[/เราขอเท้าความจากเริ่มแรกเลยนะคะ เราเป็นคนที่พอจะเล่นแบดมินตันเป็นอยู่แล้วโดยส่วนตัว เพราะว่าแม่ของเราเคยเป็นนักกีฬาแบดของที่ทำงาน ประมาณว่ามีการส่งแข่งขันกันกับบริษัทอื่นๆ แม่ก็เลยสอนเราให้เล่นเป็นไปด้วย ช่วงตอนเราอยู่ชั้นมัธยมต้นของโรงเรียนเครือสาธิตแห่งหนึ่ง ปกติโรงเรียนของเราจะมีชมรมหรือว่าโรงเรียนอื่นอาจจะเรียกว่าชุมนุมอ่ะค่ะ มันเป็นเหมือนวิชาที่ลงเรียนตามที่แต่ละคนสนใจส่วนตัวเราไม่ค่อยลงอะไรตามเพื่อนๆอยู่แล้ว ในทุกๆปีเราจะลงในชมรมที่สบายๆนั่งตากแอร์ไม่ต้องทำกิจกรรมอะไรมาก แต่ปีนี้เราเลือกลงชมรม แบดมินตัน พอดีในปีนั้นเองมีนิสิตมาฝึกสอนในวิชาพละศึกษาเป็นนักแบดมินตันตัวสำรองของประเทศพอดี แต่มันก็เหมือนแค่ชมรมแหละค่ะ เล่นๆกับเพื่อนๆในชมรม จนมาวันนึง เค้ามาถามเราว่าอยากเป็นนักกีฬาของโรงเรียนรึเปล่า เค้าจะเป็นคนสอนให้เอง และเหมือนปีนั้นเพื่อนๆในชมรมก็ลงกันเยอะพอสมควรเลยแหละ เราเก็บมาคิดนะแอบดีใจด้วยซ้ำที่ได้รับโอกาสดีๆแบบนี้ แต่แม่เราเป็นพวกเป็นห่วงมาก คิดมากเกี่ยวกับพวกข่าวของเด็กๆที่ถูกลักพาตัว โดนฉุดไปทำมิดีมิร้าย ไม่ค่อยให้ไปไหนไกลๆ เก็บตัวที่ไหน ห่างจากสาตตาท่านนานๆ เราเลยไม่แม้แต่บอกแม่ด้วยซ้ำเพราะมั่นใจได้เลยว่าต้องได้รับคำปฏิเสธมา แต่ครูฝึกสอนท่านนั้นก็ตามตื้อถามตลอด เราก็บอกโกหกไปว่า แม่ไม่ให้ๆ แต่เค้าอยากให้เราลงมากเพราะปีนั้นมีผู้ชายลงเยอะมาก ไม่มีผู้หญิงเลย จะมีก็แต่เด็กผู้หญิงชั้นประถม มาวันนึงตอนช่วงกลางคืน มีคนโทรมาหาแม่เราแล้วเราดันนั่งฟังอยู่พอดี คือครูนิสิตคนนั้นโทรมาหาแม่เราเว้ยย มาขออนุญาติให้เราแบบว่าซ้อมตอนเย็น ให้ไปเป็นนักกีฬา เหมือนอะไรดลใจแม่เราหรือยังไง แม่เราอนุญาติแบบไม่คิดอะไรเลย แถมสนับสนุนด้วยซ้ำอ่ะ พาไปซื้อของ ซื้อเสื้อกีฬา ซื้อรองเท้าสำหรับเล่นแบดโดยเฉพาะ
ผ่านมาตอนช่วงซ้อมนะคะ ปกติแล้วส่วนตัวเราไม่ค่อยเล่นกีฬาหรือออกกำลังกายอะไรอยู่แล้ว ก็เหมือนแค่เด็กปกติทั่วไป แต่อย่างนึงคือเราไม่ค่อยเล่นกับเพื่อนตอนพัก ไม่ใช่ว่าไม่มีคนคบนะ เราเล่นไม่เป็น เราเป็นเด็กนักเรียนในยุคที่ช่วงพักเล่น โดดยาง บอลลูน ซึ่งเรานั้นนน เล่นไม่เป็นค่ะ ได้แต่มานั่งเชียร์เพื่อน5555 มาวันแรกเจอเพื่อนผู้หญิงอีกหนึ่งคน เค้าบอกว่ามาเป็นนักกีฬาเหมือนกัน เราก็ดีใจนะมีเพื่อนผู้หญิงรุ่นเดียวกันมาเล่นมาซ้อมเป็นเพื่อน วันแรกที่ซ้อม ครูสอนเราจับไม้ แล้วก็วิ่งคอร์ด คือมันเป็นประสบการณ์ใหม่มากๆแบบว่า การเล่นแบดที่เราชอบอ่ะ มันไม่เคยรู้มาก่อนว่าการเล่นกีฬามันต้องมีรายละเอียดที่เยอะแยะมากมายขนาดนี้ ตั้งแต่ท่าการจับไม้ ท่าการวิ่ง จังหวะการวิ่ง การใช้ข้อมือ การลงน้ำหนักเท้า การสปิ๊นตัว การวางแผนการเล่น แบบมันเยอะมากแล้วก็แปลกใหม่มากๆเลยนะสำหรับคนไม่เคยอ่ะ แล้วพอเล่นพอซ้อมมาเรื่อยๆครูเค้าก็ให้เล่นเวท เพื่อสร้างกล้ามเนื้อ เพราะเราว่านะ แบดนี่ใช้เกือบทุกส่วนของร่างกายเลยนะ ตั้งแต่หัวจรดเท้าถึงบางส่วนจะใช้ไม่มากแต่มันก็ถือว่าใช้แหละเนอะ5555 เล่นเวทวันแรกจ้า เรานี่น้ำตาไหลเลย เข้าใจความรู้สึกคนไม่เคยออกกำลังกายป้ะ? แบบนั้นเลยเว้ย จากปกติตั้งแต่วันแรกที่ซ้อมก็ปวดเมื่อยไปทั้งตัวแล้วนะ เล่นเวทเสร็จสรรพ วันรุ่งขึ้นนี่แบบลุกก็โอยนั่งก็โอย ยิ่งกว่าคนแก่ปวดข้ออีกอ่ะ หลังจากซ้อมได้สักระยะหนึ่ง (เพื่อนผู้หญิงอีกคนซ้อมไม่ไหวขอถอนตัวไปแล้ว) รู้สึกว่าร่างกายมันเริ่มปรับตัว รู้สึกได้เลยว่าร่างกายเราแข็งแรงขึ้นมากๆ จากปีก่อนๆวิชาพละศึกษาจะมีการทดสอบสมรรถภาพทางร่างกาย มีหนึ่งรายการที่เราเกลียดเอามากๆก็จะเป็นการวิ่งระยะไกล (1200เมตร) ปกติเราก็วิ่งเป็นแบบว่าที่กลางๆออกไปทางท้ายๆของห้อง พอวิ่งเสร็จก็หอบเหนื่อยนั่งพักแบบนานเลยแหละ เวลานี้ก็เกินเกณฑ์ตลอด แต่วันนั้นตอนทดสอบ เราก็ทำปกติเหมือนตอนวอร์มแหละ ก็มียืดนิดหน่อยพอให้ร่างกายรับได้ก่อนวิ่ง(ปีก่อนๆเราไม่เคยยืดอะไรเลย รุ้สึกว่าไม่จำเป็นแต่ตั้งแต่ซ้อมก็เรียนรุ้เรื่องการออกกำลังกายมาพอสมควรเลยยืดซะหน่อย) พอเริ่มวิ่งปกติเราจะทรมานมากในปีก่อนๆพักเดินตลอด แต่วันนี้เราวิ่งแบบเรื่อยๆไม่ได้รุ้สึกเหนื่อยไม่มีพักเลย แบบว่าวิ่งไล่ๆกับนักว่ายน้ำที่ได้ที่หนึ่งอยู่ประจำเลยอ่ะ เพื่อนแบบงงมากทำไมเราวิ่งได้ขนาดนี้ ไม่ใช่แค่เพื่อนหรอก เราก็งงเหมือนกันเราทำได้ดีขนาดนี้ได้ยังไง ร่างกายเรารับไหวได้ยังไง สรุปวิ่งจบเราได้ที่สองของห้องเลยนะเว้ยยย แบบโหดีใจมาก แล้วตอนวิ่งเสร็จนะเราไม่มีอาการเหนื่อยหอบ หน้ามืดแบบที่เคยเป็นเลย มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆแบบว่าการเล่นกีฬาทำให้ร่างกายเราเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ หลังจากวันนั้นไม่นานก็มาถึงช่วงกีฬาสี มีการแข่งขันแบดมินตัน ครูบังคับให้เราลง เรากลัวมาก เพราะครูขู่ว่า ถ้าแพ้โดนวิ่งคอร์ด 200 เซ็ท โดดตบอีก 1000 นู่นนี้นั่นมากมายเหมือนจะให้เราตั้งใจทำให้เต็มที่ที่สุด เราตื่นเต้นสุดๆมันเหมือนการแข่งครั้งแรกหลังจากซ้อมมาสักระยะหนึ่งอ่ะ เพราะพวกที่แข่งเล่นกันตอนที่ซ้อมนี่มันไม่มมีความตื่นเต้นกกดดันอะไรอ่ะเนอะ พอมาถึงวันแข่ง เราตื่นเต้นมาก แต่สิ่งที่ได้ฟังจากครูคือ ครูรู้ว่าเราทำได้ ไม่ว่าเราจะทำออกมเป็นยังไงครูขอให้เราทำให้เต็มที่ ไม่ว่าผลเป็นยังไงครูไม่โกรธหรอก แล้วพอแข่งเสร็จผลออกมาดีมาก ได้ที่หนึ่งทุกรายการเลย ทั้งเดี่ยวหญิง คู่ผสม คู่หญิง อร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย ฟินไปค่ะ ไม่โดนทำโทษ5555555


หลังจากนั้นก็เริ่มมาช่วงเก็บตัว เป็นช่วงที่นักกีฬาต้องมานอนโรงเรียน มาซ้อมทุกวันอะไรแบบนี้ เราเหนื่อยมากนะกับการมซ้อม การเป็นผู้หญิงคนเดียวของมอต้น การดูแลน้องประถม เราสนิทกับเพื่อนผุ้ชายในกีฬาเรามากขึ้นมากๆ ตอนซ้อมก็ขลุกตัวอยู่กับเพื่อน กับโค้ช(ครูนิสิตคนนั้น นั่นแหละ) ทั้งวัน เน้นว่าทั้งวัน ตื่นมาตอนเช้าซ้อมเช้าเจอกันด้วยสภาพคลากสังขารตัวเองตื่นมาวิ่ง มาวอร์ม ทำความสะอาดสนาม กินข้าวด้วยกันทุกมื้อ แบบโหยิ่งกว่าครอบครัวอ่ะ มันได้ทั้งความเป็นกันเองจากการที่เราต้องยอมรับกันในการอยูาร่วมกัน ซ้อมร่วมกัน ในส่วนของการซ้อมนั้นนนนน.......ซ้อมหนักมากโคตรเหนื่อยโคตรท้อ แต่มันมีความสุขนะ เหมือนถึงจะเหนื่อยจะท้อแค่ไหนแต่ในความเหนื่อยนั้นน่ะมันมีความสุขที่ได้ซ้อมได้ทำอยู่อ่ะ เหมือนการทำในสิ่งที่ชอบถึงมันจะเหนื่อยแต่มันเต็มใจที่จะทำ ที่จะทุ่มเทให้มัน ถึงได้อยู่ซ้อม.......................................จนมาถึงวันแข่ง ก็ไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่ มือสั่นอ่ะ แบบเล่นไปมือสั่นไป เท้านี่แทบจะก้าวไม่ออก เพิ่งเข้าใจคำว่าตื่นเต้นฉี่จะแตกมันเป็นจริงๆนะเว้ย และแล้วววผลก็ออกมาตามคาดค่ะ แพ้ ทุกรายการแล้วแต้มแบบห่างไกลมาก แบบหนึ่งบ้างสองบ้าง ไม่มีเลขสองหลักสักรายการเดียว แต่ที่ประทับใจมากๆคือ ตอนซ้อมโค้ชไม่เคยใจดี โหดตลอดดด(เว่อร์ๆไม่ขนาดนั้น) ซ้อมแบบหนักหน่วงสุดๆ อาจจะมีเล่นบ้างแหละ ไม่บ้างแล้วมั้งโดนแกล้งตลอดเลยย แต่ส่วนมากมันก็จริงจังนะตอนซ้อม ถึงช่วงพักจะมีการสอนผู้หญิงอย่างเราให้เล่นการ์ดยูกิเป็นก็เถอะ แต่ตอนแข่งนะถึงผลมันจะเป็นยังไง ออกมาแย่ขนาดไหน เราตีไม่ได้แบบที่ซ้อม วิ่งผิดท่าผิดทาง อะไรยังไงที่โค้ชคอยห้ามมาตลอด โค้ชเราชื่นชมเรา ให้กำลังใจเราแบบมากๆ คอยปลอบเรา แบบไม่เคยใจดีขนาดนี้มาก่อน มันไม่มีความผิดหวังในตัวเราแล้วอ่ะ เหมือนเราพยายามทำเต็มที่แล้ว โค้ชก็ไม่ว่าถึงผลจะออกมาเป็นยังไง

หลังจากแข่งเสร็จก็มีเลี้ยงกันกินกันบ้างตามประสา
ความรู้สึกที่เราได้จากการเป็นนักกีฬาในครั้งนี้คือ จากครูคนหนึ่งไม่เคยรุ้จักไม่เคยพบกันมาก่อน เปลี่ยนมาเป็นพี่ชายคนสนิท เปลี่ยนมาเป็นคนที่สามารถคุยให้คำปรึกษากันได้ทุกเรื่อง คนที่เราไว้ใจ มันมาจากการที่คนหนึ่งคน คอยให้การดูแล ความใส่ใจกับเรา คอยสอนเรา เล่นกับเรา หยอกล้อกันยิ่งกว่าพี่น้องสายเลือดเดียวกันบางคนอีก สอนคนที่ไม่มีพื้นฐานอะไรเลย จนสามารถเล่นเป็นได้เป็นนักกีฬาของโรงเรียน ได้ลงแข่งขัน และเพื่อนที่ซ้อมด้วยกันจนผูกพัน หยอกล้อ ปลอบใจ แกล้งกันอยู่เสมอ เห็นหน้ากันทุกวันจนเบื่อ เล่นเวทด้วยกัน ร้องไห้ไปด้วยกัน มีความสุขไปด้วยกัน คนที่เห็นสภาพเราตอนเหนื่อยมากๆ หน้าแบบโทรมกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว คนที่เห็นสภาพหน้าคนตื่นสายที่ต้องตื่นมาซ้อมแบบหัวฟู ต่างจากภาพคนที่เราเดินผ่านไปเฉยๆเหมือนตอนที่อยู่ในโรงเรียน เราอยู่กับคนเหล่านี้เป็นระยะเวลากว่าป๊
มันทำให้เราเข้าใจคำว่า ครอบครัวกีฬา มันเป็นยิ่งกว่าครู โค้ช เพื่อน แล้วมันทำให้เราเข้าใจในการเล่นกีฬาจริงๆ มันมีมามากกว่าการลงสมัครเป็นนักกีฬา การได้แข่งขัน มันเป็นความทรงจำระหว่างเพื่อนที่ซ้อม คนฝึกซ้อม เพื่อนต่างโรงเรียน  คู่แข่ง การพบเจอประสบการณ์ใหม่ๆที่เด็กนักเรียนคนหนึ่งอาจไม่เคยพบเจอ ไม่เคยได้มาสัมผัส ได้เข้าใจ การฝึกซ้อมกีฬาจริงๆมันต้องทุ่มเทมากกว่าร่างกาย มันต้องการทั้งใจ ทั้งเวลาและคนรอบข้างที่มีผลต่อเรามากๆ ความผูกพันธ์สำหรับคนที่เจอหน้ากันราวหนี่งปีมากกว่าคนในครอบครัวเสียอีก

จากเด็กนักเรียนที่เอาแต่ตั้งใจเรียนไปวันๆ ได้มาทำกิจกรรมที่ต้องทุ่มเทและตั้งใจกับมันมากขนาดนี้ มันได้สิ่งต่างๆกลับมามากมาย มากจนไม่สามารถบรรยาย อธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ มันได้ความทรงจำ ความรู้สึกที่มีค่า ที่ไม่สามารถหาซื้อจากที่ไหนได้ มันมีค่ามากกว่าเงินทอง left]




เรามีเรื่องต่ออีกนะ ใครอยากแบ่งปันคอมเม้นไว้เลยจ้า ฝากติดตามด้วยนะ