สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรานะคะ หากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ อาจจะยาวไปนิดแต่อยากทำให้รอบเดียวจบค่ะไม่อยากให้ผู้อ่านต้องติดๆขัดๆเพราะจขกท.ไม่มาเล่าต่อเสียที..เรื่องราวทั้งหมดคือเหตุการณ์จริงทั้งหมดนะคะ ส่วนชื่อเราขอสงวนใช้นามสมมุตินะคะ เพื่อรักษากฏของพันทิปว่าไม่ให้เผยชื่อจริงค่ะ เท้าความก่อนเลยนะคะ..เหตุการณ์มันเริ่มเมื่อตอนขึ้นม.ปลายมานี่แหละค่ะ ตอนขึ้นม.4มาใหม่ๆ(เทอม1) ก็ต้องทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ และมีบางส่วนที่เป็นนักเรียนเก่า ช่วงนั้นทั้งห้องรักกันดีมาก สามัคคีกันสุดๆ กลุ่มเราตอนนั้นยังเอาแน่เอานอนไม่ได้เพราะมันรวมกันทั้งห้อง แต่พอพักหลังๆมาเริ่มอยู่แยกกันเป็นกลุ่มๆได้แล้ว ช่วงนั้นกลุ่มเรามีอยู่ 6 คนรวมเราด้วยนะ มีเรา แอม,หนิง,ทราย,มิ้น,และฟีม(นามสมมุติทั้งหมด) เวลามีงานกลุ่มงานอะไรเราก็จะช่วยกันทำตลอด และจะนัดกันไปทำที่บ้านของหนิงเสมอ ช่วงเทอม1ไม่ค่อยมีเหตุการณ์อะไรที่ผิดสังเกต พอช่วงขึ้นม.4เทอม2 เราก็สังเกตความผิดปกติได้จากฟีม เพราะจากแต่ก่อนช่วยทำงานตลอดถึงแม้ว่าจะช่วยบ้างไม่ช่วยบ้างแต่ก็ยังถือว่าช่วยอยู่ในระดับหนึ่ง แต่พอขึ้นม.4เทอม2มาปุ๊ป นางเริ่มไม่เอาการเอางานเลย ซึ่งตอนนั้นพวกเราก็เป็นห่วงนะเพราะนางติด 0 ด้วย พวกเราก็ถามนางตลอดว่าไปแก้มารึยัง ไปแก้มารึยัง แต่นางก็ได้แต่บอกว่าไปทำเรื่องแล้ว แล้วหลังจากนั้นนางก็ไม่ค่อยจะสนใจสักเท่าไหร่ พวกเราไปถามกี่ทีๆก็บอกว่าแก้แล้ว พวกเราได้ยินอย่างงั้นก็เลยเลิกถามเพราะนึกว่าไปแก้แล้วแล้วหลังจากนั้นนางก็เริ่มทำตัวแปลกๆไป แต่เราก็ไม่ได้สนใจกันเท่าไหร่เพราะว่าช่วงนั้นเริ่มสนิทกับเพื่อนมากขึ้นแล้ว ก็น่าจะไปเล่นกับกลุ่มอื่นเป็นเรื่องธรรมดา..แต่ช่วงหลังๆมามันเริ่มแปลกๆไปจนพวกเรารู้สึกได้ แต่พวกเราก็ยังไม่สนใจอยู่ดี จนช่วงขึ้นม.5มา...มันแปลกมากขึ้น นางเริ่มแยกตัวไปอยู่กับกลุ่มอื่น ทำเหมือนพวกเราไร้ค่าไปในทันที ช่วงนั้นเพื่อนในห้องก็รู้สึกจะแปลกๆไปด้วย เริ่มมองกลุ่มพวกเราด้วยสายตาแบบแปลกๆแต่ก็อย่างว่าแหละค่ะ..กลุ่มพวกเราก็ไม่สนใจกันอยู่ดี และตอนนี้เองที่นางแยกตัวออกไปอยู่กลุ่มเพื่อนอีกกลุ่มแบบถาวร แบบกู่ไม่กลับกันเลยทีเดียว แต่ช่วงนั้นนางก็ยังสนิทกับแอมเพื่อนเราอยู่เพราะนางเอารถมาจอดที่บ้านแอม เพราะบ้านแอมอยู่ใกล้โรงเรียน ทุกๆวันนางก็จะเดินกลับไปพร้อมแอม แล้วเหมือนในช่วงนั้นทั้งห้องเราเหมือนจะมีปัญหาด้วยกันเองเพราะมีเรื่องของงานห้องเข้ามาเกี่ยวข้องทำให้แตกคอกันเอง แต่ก็ยังกลับมาดีกันได้เหมือนเดิม แต่ว่ามันเริ่มมีตัวเสี้ยมเข้ามา..เริ่มนินทากันเองลับหลัง เราไม่รู้หรอกนะว่าใครจะพูดอะไรถึงพวกเรายังไง..แต่เราก็ไม่สนใจเพราะเราไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าพูดๆกัน และในช่วงนั้นเองที่กำลังมีปัญหากันอยู่ พราว(นามสมมุติ)พราวเป็นคนสวยมากๆเลยนะ ก็เข้ามาตีสนิทกับพวกเรา นินทากลุ่มเพื่อนอีกกลุ่มให้พวกเราฟังซึ่งพวกเราก็คล้อยตาม จนเราตั้งแชทกลุ่มแยกออกมาอีกที ที่มีแต่พวกเรากับพวกพราว (แต่ช่วงนั้นเราได้ยินมาว่าพราวเองก็นินทาแอมอยู่เหมือนกัน สาเหตุเป็นเพราะวันแห่เทียนพรรษาของโรงเรียน แอมแต่งตัวเป็นคนถือพานพุ่มสวนพราวเป็นนางเทียนแต่ดูเหมือนพราวจะไม่พอใจในตัวแอมเพราะชุดแอมสวยกว่า ตอนนั้นเราได้ยินพราวพูดว่า"ถ้าจะแต่งขนาดนี้ก็มาเป็นนางเทียนแทนเถอะ"แต่เรื่องนี้เราจะไม่ยุ่ง) หลังจากนั้นเราก็เตือนๆแอมไปนะว่าระวังเวลาอยู่กับพราว เราก็เตือนตัวเองเหมือนกันว่าอย่าพูดอะไรให้มันเกินเลย เพราะเค้าก็นินทาเราเหมือนกัน  ความสัมพันธ์ของเพื่อนในห้องเริ่มกระท่อนกระแท่นลงเรื่อยๆ..แล้วอยู่ดีๆฟีมก็มาหาเรื่องแอมซะอย่างงั้น อยู่ดีๆนางก็ส่งข้อความมาหาแอมว่า"แอมมีปัญหาอะไรกับกลุ่มเค้ารึป่าว?" แอมก็งงเป็นไก่ตาแตกไปสิคะว่ามันเรื่องอะไร..ไอ้เราก็สงสัยเหมือนกัน เราก็เลยไปช่วยแอม ไปๆมาๆเป็นเรื่องราวใหญ่โตไปซะงั้น แล้วเรากับแอมก็โดนแบนจากเพื่อนในห้องไปโดยปริยาย.. เช้าวันต่อมาเหมือนอ.ที่ปรึกษาทราบเรื่อง เพราะเราไปเถียงกันในแชทกลุ่มที่มีอาจารย์ ซี่งอ.เองก็ถามว่ามีไรกัน แล้วถามว่าพวกเรา(เรากับแอม)จะจบไหม เราก็บอกว่าจบ อ.ก็ไปถามฟีม ฟีมก็บอกว่าจบ แต่คำว่าจบของนางคือจิกกัดทุกครั้งที่มีโอกาส และ มันเป็นปัญหาเรื้อรังมาจนถึงทุกวันนี้ซึ่งมันน่ารำคาญมากๆ เรื่องบางเรื่องเรายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราไปทำอะไรให้เค้าโกรธแค้นเคืองใจอะไรนักหนา และคนที่โดนหนักมากที่สุดก็คือแอม แอมจะโดนฟีมจิกกัดทุกครั้งที่มีโอกาส นางคิดว่านางสั่งคนอื่นได้และคนอื่นต้องรับฟังและทำตามคำสั่งนาง คือตอนนี้กลุ่มเราโดนแบนจากทั้งห้องไปแล้วเรียบร้อย นางถือว่านางมีกลุ่มที่ใหญ่กว่าจึงคิดที่จะหาทางกลั่นแกล้งพวกเราสารพัดวิธี  แต่พวกเราก็ยังมั่นหน้าและยังคงมีชีวิตอยู่ต่อไป มีอยู่ครั้งนึงซึ่งเราโมโหมาก คือเราซื้อมาม่ามากินกันในห้อง เพราะอ.ไม่มาสอนเราก็นั่งกินกันอยู่ในห้องดีๆ ฟีมก็มานั่งโต๊ะข้างหลังแอมแล้วก็พูดใส่เพื่อนที่นั่งข้างๆกันว่า"กูรำคาญกลิ่นมาม่าว่ะ"ในจังหวะนั้นเรากินหมดพอดีแล้วมันยังเหลืออีกซอง ด้วยนิสัยที่ขี้ประชดและปากดีมาก จึงหยิบมาม่าห่อที่เหลือขึ้นมาแล้วบีบให้มาม่าป่นแล้วเราก็พูดใส่แอมแต่ตีเนียนให้ฟีมได้ยิน"กินอีกไหมแอม มีเหลืออีกห่อนะ ถ้ารำคาญก็ไปนั่งที่อื่น แล้วอย่าให้เห็นว่ามาขอกูแ_ก"เราพูดไปอย่างงั้น สิ่งที่เราไม่เข้าใจมากที่สุดคือ ถ้าไม่ชอบจะมาใกล้ทำไม แล้วอยู่ๆมาหาเรื่องกันทำไม เราเงียบและเราไม่ตอบโต้มาโดยตลอด แต่วันนั้นมันสุดๆแล้วจริงๆ เกลียดพวกเราแค่คนเดียวเราไมว่าหรอก แต่นี่อะไรไปพูดให้คนอื่นมาเกลียดพวกเราด้วยซะงั้น ไม่เข้าใจว่าจะเสี้ยมไปเพื่ออะไร? และตอนนี้นางก็เข้าคู่ขาได้ดีกับพราวเลย สนิทกันอย่างกะอะไร จากแต่ก่อนนินทากันเองตอนนี้รักกันจริงๆ ไปๆมาๆพราวก็กลายเป็นนกสองหัวส่วนฟีมก็เป็นตัวเสี้ยมชั้นดี มิน่าล่ะ..ถึงอยู่ด้วยกันได้ เราไม่ชอบตรงที่ว่า ปากบอกว่าไม่มีอะไรแต่การกระทำทั้งหมดมันฟ้องว่าเกลียดกลุ่มเราอยากจะเขี่ยทิ้งใจจะขาด ฟีมนี่ว่าสุดยอดแล้ว เจอพราวเข้าไปหนักกว่าอีก คือเราไม่เข้าใจเวลามีงานอะไรโยนมาให้กลุ่มพวกเราทำตลอด พอกลุ่มพวกเราทำได้ดีกว่าก็มานินทาและด่ากันซะงั้น เราไม่เข้าใจว่าจะชิงดีชิงเด่นกันไปทำไม? และเราเกลียดมากที่สุดคือพวกตบหัวแล้วลูบหลัง ฟีมไม่ถูกกับแอมแต่ก็ยังเอารถมอเตอร์ไซด์มาจอดที่บ้านของแอม วันไหนไม่รู้ที่รถมอเตอร์ไซด์นางยางแตกหรือพังนี่แหละก็มาโทษแอมว่าแอมทำร้ายรถนาง คนเราอ่ะนะ..ระแวงอะไรขนาดนั้น คนเค้าคงไม่บ้ามาทำร้ายรถมอเตอร์ไซด์คนอื่นให้พังแล้วต้องเสียตังค่าซ่อมให้เค้าหรอก...บอกไว้ก่อนเลยนะคะว่าเราเป็นคนค่อนข้างปากไวและปากดี พูดอะไรไม่ค่อยคิด และเราไม่ใช่คนดีมาจากไหน เราชอบตีเนียนด่าฟีมแบบเหน็บๆ เรารู้แหละว่านางก็รู้ แต่เท่าที่เราสังเกต นางจะเก่งแค่เวลาอยู่กับเพื่อนกับฝูง เวลาอยู่คนเดียวนางจะไม่ค่อยสู้สายตาใคร และสิ่งที่เราเกลียดมากที่สุดคือสายตาใสซื่อของนาง เหมือนนางไม่รู้เรื่องอะไรทั้งๆที่จริงแล้วนางนั่นแหละตัวเสี้ยมเลย และนางชอบใช้อำนาจสั่งการคนอื่นอยู่เรื่อย ประหนึ่งว่านางคือหัวหน้าใหญ่ และนางต้องการที่จะเป็นคนที่มีชื่อเสียง ช่วงกีฬาสีนางได้เป็นดรัมเมเยอร์ของโรงรียน..แต่มีแต่คนมองหน้านางแล้วหันไปซุบซิบกันว่า"เนี่ยนะดรัมเมเยอร์ของโรงเรียน?"ส่วนเราจะเรียกนางว่า'ดำเมเยอร์'ก็น่าจะรู้ๆนะคะว่าหมายถึงอะไร..ดำ..เราอดทนอดกลั้นมาถึงจุดแตกหักและถึงจุดอิ่มตัวแล้ว ในใจก็คิดว่าเมื่อไหร่จะจบและจะหลุดพ้นจากวงจรอุบาทว์นี่สักที แต่อีกแค่ปีเดียวเท่านั้น เราจะพยายามทนให้มากที่สุดนะคะ คือความจริงแล้วเราอยากทราบว่าเราควรทำยังไงกับปัญหาเหล่านี้ดี นิ่งก็แล้ว เฉยก็แล้วแต่เค้าก็ยังไม่หยุด จนบางครั้งเราทนไม่ได้จริงๆจนต้องมีปากเสียงกัน(บางครั้งเราก็มีส่วนผิดด้วยนั่นแหละค่ะ) อยากจะจบปัญหานี้ไวๆค่ะ และสิ่งที่เราทำมาโดยตลอดคือ นิ่งและเฉยค่ะ..แต่คนเรามันมีขีดจำกัดนะคะ เจอแบบนี้มากๆแทบจะประสาทกินค่ะ คือที่เราต้องมาตั้งกระทู้เนี่ยคือมันเหลืออดแล้วจริงๆ ตอนนี้กลุ่มเราแทบไม่มีที่ยืนในห้องนี่แล้วค่ะ..
#ขอบคุณทุกๆความคิดเห็นล่วงหน้านะคะ พิมพ์ถูกๆผิดๆบ้างก็ขออภัยด้วยนะคะ
#แท็กผิดห้องก็ขออภัยด้วยนะคะ