เราอยู่ม.ปลายค่ะ สายวิทย์คณิตห้องพิเศษ เรารู้สึกว่าอะไรหลายๆอย่างในชีวิตมันน่าเบื่อ มันมีแต่ปัญหาที่หาทางออกไม่ได้ รู้สึกแต่ว่าเหมือนอยู่ผิดที่ผิดทาง ไม่น่าสอบมาอยู่ห้องนี้เลย

เราได้เกรดสี่มาตลอด ได้ถุงทอง แล้วก็จะไดโล่พระราชทานด้วย ทุกอย่างดูเหมือนดีมากเลย พ่อแม่ก็เอาไปอวดใครๆได้ แต่เรากลับรู้สึกว่ามันหนักมากเลย เราไม่ชอบฟิสิกส์ มันยาก ทำยังไงก็ไม่เข้าใจ แถมครูยังเอาเนื้อหามหาลัยมาออกสอบ มันเกินไป หลังสอบเราโทรไปหาแม่ บอกเขาว่าทำไม่ได้เลย ทำยังไงดี เขาบอกว่า "จะแก้ไขอะไรได้ คนเคยทำได้ พอทำไม่ได้จะผิดหวังมันก็ธรรมดา" แม่พูดถูกทุกอย่าง แต่เรากลับรู้สึกแย่ เราร้องไห้ออกมาทั้งๆที่ต่อแถวจะซื้อข้าวตอนพักกลางวัน มันแย่มาก

เราอยากได้คำปลอบใจว่ามันจะไม่เป็นไร ต่อให้ตกก็ไม่เป็นไร แต่พ่อแม่ไม่เคยพูดแบบนั้น เขาบอกกับเราเสมอว่า ต้องดูแลน้องด้วยนะ เพราะน้องห่างกับเราเป็นสิบปี เขาคงดูแลต่อไม่ไหว จะทำงานอะไรก็ได้ แต่ต้องส่งน้องเรียนได้ เราก็ได้แต่ตอบไปว่า ไม่รู้เราจะเอาตัวเองรอดมั้ย จริงๆในใจก็คิด อยากถามเหมือนกันว่าทำไมเราต้องมากังวลเรื่องรายได้ในอนาคตว่าจะพอส่งน้องเรียนมั้ย ทั้งๆที่เราควรจะมีอิสระในการเลือกสิ่งที่อยากเป็น

อีกอย่างคือ เราเคยถามเรื่องเรียนของน้อง ถามว่าอยากให้น้องเรียนพิเศษอะไรมั้ย ดนตรีหรือเต้นหรือเทควันโด จะได้มีความสามารถติดตัว เพราะที่โรงเรียนน้องไม่ค่อยสนใจเรียน แม่ก็บอกว่า ไว้ให้น้องอยากทำอะไรแล้วค่อยพาไปเรียนดีกว่า ไม่อยากบังคับ เราถามว่า แล้วเรื่องเรียนล่ะ แม่ก็ตอบ ปล่อยมัน ให้พี่มันเรียนไป พี่เกรดสี่ไปแล้ว น้องช่างมันเถอะ

เราได้แต่สงสัย แล้วทำไมเราต้องเป็นคนเดียวที่พยายาม ทำไมต้องคอยรักษาเกรดสี่ ทำไมน้องถึงได้อิสระขนาดนี้ เพราะเราได้เกรดสี่มาตลอดหรอ ถ้าเราได้เกรดแย่ๆตอนแรกเราคงไม่ต้องกดดันขนาดนี้ใช่มั้ย

กับเพื่อนเราพูดอะไรก็เหมือนพูดกับกระจก เขาบอกว่าเขาเข้าใจ เขาบอกวาาอย่างเราน่ะเก่ง เราเข้มแข็ง ถ้าเราอดทนเราสู้ เราทำได้อยู่แล้ว เราอยากบอกว่ามันไม่ใช่อย่างนั้นเลย ทำได้อะไร เราทำไม่ได้ถึงมาปรึกษาเขา เราเครียด แล้วจะให้เราอดทนกับอะไร สู้กับอะไร เราไม่อยากสู้แล้วไงถึงมาปรึกษา เราไม่ได้อะไรเลยจากการคุยกับเพื่อน มันมีแต่จะแย่ลง มันทำให้เราคิดว่าคำว่า "เข้าใจๆๆ"ของเพื่อน มันเข้าใจตรงไหน

เรามีแต่ความคิดแย่ๆในหัว มันไม่มีแรงจูงใจ ความฝัน แรงบันดาลใจ ไม่มีอะไรทั้งสิ้น มันว่างเปล่า ในหัวเรามีแต่อยากหนีปัญหา เรากลัวความคิดของตัวเอง แต่ก็ห้ามไม่ได้เหมือนกัน มันน่ากลัวที่อยู่ดีๆ ก็มีความคิดว่าจะไปยังไงให้เจ็บน้อยที่สุด เร็วที่สุด ไปยังไงไม่ให้ทรมาณ เราไม่อยากทำร้ายตัวเอง แต่ก็หาแรงจูงใจในการอยู่ไม่เจอ
มีเหตุผลเยอะแยะให้อยู่เพื่อพ่อแม่ เพื่อน้อง เพื่อโรงเรียน แต่ไม่มีเหตุผลไหนที่จะอยู่เพื่อตัวเราเองเลย เราควรทำยังไงดี