เราเป็นน้องผู้หญิงคนสุดท้องค่ะ มีพี่เป็นผู้ชาย
เวลาพี่อยากได้อะไรพ่อกับแม่ซื้อให้หมดเลยค่ะ ส่วนเราต้องบอกแล้วบอกอีกบอกเป็นเดือนๆถึงจะได้ (แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ไม่ได้อยู่ดี) ขนาดเรื่องเสื้อผ้า เราเป็นผู้หญิงแต่ต้องมาใส่เสื้อผ้าต่อจากพี่ที่เป็นผู้ชาย เราเหมือนทอมเลยอะ อยากมีเสื้อผ้าผู้หญิงบ้างก็ไม่มี บอกพ่อกับแม่ก็ทำเป็นไม่สนใจ บอกเสื้อพวกนั่นดีแล้ว ขนาดเรื่องที่จำเป็นจริงๆก็ต้องใช้ยังไม่ได้ จนต้องจำใจไม่ใช้เงินที่ได้ไปเรียนเพื่อที่จะเก็บไปซื้อของ ส่วนพี่เรานี้ได้แต่ของดีๆ ของใหม่ๆ รองเท้าแพงๆมีสามสี่คู่ ส่วนเรามีแค่รองเท้านักเรียนที่ขาดแล้ว, รองเท้าผ้าใบที่ใส่ไปเรียน  กับรองเท้าแตะ แค่นี้เอง น้อยใจมากค่ะ เรื่องแบบนี้เราก็ไม่อยากพูดกับพ่อแม่ตรงๆ นอกจากเก็บไว้ในใจ เพื่อนก็ระบายไม่ได้ เพราะพวกเพื่อนจะชอบฟังปัดๆตอบมาแค่ ออ อือ หรือไม่ก็มองเป็นเรื่องน่าขำกัน ไม่ค่อยมีใครสนใจความรู้สึกเราหรอกค่ะ เพราะปกติทำตัวเฮฮาบ้าๆบอๆให้คนอื่นเห็น เขาไม่รู้จริงๆกันหรอคะว่าเรารู้สึกอย่างไรทั้งพ่อแม่และเพื่อน