ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรเลย มีหนี้ด้วยซ้ำ พ่อแม่ทำงานโรงงานเงินเดือนหมื่นต้นๆเอง
ช่วงม.6 วิชาแนะแนว ครูจะถามว่ามีใครจะกู้ยืมเรียนไหม ตอนนั้นก็สนนะ แต่ก็ไม่มากเท่าไร กรอกๆไปแต่ช่วงนั้นไม่อยู่
คนที่ได้รับคัดเลือกถัดจากผมก็ได้ไป ซึ่งครูมาค้ำประกันให้
ก่อนจะจบ ม6 เพื่อนๆก็พากันยื่นคะแนน สอบตรง หรือรอแอดอะไรมากมาย ส่วนตัวเรานั้น
ตัดสินใจไม่เรียนต่อ มหาลัยปิด เพราะเพิ่งมารู้ว่าครอบครัวตัวเองนั้นมีปัญหาอะไรหลายอย่าง
มันกระทบจิตใจผมพอสมควร ก็เลยต้องมาเรียนรามซึ่งต้องทำงานPart time หาเงินเลี้ยงตัวเองไปด้วย
ตอนไปสมัครก็จะมีที่สำหรับคนจะกู้กยศ ผมก็คิดจะไปกูอีกครั้งแต่มันติดที่ว่า ต้องหาบุคคลรับราการมาเซนต์ค้ำให้
ซึ้งตอนนั้นไม่รู้จะให้ใครเซนต์เลยตัดสินใจกลับออกมา แล้วปลอบตัวเองว่า โอเคไม่เป็นไรไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ดีกว่าจบมามีหนี้หลายแสน
บ้านก็มีหนี้อยู่แล้วยังจะเพิ่มหนี้อีก ผมมักพูดแบบนี้กับตัวเองตลอดเวลา

จนตอนนี้ปีสองแล้ว ทำงานพาร์ทไทม์ร้านหาอารในห้างแห่งนึง ทำที่เดียวตลอดอดทนมาตลอด มันเหนื่อยมากเลยนะ
เลิกดึกด้วย ห้าทุ่ม เพราะผมต้องเข้างานตอนเย็นตอนเช้าไปเรียน บางวันตื่นสายไปไม่ทันก็มี ทุกวันนี้คิดแต่ว่า ทำยังไงให้มีเงินใช้จ่ายแต่ละเดือนเพียงพอ
เพราะต้องจ่ายทุกอย่างเองหมดเลย ต้องไปเรียนวิชาที่ควรไปจริงๆ แบ่งที่เหลือมาทำงาน เพราะถ้าไปเรียนหมดก็จะไม่มีเงินใช้
มันเหนื่อยและท้อยังไงไม่รู้ รู้สึกอยากพอ คิดอะไรอยู่ในหัวตลอดเวลา อยู่คนเดียวก็เหม่อตลอด
รู้อย่างงี้ยอมกู้กยศมาดีกว่าไหม จะได้ทำงานน้อยลงแล้วไปเรียนให้มากขึ้น ตอนนี้รู้สึกอยากจะกู้กยศจัง อยากจบแล้ว
พูดแล้วก็เหนือยเพราะเดี่ยวต้องไปทำงานต่อ  
อยากเล่าให้ฟัง  ถ้าเป็นพวกคุณจะทำอย่างไร ผมพยายามแล้วมันเหนื่อย นับถือคนเรียนไปทำงานไปจนจบจริงๆ