เพื่อนลุงคนนึงที่แต่งงานมาสิบกว่าปีจนลูกจะเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว เคยบอกลุงว่า...
ความรักอาจจืดจางลงไปได้ ลดลงไปได้
แต่สิ่งที่สวนทางเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆคือ....ความผูกพัน

มันบอกว่า...ทุกวันนี้ที่อยู่กับภรรยา
ไม่ได้รู้สึกรักหวานแหววเหมือนตอนจีบกัน-แต่งงานกันใหม่ๆแล้ว
แต่ที่รู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆตามเวลาที่เพิ่มขึ้นคือ ความผูกพัน

เลยรู้สึกว่า จริงๆแล้วความรักน่ะไม่ได้ลดลงหรอก
มันแค่เปลี่ยนรูปแบบไปบ้าง เปลี่ยนแนวทางปฏิบัติต่อกันไปบ้าง
เปลี่ยนแนวความคิดต่อกันไปบ้าง
แต่มันก็คือ ความรัก นั่นแหละ (ในชื่อใหม่ว่า..ความผูกพัน)

ตอนรักกันใหม่ๆ เราจับมือกัน มองตากัน เราหวังว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกดี รักตอบ แสดงตอบ ฯลฯ
เวลาผ่านไป เราเป็นห่วงกันด้วยความรู้สึก เราทำอะไรให้กันได้โดยไม่ต้องถาม
หรือหวังผลตอบแทนใดๆ (อาจเพราะรู้ใจอยู่แล้วว่าอีกฝ่ายชอบ)
เราประคองกันด้วยมือ การกระทำ(แม้จะเล็กๆน้อย หรือทำไปด้วยความเคยชิน) ด้วยความคิด และด้วยใจ

เหมือน...เริ่มต้นด้วยการ จับ ยึด ดึง รั้ง
แต่ผ่านกันไปด้วยความรู้สึกเป็นห่วง ผูกพัน ด้วยการ พยุง ประคับประคอง ใส่ใจ เอื้ออาทร

มันเป็นความสุขที่ต่างรูปแบบ หรือพัฒนาต่อยอด
เปลี่ยนจากความร้อน เป็นความอุ่น-เย็นพอดี



ทำไมคนเราต้องกินข้าวล่ะ ในเมื่อเดี๋ยวก็อิ่ม เดี๋ยวก็ถ่ายออกมาเหมือนเดิมทุกครั้ง ??




ประมาณนี้ครับ ที่ได้ฟังมาและคิดตีความเพิ่ม