สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเราตั้งมาเพื่อที่จะมาเล่าเรื่องราวการใช้ชีวิตในโรงเรียนของประเทศอังกฤษค่ะ คือเราได้มาเรียนที่อังกฤษ เมือง Northampton กับแม่และพ่อเลี้ยงค่ะ ซึ่งตอนนี้เราอยู่ year10 แล้วค่ะ ย้ายมาอยู่ที่นี่ตอนใกล้จะจบ year8 ตอนแรกก่อนจะมาที่นี่ เราเป็นคนยากจนธรรมดาๆคนนึงค่ะ หลังจากที่แม่แต่งงานใหม่เลยได้ย้ายตามมา ตอนแรกเราพูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลย แต่คนที่นั่นต้อนรับดีมาก ทุกๆอย่างมันดีจริงๆ ครู เพื่อน ดีทุกอย่าง มันทำให้เรามีกำลังใจมากๆเลย ทั้งๆที่เราฟังเขาไม่รู้เรื่อง จนอยู่ไปเรื่อยๆเราเริ่มเข้าใจภาษามากขึ้น เริ่มสนิทกับใครๆ ทุกคนก็เปลี่ยนไป ทุกคำที่ได้ยินกลับกลายเป็นคำพูดดูถูกกัน เพื่อนสนิทเราก็เปลี่ยนไป หรือจริงๆแล้วพวกเขาเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่เป็นเราที่เพิ่งเข้าใจ? ตอนเราอยู่ year9 เรื่องราวมันยังไม่แย่มากเรายังพออุ่นใจเพราะมีเพื่อนๆอยู่ข้างๆ ถึงแม้ว่าจะโดนแกล้งหรือโดนดูถูก แต่มันกลับแย่ลงมากตอน year10 เพราะว่าทุกคนต่างเลือกวิชาที่ตัวเองอยากเรียน เรากับเพื่อนเลยแยกกันอยู่ เพราะถึงว่าตะเลือกวิชาตรงกันมันก็แยกเป็นเซ็ตอยู่ดี จนกลายเป็นว่าแค่วิชาสองวิชาที่เราได้อยู่กับเพื่อนบางคน จะมีเวลาเจอกันก็แค่ตอนพักกลางวัน ละพอเราเตอเพื่อนใหม่ๆก็ไม่มีใครดีกับเราเลย จริงๆเราเป็นคนเฟรนลี่เข้ากับคนง่ายเฮฮาตลอด แต่เราเข้ากับคนพวกนี้ได้ยากจริงๆไม่มีใครต้อนรับเราเลย แกล้งกัน ดูถูกกันอีกแล้ว ถึงมันจะไม่ใช่การแกล้งที่รุนแรงแต่มันก็ทำให้เราเจ็บตัว เราไม่ชอบละเราก็ไม่มีความสุขเลย แต่เราก็พยายามทนละพยายามตั้งใจเรียนอย่างเดียว พยายามเอาคำพูดที่พวกมันดูถูกมาถีบตัวเองให้สู้ จนผลักให้เราไปอยู่ห้องท้อปวิชาคณิต ละก็ยังไม่วายโดนแกล้ง ทั้งห้องใหม่วิชาคณิตและห้องเดิมๆวิชาอื่น  แต่จะทำไงได้ถ้าโดนแกล้งบ่อยๆ ถึงบอกครูไปก็ไม่ช่วยอะไรอยู่ดี เราลองถามตัวเองดูนะว่าเพราะเราโง่หรอเลยโดนแกล้ง เราเลนพยายามตั้งใจเรียนมากๆจนวิชาวิทย์คณิตอังกฤษได้เกรดA และวิชาอังกฤษเราได้คะแนนท้อปด้วยคือเราตั้งใจทำทุกอย่างมากๆ แต่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ละเพื่อนๆเราพอจะเล่าอะไรให้ฟังเวลาเรามีปัญหา ก็ไม่อยากมายุ่งกันเพื่อนๆเริ่มทำตัวห่างเหินใส่เรา เราก็เลยลองหาเพื่อนใหม่ก็ไม่มีใครอยากยุ่งกับเรา แต่เรายังเหลือเพื่อนคนนึงนะเป้ฯคนศรีลังกา เขาคอยช่วยเหลือเราละรับฟังคำปรึกษาตลอด แต่เขากำลังจะย้ายกลับประเทศเขาแล้วล่ะ เพื่อนๆเราหรอ ตอนนี้ใส่หน้ากากคุยกัน เราเองหาความสุขใส่ตัวไม่ได้สีกวัน ขนาดวันเกิดเรามันยังเป็นวันแย่ๆเลย ร้องไห้หนักมากๆตอนวันเกิดเรา เพราะเพื่อนๆเราเนี่ยล่ะ ไปรร.ก็รู้สึกกดดันขึ้นทุกวันๆ อยู่ไปไม่มีความสุขเลย พยายามคิดว่าสู้ๆทำเพื่อแม่และเพื่อตัวเองอนาคตจะได้ทำงานดีๆ แต่มันก็ไม่มีประโยชเลย เรียนจบไปจะทำอะไรเรายังไม่รู้เลย เราอยากย้ายรร.นะ เคยคุยกะแม่เล่าเรื่องราวให้แม่ฟังละบอกแม่ว่าถ้าเรายังพอโอเคเราจะไม่มาพูดหรอก แต่นี่เราไม่ไหวแล้วแต่ละเรื่องทำไมมันวุ่นวายขนาดนี้ เจ็บตัวกลับบ้านประจำ โดนดูถูกทุกวันๆก็ไม่ไหว เราอยากย้ายรร.แต่แม่บอกว่า ถึงย้ายไปละไม่สู้คนอยู่แบบนี้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น แต่เราคิดว่าการสู้คนไม่ใช่ทางแก้ปัญหาเลย เรื่องคงใหญ่โต คิดไปคิดมาเราอยากกลับไทย แต่ไม่มีทางที่เราจะได้กลับหรอก นอกจากเราโตแล้วทำงานเลี้ยงตัวเองได้แล้ว เราไม่มีทาวเลือกอะไรนอกจากอยู่ที่นี่แบบไม่มีความสุขต่อไป เราเลยอยากถามทุกคนว่า เราจะหาความสุขได้ยังไง เราควรทำยังไงให้ไม่รู้สึกกดดันและผ่อนคลาย ทุกคนที่นี่ใส่หน้ากากเข้าหากันไม่มีใครจริงใจ แทงข้างหลัง นกสองหัวตลอด ไว้ใจใครไม่ได้ทั้งสิ้น เราเลยไม่รู้จะทำยังไงดี ใครพอมีวิธีที่จะทำให้เรารีแลกซ์ได้บ้างรบกวนให้คำแนะนำด้วยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ