หนูมีเพื่อนอยู่คนหนึ่งค่ะซึ่งเราอยู่กลุ่มเดียวกันมันเป็นคนนิสัยดีนะคะเป็นคนไม่คิดอะไรเลยแต่การไม่คิดอะไรของมันคือไม่คิดจะคิดอะไรเลยมันถามทุกจุดค่ะ เช่น มันขอตารางสอนอะโอเคเราก็ส่งให้*ซึ่งในตารางสอนนั้นมันบอกทุกอย่างว่า วิชาอะไร เซคชั่นอะไร เรียนห้องไหน ชั้นอะไร แต่มันกลับไม่ได้ดูตารางที่มันขอเลย มันก็ถามอย่างนั้นเรียนห้องไหน นี่ใช่ตารางสอนกูแน่ใช่ไหม ซึ่งจริงหนูกับมันเรียนคนละเซคแต่เรียนด้วยกันแล้วเราก็เคยบอกไปแล้ว เราก็ตอบว่าใช่ด้วยอารมณ์ที่รำคาญแต่ก็ยังใจเย็น มันก็ถามอีกว่านี่มันเป็นตารางที่ชัดเจนของกูแน่ๆใช่ไหม หนุแบบโอ๊ยอีดอ:@,฿;&. (จริงๆมันมีแอพมอที่สามารถดูตารางสอนของตัวเองได้แต่มันไม่โหลด) มันถามแม้กระทั่งว่าใส่ชุดอะไร เราก็แบบอืมมมมม จะใส่ไรก็ใส่แต่งตามปกตินั่นแหละมันก็ถามอีกชุดไรหละ เราก็แบบไม่มีสมองคิดเองรึไง!!! มาถึงห้องเรียนมันถามว่าเรียนห้องไหน(ถามอีกแล้ว)เราก็เริ่มหงุดหงิดก็เลยตอกมันประโยคนึง ตารางสอนที่ขอและที่กูส่งไปให้ไม่มีประโยชน์อะไรเลยใช่ไหม...แต่ด้วยความเป็นเพื่อนเราก็บอกไปว่าห้องนี้นะสิ่งที่หวังคือหวังว่าจะประโยคเดียวจบนะสิ่งที่ได้คืพรุ่งนี้ห้องนี้หรอ คือตอบมาด้วยคำถามอีกแล้วซึ่งพึ่งบอกมันไปเมื่อกี้ แล้วมันก็ถามมาอีกว่าพรุ่งนี้เข้าห้องห้องนี่หรอ วิชาอะไรอะ คือแบบสติแตกอะคือมันไม่คิดที่ช่วยเหลือตัวเองเลยหรอ คือเข้าใจว่าเราก็เป้นเพื่อนแต่เรามาคอยตอบอะไรซ้ำซากหรือช่วยอะไรมันได้ได้ตลอดเวลาอะ เราเป็นคนใจเย็นมาตลอดทั้งชีวิตจะเรียกแม่ชียังได้อะนี่ไม่เคยหงุดหงิดหรือโกรธใครจนต้องกรี๊ดออกมาอะ แต่มันทำให้เรารู้สึกเหมือนเป็นคนบ้าอะ จะตะคอกใส่ก็กลัวจะเป็นตัวร้ายอีก มันเป็นคนไม่คิดไม่ฟังอะไรจริงๆ หัวดื้อเอาแต่ใจน่ารำคาญ ขอวิธีหน่อยค่ะห้ามมันไม่ได้ก็ขอห้ามอารมณ์ตัวเองละกันค่ะช่วยทีค่ะไม่อยากรู้สึกว่าตัวเองเป็นจิตที่ต้องกลัวเวลาเจอหน้ามัน ต้องเตรียมหัวร้อน ต้องเตรียมหงุดหงิดมัน ต้องเตรียมตะคอก คือไม่อยากให้มีฟิลแบบนี้เลยค่ะ จะรับฟังและนำไปแก้ปัญหาทุกวิธีค่ะ
ปล.อย่าแนะนำให้เปิดใจหรือปรับความเข้าใจค่ะอย่างที่บอกพูดไปมันก็ไม่ฟัง