คืองี้เราโมโหมากตอนนี้ หลานคือเป็นลูกของป้าก็รู้จักมาตั้งแต่เด็กๆเป็นผู้ชาย เราก็สนิทประมาณหนึ่งก็รักมันเหมือนน้องคนหนึ่งเหมือนกันแต่ก็ไม่ได้มากมายอะไรขนาดนั้น ก็เห็นกันมาแต่เล็กๆอ่ะ จนบางทีมานอนด้วยเราก็ให้นอนไม่มีเงินมาขอก็ให้คือเราอยู่กับย่าบ้านเราก็เหมือนเป็นศูนย์กลางเพราะมีย่าแต่ย่าก็พ่อเราเป็นคนเลี้ยงดูแล พอละเข้าเรื่อง ไอ้น้องคนนี้มานอนกับเราเราก็ให้นอนมากินมาอยู่ก็ตามสบายไม่มีใครว่ามัน แต่เว้ยตอนนั้นเราเก็บแบงค์50 ซึ่งมันก็รู้ว่าอยู่ที่ไหนด้วยความที่เราไว้ใจเราก็ไม่ได้อะไร มันมาขโมยจนเกือบหมดรวมๆก็สองพันกว่าบาทแหนะทั้งที่เงินอยู่ในห้องพอเรารู้เราก็รู้แหละว่ามันขโมยแต่ก็หลับหูหลับตามันว่าไม่ได้ขโมยเราก็เออๆจบไปช่างมันเพราะคิดว่ามันจะไม่ทำอีกล่าสุดมันมาขโมยรองเท้าแตะอ่ะ adidas ซึ่งมันอยากได้อยู่แล้วไงมาแอบเอาไปใส่หลายครั้งมากโดยที่ไม่ขอบางทีกลับมาแบบสภาพเละๆอ่ะทั้งดำทั้งเปื้อนแต่เราก็ช่างมันๆตลอดแต่นี้คือมาขโมยวันรุ่งขึ้นเราก็เลยรู้ว่ารองเท้าเราหายไปเราก็ไปถามนะดูเหมือนมันจะซ่อนไว้ด้วยบอกไม่รู้เออแล้วทำหน้าตาเฉยๆแบบเออเราก็ไม่ปักใจว่ามันจะกล้าเอาไปจนผ่านมาหลายวันจนวันที่1 ม.ค. มันใส่ถ่ายรูปลงเฟสเฉยเลย เราเห็นไง เห้ยจริงๆรองเท้าเราก็ 600 กว่าบาทอ่ะเอาจริงๆมันก็แพงนะแต่พอหายไปเราก็ไม่ได้อะไรเพราะคิดว่ามันไม่ได้ขโมยแต่นี้คือมาขโมยอ่ะ เราก็เสียใจนะหลายครั้งแล้ว ถ้าเราแจ้งจับมันเพื่อให้สำนึกจะมากไปมั้ย ไม่ใช่อะไรหรอก นี่กล้าขโมยสองครั้งแสดงว่าไม่มีจิตสำนึกเลยสิถึงกล้าทำ เราเกลียดมากพวกขี้ขโมย เราจะเอาไงกับมันดี สิ่งของมันไม่ได้มากมายอะไรขนาดนั้นแต่อนาคตมันแย่แน่ๆเราว่ายิ่งตอนนี้ยิ่งติดเพื่อนขี้เมาขี้ยาเละเทะ เมื่อก่อนเราก็บอกก็สอนซื้ออะไรมากินของดีๆก็เรียกมากินด้วยตลอด ไม่มีเงินมาขอพ่อเราพ่อเราก็ให้ ย่าก็ให้เพราะสงสาร ก็อยู่กับแม่แหละแต่บางทีแม่ไม่อยู่ก็เห็นทำหน้าหง่อยๆก็สงสาร ตอนนี้คือขึ้นมาก เราควรจะเอายังไงดี