริกันเกมส์อย่างบาสเก็ตบอลเป็นตัวอย่างครับ พวกที่คาดหมายว่าจะเป็นสตาร์หรือดราฟอันดับต้น ๆ พวกแมวมองเค้าจะดูสรีระ หรือภาษาอังกฤษเรียกว่า Physicality เป็นอันดับต้น ๆ เพราะบางทีหัวคิดได้แต่ร่างกายไปไม่ได้ก็ไม่มีประโยชน์ ผู้เล่นหลายคนที่เก่ง ๆ ล้วนที่ Physicality สูงๆ ทั้งนั้นเช่น เลบรอน คาวาย จิอันนิส โดยเฉพาะสองคนหลังที่ฝีมือตอนเข้าลีดไม่ได้ดีไรมากแต่ร่างกายสุดยอด สุดท้ายค่อย ๆ บ่มเพาะฝีมือขึ้นมาบวกกัยร่างกายที่ดีอยู่แล้ว โอเคครับว่าบาสกับบอลอาจจะเทียบกับไม่ได้โดยตรงแต่ผมว่ามันเห็นภาพว่ากีฬาที่ต้องกระทบกันเยอะ ๆ ควรจะพัฒนากันอย่างไรครับ

ความฟิตผมว่าดีขึ้นละ แม้จะยังไม่ได้ระดับเกาหลีเหนือแต่ก็สามารถบดกับเค้าได้เกือบทั้งเกมส์แต่มาแผ่วเอาช่วงปลาย ๆ หลัก ๆ ติดเรื่องสรีระนี่แหละ ถ้าเราหานักเตะที่ตัวแบบปีโป้แต่ทักษะดีอย่างเช่นแบบสุภโชค เมื่อนั้นแหละเราถึงพอจะต่อกรกับระดับเอเชียได้ สนับสนุนกันต่อไปครับ