สวัสดีค่ะ เรารักษาโรคซึมเศร้าที่ไทย จนหมอให้ลดยาแล้วก็หยุดทานประจำได้แล้ว
ใช้เวลารักษามา 7 ปี แล้วเราก็มาเรียนต่อต่างประเทศค่ะ เข้าใจว่าหายดีแล้ว หมอก็ไว้ใจให้พกยาสำรองไว้
ตอนนี้ยาสำรองหมดไปแล้วแต่มีอาการเหมือนจะกลับมาเป็นอีก
ประกันสุขภาพที่เรามีไม่ครอบคลุมเรื่องพวกนี้ แล้วค่าใช้จ่ายจะแพงมากถ้าหาหมอที่นี่
บวกกับเราไม่มีใครที่พอจะอยู่ข้างๆกระตุ้นให้เราไปหาหมอหรือช่วยให้จิตใจดีขึ้นเลย
หลายเดือนมานี้เราพยามโฟกัสเรื่องเรียน แต่นอกเหนือจากเรื่องเรียนทุกอย่างรอบตัวเราดึงให้เราดาวน์ตลอดเลย
ตื่นมาก็วิตกกังวล คิดมาก บางทีก็ร้องไห้มาดื้อๆ บางทีก็ท้อแท้สิ้นหวังอยากฆ่าตัวตายอีก
คือเราเคยเป็นมาแล้วเลยรู้ว่าแบบนี้มันไม่โอเคละ (แต่ใช้เวลาเป็นเดือนกว่าจะคิดขอความช่วยเหลือ)
เราทำคล้ายๆบูใน sos น่ะค่ะ ทำร้ายตัวเองนิดๆหน่อยๆมันจะใจเย็นลงขึ้น แต่เดี๋ยวก็กลับมาเป็นอีก
เราเลยเปิดใจคุยกะคนรอบข้าง แต่คนแถวนี้ไม่เข้าใจเรื่องโรคหรืออาการเท่าไหร่ เขาก็ว่าเราอ่อนแอ เด็กสมัยนี้นิดหน่อยก็งอแง
(หลายๆคนอายุมากกว่าเราเยอะนะคะ เรียกว่าคนละ gen ก็ได้) เราก็เข้าใจนะคะว่าไม่ใช่ทุกคนจะเข้าใจว่ามันเป็นยังไง
เลยคุยกะครอบครัวกับเพื่อนที่ไทยเพื่อระบายออกไป ก็ดีขึ้นบ้างที่ได้ระบาย แต่ไม่ได้แก้ปัญหา
คำแนะนำต่างๆที่ได้มาเช่นโฟกัสเรื่องเรียน (อันนี้ต้องทำอยู่แล้ว อ่านหนังสือ ทำงานวันละ 4-6 ชม.) ออกกำลังกาย
ไม่ยักกะได้ผลระยะยาวเท่าไหร่เลยค่ะ เราไปวิ่ง ระหว่างวิ่งก็คิดถึงเหตุการณ์แย่ๆที่เจอมา วิ่งไปกังวลไป จนแพนิคขึ้นมา
แต่ก็วิ่งให้ครบชม. พอวิ่งเสร็จก็กลับมาคิดมากอีก ดีขึ้นแค่รู้สึกสมองโล่ง (จากที่สมองจะหนักๆ เหมือนมีอะไรกด รู้สึกจมๆ)
คำแนะนำเรื่องหากิจกรรมทำ เราชอบทำกับข้าว เราก็ทำๆๆๆ แล้วกินคนเดียว แล้วก็เศร้า
ชอบดูหนัง อันนี้ถ้าพลาดไปเจอเรื่องที่เราอินด้วยก็จะซวย บางทีก็ไม่มีกะจิตกะใจจะดูเพราะไม่มีสมาธิ
ลองนั่งสมาธิ ยิ่งแย่เลยค่ะ มันทำไม่ได้ พยามพุทโธ อะไรต่อมิอะไร ไม่รู้จะอธิบายตรงนี้ยังไง แต่เราโฟกัสไม่ได้เลยค่ะ
ฮ่าๆๆ ทำไมไม่เวิคแฮะ แย่จัง
ทุกคำแนะนำเราทำอย่างเป็นประจำมาได้ราวๆสัปดาห์แล้วก็ยังไม่ดีขึ้นเลย
ตอนนี้เลยว่าจะหาวิธีแบบยาสมุนไพร อาหารที่มีวิตามงวิตามินแก้วิตกกังวลมาทาน
หรืออาหารเสริมอะไรแบบนี้น่ะค่ะ ใครพอมีคำแนะนำบ้างคะ
ปล.มีคนแนะนำให้เล่น LSD ด้วย (หลากหลายมากคำแนะนำ)
แต่คิดว่าถ้ามันพลาดขึ้นมาเราคงบินออกนอกตึกไปเลยอ่ะค่ะ ไม่ไหวๆ
-แก้ไขข้อความที่พิมผิดค่ะ
เป็นโรคซึมเศร้า แต่มาเรียนต่อต่างประเทศ จะเยียวยาอย่างไรดีคะ
ใช้เวลารักษามา 7 ปี แล้วเราก็มาเรียนต่อต่างประเทศค่ะ เข้าใจว่าหายดีแล้ว หมอก็ไว้ใจให้พกยาสำรองไว้
ตอนนี้ยาสำรองหมดไปแล้วแต่มีอาการเหมือนจะกลับมาเป็นอีก
ประกันสุขภาพที่เรามีไม่ครอบคลุมเรื่องพวกนี้ แล้วค่าใช้จ่ายจะแพงมากถ้าหาหมอที่นี่
บวกกับเราไม่มีใครที่พอจะอยู่ข้างๆกระตุ้นให้เราไปหาหมอหรือช่วยให้จิตใจดีขึ้นเลย
หลายเดือนมานี้เราพยามโฟกัสเรื่องเรียน แต่นอกเหนือจากเรื่องเรียนทุกอย่างรอบตัวเราดึงให้เราดาวน์ตลอดเลย
ตื่นมาก็วิตกกังวล คิดมาก บางทีก็ร้องไห้มาดื้อๆ บางทีก็ท้อแท้สิ้นหวังอยากฆ่าตัวตายอีก
คือเราเคยเป็นมาแล้วเลยรู้ว่าแบบนี้มันไม่โอเคละ (แต่ใช้เวลาเป็นเดือนกว่าจะคิดขอความช่วยเหลือ)
เราทำคล้ายๆบูใน sos น่ะค่ะ ทำร้ายตัวเองนิดๆหน่อยๆมันจะใจเย็นลงขึ้น แต่เดี๋ยวก็กลับมาเป็นอีก
เราเลยเปิดใจคุยกะคนรอบข้าง แต่คนแถวนี้ไม่เข้าใจเรื่องโรคหรืออาการเท่าไหร่ เขาก็ว่าเราอ่อนแอ เด็กสมัยนี้นิดหน่อยก็งอแง
(หลายๆคนอายุมากกว่าเราเยอะนะคะ เรียกว่าคนละ gen ก็ได้) เราก็เข้าใจนะคะว่าไม่ใช่ทุกคนจะเข้าใจว่ามันเป็นยังไง
เลยคุยกะครอบครัวกับเพื่อนที่ไทยเพื่อระบายออกไป ก็ดีขึ้นบ้างที่ได้ระบาย แต่ไม่ได้แก้ปัญหา
คำแนะนำต่างๆที่ได้มาเช่นโฟกัสเรื่องเรียน (อันนี้ต้องทำอยู่แล้ว อ่านหนังสือ ทำงานวันละ 4-6 ชม.) ออกกำลังกาย
ไม่ยักกะได้ผลระยะยาวเท่าไหร่เลยค่ะ เราไปวิ่ง ระหว่างวิ่งก็คิดถึงเหตุการณ์แย่ๆที่เจอมา วิ่งไปกังวลไป จนแพนิคขึ้นมา
แต่ก็วิ่งให้ครบชม. พอวิ่งเสร็จก็กลับมาคิดมากอีก ดีขึ้นแค่รู้สึกสมองโล่ง (จากที่สมองจะหนักๆ เหมือนมีอะไรกด รู้สึกจมๆ)
คำแนะนำเรื่องหากิจกรรมทำ เราชอบทำกับข้าว เราก็ทำๆๆๆ แล้วกินคนเดียว แล้วก็เศร้า
ชอบดูหนัง อันนี้ถ้าพลาดไปเจอเรื่องที่เราอินด้วยก็จะซวย บางทีก็ไม่มีกะจิตกะใจจะดูเพราะไม่มีสมาธิ
ลองนั่งสมาธิ ยิ่งแย่เลยค่ะ มันทำไม่ได้ พยามพุทโธ อะไรต่อมิอะไร ไม่รู้จะอธิบายตรงนี้ยังไง แต่เราโฟกัสไม่ได้เลยค่ะ
ฮ่าๆๆ ทำไมไม่เวิคแฮะ แย่จัง
ทุกคำแนะนำเราทำอย่างเป็นประจำมาได้ราวๆสัปดาห์แล้วก็ยังไม่ดีขึ้นเลย
ตอนนี้เลยว่าจะหาวิธีแบบยาสมุนไพร อาหารที่มีวิตามงวิตามินแก้วิตกกังวลมาทาน
หรืออาหารเสริมอะไรแบบนี้น่ะค่ะ ใครพอมีคำแนะนำบ้างคะ
ปล.มีคนแนะนำให้เล่น LSD ด้วย (หลากหลายมากคำแนะนำ)
แต่คิดว่าถ้ามันพลาดขึ้นมาเราคงบินออกนอกตึกไปเลยอ่ะค่ะ ไม่ไหวๆ
-แก้ไขข้อความที่พิมผิดค่ะ