คนทั่วไปเขาไม่ได้ใช้ชีวิตเสแสร้งเหมือน จขกท.นี่ครับ ดังนั้นเวลาที่คนเรามองกันเขาก็ต้องดูจากภายนอกไว้ก่อน แล้วไปตีความเอาเองว่าน่าจะรวยจริงหรือไม่ คนอื่นเขาไม่ได้มาใช้ชีวิตร่วมกับ จขกท.เขาจะไปรู้ได้ยังไงว่าคุณรวยจริงหรือไม่ จะให้เขามาถามคุณว่าคุณมีเงินในธนาคารเท่าไหร่ คุณรวยมั้ย ใครเขาจะมาถามกันครับ หรือจะให้เขาตีซี้กับคุณเพียงเพื่ออยากสำรวจฐานะของคุณ คุณก็จะมองว่าเขามาเพื่อหวังเงินของคุณอีก

เขาก็เลยต้องมองกันที่ภายนอกอย่างเดียว นั่นคือสิ่งเดียวที่คนเราจะพอตัดสินคนอื่นได้ ถ้าจะทำมากกว่านี้มันก็ไม่ได้ หรือจะให้มองแบบผิดเพี้ยนว่าขอทานคือคนรวย คนขับรถเบ็นซ์คือคนจน คนแต่งตัวดีที่แท้กินแกลบ คนซอมซ่อแต่มีเงินตุงในกระเป๋า คนพวกนี้มันก็อาจจะมีแต่มันมีน้อย มันไม่มากพอที่เราจะใช้เป็นบรรทัดฐานได้ว่าคนที่ดูไม่ดีจะต้องรวยเหมือนกันหมดทุกคน

ดังนั้น เวลาที่คนเราจะตัดสินคนอื่น ก็ต้องเริ่มจากภายนอก ถ้ามีโอกาสได้ทำความรู้จักกันก็เริ่มศึกษาเข้าภายในกันอีกที นี่คือสเต็ปตามธรรมชาติครับ จะให้คนอื่นมาหยั่งรู้ได้เองว่าที่แท้คุณรวยหรือจน ใครจะไปหยั่งรู้ได้ครับ