ผมคิดว่า คนเราเกิดมาในชาติหนึ่งอย่างน้อยก็ต้องมีอาการ "ผีอำ" สักครั้งในชีวิต
ตามหลักวิทยาศาสตร์อธิบายว่าเกิดจากภาวะง่วงเกินปกติ จนร่างกายเกิดความเครียดและเกิดการคิดปรุงแต่งได้ขณะหลับ โดยจะคล้ายความฝัน แต่ฝันนั้นจะดสมือนจริงและร้ายแรงมากๆ (แต่เดจาวูผมไม่คิดว่าหลักวิทยาศาสตร์จะพิสูจน์ได้เพราะบางครั้ง ผมจดบันทึกและวาดรูปเหตุการณ์ทันก่อนจะลืม และก็เจอแบบนั้นในภายหลัง 2-3วันก็มี ) เหตุการณ์ที่ผมเจอก็ผ่านมา7ปีแล้ว

ตอนนั้นผมย้ายมาจากกรุงเทพ๚ มาอยู่,ตจว.กับญาติ เพื่อศึกษาต่อ วันนั้นที่โดนผีอำ ผมย้ายมาอยู่ได้ไม่ถึง 3เดือน
บ้านเป็นบ้านไม้กึ่งปูน เสาทำจากไม้หล่อปูนทับอีกที ตัวบ้านกว้างประมาณ 5*5เมตร ชั้น1เป็นปูนหมด มีประตู2บาน อยู่ทิศตะวันตกและตะวันออกตรงกันข้ามพอดี มีหน้าต่างอยู่ทิศเหนือและใต้ตรงข้ามกันพอดี ชั้น2เป็นไม้ล้วน หน้าจั่วสูงประมาณ3เมตร ทั้งคานและเสาเป็นไม้ ปูหลังคาด้วยกระเบื้องใยหิน เดิมสมัยตา,ยาย ที่นี่เป็นแค่ป่า ปัจจุบันทำนาและสวนผลไม้ ในระยะ1กิโล ไม่มีบ้านคนอาศัยเลย (ได้อารมณ์คันทรีๆเลยครับ) ตัวห้องน้ำก่อด้วยหินอัด มุงหลังคาสังกะสี ประตูสังกะสี ห่างจากตัวบ้านเกือบ100เมตร และมีบ่อน้ำกว้าง 1.5เมตร อยู่ห่างไปอีกเกือบ50เมตร

เข้าเรื่อง ช่วง3เดือนนั้น สุนัขที่ตาเลี้ยงไว้6ตัวยังไม่ค่อยสนิทเท่าไร เวลาเช้ามันจะเห่าทุกวัน แต่ผมไม่กลัวสัตว์หรอก ยกเว้นหนู แมลงสาบ ตุ๊กแก ผมไม่เคยเห็นผีมาก่อน และไม่เคยรู้สึกระเเวงในที่มืดเปลี่ยวๆ (ในตอนนั้น) ตั้งแต่เหตุการณ์นั้นผมเลยเชื่อเรื่องผีๆและกลัวแบบหลายๆคน

วันนั้นผมนอนปกติ ไม่ได้ทำงานหนักอะไรมา ผมนอนห่มผ้า กางมุ้ง นอน วางโทรศัพท์ไว้ข้างตัว (ตั้งปลุก) จำไม่ได้ว่ากี่ยาม โดยตอนแรกรู้สึกตัวว่าหนาวมากๆ แปลกที่หน้าร้อนมันหนาว ผมจะขดตัวนอนเพื่ออบอุ่นร่างกาย และจะยัดผ้าห่ม ด้วยความสะลึมสะลือ ผมถ่างตาด้วยความง่วงตะเกียกตะกายเขี่ยผ้าห่ม แต่แปลก ที่ผมขยับได้แค่ตา แขนขา เหมือนถูกล็อค (หัวเตียงผมหันหัวไปทาง ทิศ ต.อ. และตัวผมปลายเท้าชี้ไปทางประตูหน้าห้อง ทิศ ต.ต) คืนนั้นไม่ใช่คืนเดือนหงาย แต่ผ็พอจะมองเห็นเงาต้นไม้สลับกับแสงจันทร์ แต่ที่แปลกคือ แระตูที่ล็อคจากด้านในมันเปิดออก และมีเงาคนเดินเข้ามาเงียบๆ ตอนแรกนึกว่าโจร แต่นึกขึ้นได้ว่าเราขยับตัวไม่ได้เลย คิดว่าตอนนั้นเจอดีเข้าแล้ว พยายามจะถ่างตาดูรูปพรรณ ว่าเป็นใครหรืออะไร ตอนนั้นเห็นแค่เงาตะคุ่มๆ แต่ มันพีคมี่เค้าเดินมะลุมุ้ง ตรงมาที่ปลายเท้าผม (เตียงผมเป็นเตียงยกสูงเกือบ 50เซน) ผมเดาจากหุ่นได้ว่าเป็น ผญ แน่นอน ด้วยผมที่สยายยาวเลยบ่า เค้าคลานมาแบบในหนังผีหลายๆเรื่อง ผมพยายามจะหลับตาเเละทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น เก็บความกลัวเหล่านั้นไว้ เพราะผมลุกวิ่งไม่ได้ แต่เค้าขยับมาเรื่องๆ คลานคร่อมตัวผมขึ้นมา ผมรู้สึกได่ว่า ปลายผมเค้ามันย้อยมากระทบหัวไหล่ผม (เอาแล้ว ผมคงไม่รอดแน่) เหงื่อผมออกเยอะมากทั้งๆที่ยังรู้สึกหนาวเหน็บ เค้าคร่อมตัวผมอยู่อย่างนั้น เกิน5นาที ผมทนไม่ไหว เลยลืมตา สิ่งที่เห็น ผมอธิบายจากเงามืดไม่ได้ แต่คาดว่าเค้ามองตาผมด้วยสายตาอาฆาต และอ้าปาก (ใช่ครับ สังเกตเห็นช่วงกรามขยับ ขนนี่ลุก กลัวสุดขีด) ผมเลยตะโกนไม่คิดชีวิต เรียกหาพ่อแม่ที่นอนชั้น2 ( เป็นพื้นไม้ มีช่องให้แสงลอดได้)
แต่ไม่เป็นผล เหมือนผมอยู่ในโลกนั้นกับเค้า 2-2 เค้าก้มหน้าลงมาเรื่อยๆ ปากแทบจะชนกัน ผมรู้สึกว่า ผมยอมตายดีกว่าที่จะทนอยู่แบบนี้ และรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนตื่น ตอนนั้นเกือบ6.30 ผมรีบลุกและวิ่งไปดูพ่อ,แม่ ว่ายังอยู่กับผมมั้ย และก็เล่าให้ท่านฟังถึงเรื่องที่ผมเจอ ท่านบอกว่า ผมโดนผีอำ คนจิตอ่อนหรือลบหลู่อะไรมาจะเจอ หลังจากนั้นมา เลยเซ่นไหว้ศาล ทำบุญอุทิศเจ้ากรรมนายเวร ถึงผมจะไม่ได้ประสบเหตุการณ์นั้นแล้ว แต่มันก็ทำให้ผมจำใส่กะโหลกจนวันตายแน่นอน

ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านนะครับ ใครเคยเจออะไรที่สุดขีดมาก็แชร์ๆกันให้ เป็นประสบการณ์กันบ้างนะครับ