สวัสดีคะ เราอายุ 15 ปี เราค่อนข้างมีปัญหารุมล้อมอยู่ตลอดเวลาเรื่องเรียน เตรียมเข้ามัฑณศิลป์ ซ้อมออดิชั่น เราไม่ค่อนได้พูดให้ใครฟัง ล่าสุดเราขอเเม่ไปเรียนเต้นเเม่เราพูดเชิงว่าวงการพวกนี้มันไม่เเน่นอน อันนั้นเราเข้าใจดี เเต่เราก็ได้เรียน เเต่พอหลังจากจบคลาสได้ประมาณอาทิตย์[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เตรียมตัวออดิชั่น ป้าเราถามว่าหนูยังได้ซ้อมเต้นอยู่รึเปล่า เราก็กำลังจะพูดเเต่เเม่เราตัดบทว่าไม่ได้ซ้อมเเล้ว ในใจเราตอนนั้นมันรู้สึกเเย่มากๆ ทั้งที่เป็นสิ่งที่เรารักที่จะทำมันมากๆตั้งเเต่ครั้งนั้นเเม่เราก็บังคับให้เราทำงานวาดรูปมาตลอดเเต่เรารู้สึกว่าอ้าวเเล้วสิ่งที่เราอยากจะเป็นจริงมันคืออะไรเราสับสนจนเหมือนไม่มีทางออก เเอบร้องไห้คนเดียว ตีตัวห่างคนในบ้าน วันต่อมาบ้านเราไปกินข้าวนอกบ้านเเล้วพี่ชายเราพูดว่าเองจะเรียนมัฑณศิลป์เเล้วมันจะมีสอนเต้นให้เเกหรอ เเล้วพวกเขาก็หัวเราะกัน เเต่ความรู้สึกเรามันตีกันไปหมด เราอยากร้องไห้เเล้วพูดความรู้สึกออกไป เรากลัวว่าเราจะเป็นโรคซึมเศร้า เพราะเราไม่ค่อนร่าเริงไม่มีอารมจะทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำมาประมาณ1-2อาทิตย์เเล้วบางครั้งก็ต้องกินยานอนหลับบ้างเราเหนื่อยท้อจนอยากกินยานอนหลับเยอะๆบ้างก็มีเรารู้ว่ามีคนที่ลำบากกว่าเราเยอะเเต่เราเจอกับคำดูถูกพวกนี้มา5ปีเราเหนื่อยมากๆเราควรทำยังไงเราคุย กับ เพื่อน ครู พี่สาว เราก็รู้สึกว่ามันไม่ดีขึ้นเลย