มีเรื่องอยากจะปรึกษาและหาทางออก มันคือความทุกข์ในใจที่ไม่กล้าพูดหรือขอความเห็นจากคนใกล้ตัวได้เลย
เราไม่รุ้ว่า ที่เราอยู่ใช้ฃีวิตร่วมกับเค้า ทำไมมีแต่ความเหงา มีแต่ความทุกข์ใจ
เราอยู่ด้วยกัน เค้าไม่เคยคิดจะกอดหรือสำผัส ไม่เคยให้ความอบอุ่นทั้งกายและใจ
เมื่อเวลาที่เราพูดกับเค้า เค้าจะเกิดความรำคาญแม้เราจะขอเข้าใกล้เค้า เค้ากลับหงุดหงิดและเหวี่ยงใส่ จะพูดอะไรจะขอปรึกษาอะไรเค้าห้ามเราตลอด
เรามีเค้าแค่สองคน พ่อแม่เคยขอปรึกษาท่าน กลับถูกท่านตำหนิว่า เรามันเป็นคนไม่มีหัวคิด
เราถูกความเครียดจากงานรุมเร้า เราเลิกงานอยากจะคุย ปรับทุกข์ แลปรับสุขไปกับเค้า แต่พอเราจะอ้าปาก เค้าตวาดด่าเราแล้ว
มีคำนึงที่เค้าด่าเราเวลาเค้าไม่พอใจเรา คือ อีเดรัจฉาน
ก่อนนอนมีครั้งหนึ่งที่เราอยากขอบคุณเค้าจากวาจาและการกระทำคือ ขอกราบที่เท้าเค้า เค้ากลับเอาเท้าของเค้ามายันที่หัวเรา (ถีบ) แต่เราก็คิดว่าเค้าคงแกล้ง..
เค้ามีความดีมากมายที่เรารักเค้ามาก พยายามที่จะไม่คิดเล้็กคิดน้อยกับอารมณ์ที่เกรี้ยวกราดของเค้า พยายามใจเย็น อดทน เก็บน้ำตา แต่กลายเป็นว่า เรากลัว เรากังวล เรารนราน กลัวว่าทำอะไรช่วยเค้า เค้าก็ด่า หพอลองนิ่งๆเค้าก็ด่า.. มันเกิดจากอะไรคะ พอเราคิดจะหยอกล้อหรือทำรื่นเริง เค้ากลับมองเราไม่เต็ม..หมายถึงเราปัญญาอ่อน ตอนนี้ รุ้สึกเหนื่อยเหลือเกิน