เข้าเรื่องเลยนะครับ ผมทำงานในตำแหน่งทีดี เงินเดือนเกินครึ่งแสน มีพี่ที่เคารพนับถือกันอยู่หนึ่งคนเป็นคริสเตียน พี่เขาออกจากงานแล้วเพราะตอนนี้อายุ 62  ปี แล้ว และได้ไปทำงานด้านศาสนาเห็นบอกว่าไปช่วยงานโบสถ์ ตั้งแต่ช่วงทำงานด้วยกันแล้วผมมักจะชวนพี่เขาไปเลี้ยงข้างกลางวันบ่อย ๆ ก่อนเริ่มทานข้าวสังเกตเห็นว่าพี่เขาจะเอามือกุมประสานกันวางที่บนโต๊ะอาหาร ก้มหน้าเล็กน้อย นิ่งเงียบประมาณ 1 นาที จากนั้นจึงจะเริ่มทานข้าว ผมเคยถามเพราะสงสัยว่าพี่ทำอะไร? (ผมไม่รู้จริง ๆ) พี่เขาก็ตอบว่า ขอบคุณพระเจ้าที่มอบอาหารมื้อนี้ให้
    เออ ผมก็งงนะ ผมเลี้ยงพี่เขา แทนที่จะขอบใจผมที่พามาเลี้ยงข้าวบ่อย ๆ มื้อนึงก็หลายร้อยบาท แต่พี่เขาไม่เคยขอบใจผมเลยแม้แต่ครั้งเดียว จนกระทั่งนั่งรถกลับมาถึงที่ทำงานแล้วก็ตาม พี่เขาก็กลับเลย หรือบางครั้งก็นั่งพัก นั่งเล่นโทรศัพท์ในที่ทำงานผมต่ออีกสักพักจึงกลับบ้าน
ผมคิดว่า หลังจากที่พี่เขาขอบคุณพระเจ้าแล้ว เมื่อกลับมาแล้ว พี่เขาน่าจะขอบใจผมบ้างที่พาเขาไปเลี้ยงข้าวตลอด แต่ไม่เคยมีเลยที่พี่เขาจะขอบใจผม (งงครับ) แต่ก็ไม่ได้คิดไรมาก เพียงแต่สงสัย เพราะสำหรับตัวผม หากใครช่วยเหลือสิ่งใดกับผม สิ่งที่ทำทันทีคือ คำขอบคุณ และหากตอบแทนได้ก็จะรีบทำทันที
    และอีกกรณีที่ผมกล่าวถึงก็คือ กลุ่มผู้อพยพทางเรือ ชาวโรฮิงยา ที่กองทัพเรือไทยได้ช่วยเหลือนำขึ้นฝั่งอย่างปลอดภัย แต่พอขึ้นฝั่งเรียบร้อยสิ่งแรกที่เขาขอบคุณและสำนึกในบุญคุณคือ พระเจ้า (น่าจะขอบคุณทหารเรือที่มาช่วยเหลือ และน่าจะขอบคุณเรือที่นั่งมาด้วยซ้ำ) กรณีนี้ก็งงมากเลยครับ คำถาม
    1. ศาสนาที่นับถือพระเจ้ามีข้อห้ามหรือไม่ในการกตัญญูรู้คุณต่อผู้อื่นที่มีบุญคุณต่อเรา
    2. การรู้สึกถึงบุญคุณผู้อื่นที่ได้ช่วยเหลือเรา ในศาสนาที่นับถือพระเจ้าได้ถูกสั่งห้าม หรือไม่ได้มีการอบรมสั่งสอนไว้ ใช่หรือไม่
    ขอคำตอบที่ประเทืองปัญญาแก่ผู้ที่สนใจไคร่ศึกษา ไม่เอาดราม่านะครับ