คือเราเรียนพิเศษอยู่ที่นึงซึ่งเราไปเรียนกับพี่สาว แต่ว่าเรียนคนละวิชากัน ก็เลยนั่งคนละห้อง
ในที่เรียนพิเศษส่วนใหญ่จะมีเด็กเยอะ แต่ก็มีม.ปลายอยู่บ้าง2-3คน ซึ่งเราก็เป็น1นั้น
เราเรียนวันจันทร์กับอังคาร แล้วทุกวันอังคารเราจะเจอผช.ม.ปลายคนนึงเขาเป็นรุ่นพี่เราปี1 เรารู้สึกว่ามันไม่ถูกชะตากัน
ตอนแรกก็เฉยๆนะคะ
พอนานๆไปเรารู้สึกแปลก ตอนนั้นเรากำลังเดินเข้าห้อง คือมันเป็นประตูเลื่อนกระจกใส ตอนที่เราจะเปิดประตู รุ่นพี่คนนั้นเค้าก็หันมามองเรา
แล้วโต๊ะที่เรียนพิเศษมันจะเป็นโต๊ะยาว นั่งได้3คน ก็จะมีพวกรุ่นน้องนั่งกับพี่คนนั้นด้วย พี่คนนั้นรู้จักแทบจะทุกคนในห้องคณิตศาสตร์
วันนั้นพอเราเดินเข้าไปในห้อง ก็ได้ยินแวบๆเสียงเบาๆว่า "มาแล้วเว้ยๆ"รุ่นพี่คนนั้นพูด แล้วพวกรุ่นน้องก็ถามว่า"ใครมาๆ" " (ชื่อเรา)ไงๆ"
เราก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ พอเรานั่งลง ก็ได้ยินพวกนั้นคุยกันเสียงเบาๆหน่อย ว่า "มึ_กล้าพูดดังๆปะหละ"รุ่นพี่คนนั้นพูด จากนั้นก็มีเสียงรุ่นน้องคนนึงพูดว่า"ม.4อะไรหน้าโคต_แก่เลย" ตอนนั้นเรานั่งทำงานในห้องไปแล้วก็ใจกระวนกระวาย คือเราไม่ได้โกรธนะแต่ว่า มันอึดอัดที่ต้องนั่งอยู่ตรงนั้นแล้วได้ยินพวกนั้นพูดถึงเรา เพราะในห้องก็มีแค่เราแหละที่อยู่ม.4 พอกลับบ้านมาเรสก็อาบน้ำแล้วอยู่ๆน้ำตาก็ไหล พยายามไม่นึกถึงไม่เอามาใส่ใจ เรารู้สึกว่า เฮ้ยเราแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วทำไมถึงพูดแบบนั้นใส่เรา ทำไมไม่นึกถึงใจเขาใจเรา ว่าเราจะรู้สึกยังไง
พออาทิตย์ต่อมาเราก็มาเรียน เราเริ่มมาให้เร็วขึ้นโดยเฉพาะวันอังคาร เพราะพี่คนนั้นจะมาเรียนช้า เราก็จะรีบเรียนให้มันเสร็จเร็วๆ วันนั้นเราเรียนเสร็จเราก็ออกมาจากห้องแล้วมันเป็นบันไดให้เดินลง แต่เราได้ยินเสียงพี่คนนั้น กำลังพูดกับรุ่นน้องอยู่ แลเวกำลังเดินขึ้นมากันเราเลยสตั้น พอพวกนั้นเดินมาจะขึ้นบันได เราก็จะลง เราเลยลงก่อนแล้วรุ่นพี่คนนั้นก็มองมาที่เรา เราไม่กล้าสบตาเพราะ เราไม่ชอบ แล้วความรู้สึกที่เรามีต่อเค้ามันก็ติดลบมากๆ
ประมาณ2อาทิตย์ที่แล้วเรานั่งข้างรุ่นน้องของมัน เราเรียนเสร็จแล้วก็เลยจะออก ตอนที่เราจะเดินออกคือที่มันเเคบเพราะช่วงระหว่างโต๊ะมันใกล้กัน กระเป๋าเราเลยไปโดนหลังรุ่นน้องคนนั้น
เราใช้กระเป๋าสะพายข้างเพราะเป็นร.ร.หญิงล้วน แล้วตรงขอบกระเป๋ามันจะเเหลม และวันนั้นกระเป๋าก็หนักมาก มันเลยไปกระแทกหลังน้องคนนั้นแต่มันก็ไม่ได้กระแทกเเรงขนาดนั้น
เราเองก็ไม่ได้ไปขอโทษ ทีแรกกะจะขอโทษแต่เราไม่กล้าพูดเพราะกลัวพวกนั้น ตั้งแต่วันนั้นแล้วแหละ เราไม่กล้าสู้หน้าเพราะกลัวแล้วก็ไม่ชอบ เลยไม่อยากมองหน้า
วันนี้ล่าสุด หลังจากที่ไม่ได้เจอกันนาน เราก็เจอพวกนั้น เรานั่งเรียนอยู่ก่อนแล้ว พอพวกนั้นเข้ามาก็นั่งแล้วคุยกัน
รุ่นพี่: เฮ้ยจัดเลยปะ
เราได้ยินคำนี้ แล้วพวกนั้นก็พูดกันเรื่องกระเป๋าวันนั้น
เราเลยรู้ละว่าคงหมายถึงเราที่ทำกระเป๋าชนหลังรุ่นน้องมัน
เรารู้สึกอึดอัดและแย่มาก เราพยายามรีบไปให้เรียนให้เร็ว รีบทำแบบฝึกเร็วจะได้ออกจากตรงนั้น เราไม่อยากไปเรียนอีกแล้วแต่ก็ต้องไป ไม่รู้ต้องทำยังไงแล้วค่ะ มันอึดอัดทำตัวไม่ถูก
เราไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทั้งที่เราก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้เลย เราอยู่คนเดียวดีๆ นั่งเรียนเฉยๆ แล้วพวกนั้นก็เป็นผช.ทั้งนั้น ทำไมถึงกล้าพูดแบบนี้กับผญ.
รู้สึกแย่
ในที่เรียนพิเศษส่วนใหญ่จะมีเด็กเยอะ แต่ก็มีม.ปลายอยู่บ้าง2-3คน ซึ่งเราก็เป็น1นั้น
เราเรียนวันจันทร์กับอังคาร แล้วทุกวันอังคารเราจะเจอผช.ม.ปลายคนนึงเขาเป็นรุ่นพี่เราปี1 เรารู้สึกว่ามันไม่ถูกชะตากัน
ตอนแรกก็เฉยๆนะคะ
พอนานๆไปเรารู้สึกแปลก ตอนนั้นเรากำลังเดินเข้าห้อง คือมันเป็นประตูเลื่อนกระจกใส ตอนที่เราจะเปิดประตู รุ่นพี่คนนั้นเค้าก็หันมามองเรา
แล้วโต๊ะที่เรียนพิเศษมันจะเป็นโต๊ะยาว นั่งได้3คน ก็จะมีพวกรุ่นน้องนั่งกับพี่คนนั้นด้วย พี่คนนั้นรู้จักแทบจะทุกคนในห้องคณิตศาสตร์
วันนั้นพอเราเดินเข้าไปในห้อง ก็ได้ยินแวบๆเสียงเบาๆว่า "มาแล้วเว้ยๆ"รุ่นพี่คนนั้นพูด แล้วพวกรุ่นน้องก็ถามว่า"ใครมาๆ" " (ชื่อเรา)ไงๆ"
เราก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ พอเรานั่งลง ก็ได้ยินพวกนั้นคุยกันเสียงเบาๆหน่อย ว่า "มึ_กล้าพูดดังๆปะหละ"รุ่นพี่คนนั้นพูด จากนั้นก็มีเสียงรุ่นน้องคนนึงพูดว่า"ม.4อะไรหน้าโคต_แก่เลย" ตอนนั้นเรานั่งทำงานในห้องไปแล้วก็ใจกระวนกระวาย คือเราไม่ได้โกรธนะแต่ว่า มันอึดอัดที่ต้องนั่งอยู่ตรงนั้นแล้วได้ยินพวกนั้นพูดถึงเรา เพราะในห้องก็มีแค่เราแหละที่อยู่ม.4 พอกลับบ้านมาเรสก็อาบน้ำแล้วอยู่ๆน้ำตาก็ไหล พยายามไม่นึกถึงไม่เอามาใส่ใจ เรารู้สึกว่า เฮ้ยเราแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วทำไมถึงพูดแบบนั้นใส่เรา ทำไมไม่นึกถึงใจเขาใจเรา ว่าเราจะรู้สึกยังไง
พออาทิตย์ต่อมาเราก็มาเรียน เราเริ่มมาให้เร็วขึ้นโดยเฉพาะวันอังคาร เพราะพี่คนนั้นจะมาเรียนช้า เราก็จะรีบเรียนให้มันเสร็จเร็วๆ วันนั้นเราเรียนเสร็จเราก็ออกมาจากห้องแล้วมันเป็นบันไดให้เดินลง แต่เราได้ยินเสียงพี่คนนั้น กำลังพูดกับรุ่นน้องอยู่ แลเวกำลังเดินขึ้นมากันเราเลยสตั้น พอพวกนั้นเดินมาจะขึ้นบันได เราก็จะลง เราเลยลงก่อนแล้วรุ่นพี่คนนั้นก็มองมาที่เรา เราไม่กล้าสบตาเพราะ เราไม่ชอบ แล้วความรู้สึกที่เรามีต่อเค้ามันก็ติดลบมากๆ
ประมาณ2อาทิตย์ที่แล้วเรานั่งข้างรุ่นน้องของมัน เราเรียนเสร็จแล้วก็เลยจะออก ตอนที่เราจะเดินออกคือที่มันเเคบเพราะช่วงระหว่างโต๊ะมันใกล้กัน กระเป๋าเราเลยไปโดนหลังรุ่นน้องคนนั้น
เราใช้กระเป๋าสะพายข้างเพราะเป็นร.ร.หญิงล้วน แล้วตรงขอบกระเป๋ามันจะเเหลม และวันนั้นกระเป๋าก็หนักมาก มันเลยไปกระแทกหลังน้องคนนั้นแต่มันก็ไม่ได้กระแทกเเรงขนาดนั้น
เราเองก็ไม่ได้ไปขอโทษ ทีแรกกะจะขอโทษแต่เราไม่กล้าพูดเพราะกลัวพวกนั้น ตั้งแต่วันนั้นแล้วแหละ เราไม่กล้าสู้หน้าเพราะกลัวแล้วก็ไม่ชอบ เลยไม่อยากมองหน้า
วันนี้ล่าสุด หลังจากที่ไม่ได้เจอกันนาน เราก็เจอพวกนั้น เรานั่งเรียนอยู่ก่อนแล้ว พอพวกนั้นเข้ามาก็นั่งแล้วคุยกัน
รุ่นพี่: เฮ้ยจัดเลยปะ
เราได้ยินคำนี้ แล้วพวกนั้นก็พูดกันเรื่องกระเป๋าวันนั้น
เราเลยรู้ละว่าคงหมายถึงเราที่ทำกระเป๋าชนหลังรุ่นน้องมัน
เรารู้สึกอึดอัดและแย่มาก เราพยายามรีบไปให้เรียนให้เร็ว รีบทำแบบฝึกเร็วจะได้ออกจากตรงนั้น เราไม่อยากไปเรียนอีกแล้วแต่ก็ต้องไป ไม่รู้ต้องทำยังไงแล้วค่ะ มันอึดอัดทำตัวไม่ถูก
เราไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทั้งที่เราก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้เลย เราอยู่คนเดียวดีๆ นั่งเรียนเฉยๆ แล้วพวกนั้นก็เป็นผช.ทั้งนั้น ทำไมถึงกล้าพูดแบบนี้กับผญ.