ถ้าครอบครัวแฟนมีฐานะค่อยข้างปานกลางถึงดีไม่ได้ลำบาก..แต่เขาจะแต่งเราน้อยเมื่อเปรียบเทียบกับหน้าที่การงานเรา..เขาอยากได้เราเป็นลูกสะใภ้รึป่าว??
🙍สวัสดีค่ัะ...เรามีเรื่องเครียดที่ๆม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง..เราเป็นคนอิสานแต่รับราชการต่างจังหวัดภาคกลาง เราได้รู้จักกับแฟนและทำงานที่เดียวกันมาสามปีแล้ว ความรักของเราก็โอเครดีทุกอย่างแต่ติดตรงที่แฟนเราเค้าค่อยข้างชินกับการใช้ชีวิตแบบสบาย ไม่ลำบาก และเค้าค่อนข้างติสชอบอยู่คนเดียว ไม่สุงสิงกับใครมากนัก และเขามีความสุขที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัว เพราะบ้านแฟน เวลาเทศกาลญาติก็จะมาเยอะ และไปกินข้าวนอกบ้านตามร้านอาหารต่างๆแล้วแต่โอกาส...เมื่อวันนึงเราคุยถึงเรื่องแต่งงาน อันนี้เราเป็นฝ่ายเปิดประเด็น เพราะเขาคงไม่พูด ด้วยนิสัยเฉยๆของเขา แต่ดูเหมือนเขาก็อยากแต่งกับเรา
>>วันนึงแม่เขาเรียกเราไปคุยเรื่องนี้และบอกว่าไม่ไปขอได้ไหมแต่จะไปแต่งทีเดียวและให้ลดสินสอด(เราเรียกไป300000) แต่แม่เขาบอกว่าแพงไปให้ลดเหลือ100000บาท เราก็เล่าให้แม่ฟังทั้งน้ำตา จริงๆแม่เราไม่ได้มีปัญหาหรอกแต่เราคิดว่าเงินนี้เป็นเงินที่แม่เราต้องได้ เมือเทียบกับฐานะทางการเงินของทางบ้านผู้ชาย และการใช้ชีวิตความเป็นอยู่ และแม่เขาก็บอกอีกว่าแม่ไม่มีอะไรที่จะให้ เพราะแม่เขาก็เกษียณแล้ว แต่เราก็เข้าใจ เพราะเราก็รักแม่เค้าเหมือนแม่ตัวเอง เราเลยตกลงกับแฟนว่า เราจะกู้เงินมาแต่ง เพื่อให้สมหน้าตากับญาติทั้งสอง และไม่ให้แม่เขาลำบากด้วย มิหนำซ้ำเขาก็ไม่ได้มีที่ทางอะไรที่เราจะได้เป็นสมบัติที่พ่อแม่ยกให้ไว้ทำกิน เพราะทางอิสานเขาทำแบบนี้ถ้าลูกชายมีครอบครัวจะต้องแบ่งที่ให้เพื่อทำมาหากิน ไม่ใช่เราเห็นแก่ได้ แต่เราคิดถึงทุกคนรวมถึงแม่เค้าที่เค้าบอกว่าเขาไม่มีเงินเราก็ไม่ให้เขาลำบากที่จะหาเงินมาให้ลูกชายแต่งงาน เพียงแต่เงินตรงนี้มันเป็นเงินสิดสอดที่ฝ่ายชายจะให้พ่อแม่ฝ่ายหญิง และเมื่อเราแต่งงาน ที่บ้านเราก็จะแบ่งที่ทำกินให้..ซึ่งเรายอมเป็นหนี้ร่วมกับแฟน ทางบ้านเค้าจะได้ไม่ลำบากและไม่อายขายขี้หน้า เพราะจริงๆเขาก็มีเงิน แต่ทำแบบนี้ก็เหมือนดูถูกศักดิ์ศรีครอบครัวเรา เพราะถ้าวันนั้นมีจริง ทางเค้าก็คงจะแต่งตัวสวยงามตามหน้าที่การงานและหน้าตาเขา และเราก็คงจะต้อนรับเค้าอย่างดีให้สมเกียรติของเขา..แต่ทางญาติแฟนไม่อยากให้ยืมเท่าไหร่เพราะกลัวแฟนเราจะลำบาก แต่แฟนเราก็คิดเองไม่เป็น ไม่เคยพูด มีแต่ให้แม่ตัดสินใจ เพื่อนๆว่าเราควรทำไงดีคะ..จะอยู่ต่อ??หรือจะไป