เราเป็นเด็กต่างจังหวัดค่ะ พ่อเเม่ของเราอยู่เเถวชนบทในภาคอีสาน มีญาติมาทำงานในกรุงเทพมีหน้าที่การงานที่ค่อนข้างดีเเต่เขาไม่มีสามีไม่มีลูกเขาเลยเอาเรามาเลี้ยงตั้งเเต่ 10 ขวบเขาก็เอาเราเข้าโรงเรียนคุณหนูเล็กๆเเห่งหนึ่งตอนนี้ยังไม่มีเรื่องอะไรนะคะเพราะเรายังเด็กด้วยมั้งจนถึงมอต้นเขาก็ให้เราเข้าโรงเรียนใกล้บ้านเขาก็เริ่มสั่งให้เราทำงานบ้านเราก็ทำนะ ช่วยเขาๆบ้านเรามี 2 ชั้น4ห้องนอน2ห้องน้ำเราก็เเบ่งกันเลยค่ะคนละครึ่งๆห้องน้ำใครห้องน้ำมันห้ามใช้ห้องน้ำของอีกคน เเต่ปัญหามันเริ่มมาค่ะ เขามีนิสัยเสียอยู่หลายอย่างเเต่ที่เด่นๆก็คือชอบกินเเล้วทิ้งขยะลงพื้นเเล้วก็จะโทษว่าเราเป็นคนทำ ชอบเข้าห้องน้ำของเราเเล้วทำดำเเล้วก็ด่าเราว่าสกปรกในตอนเเรกเราก็โมโหนะคะด้วยอายุยังน้อยๆด้วยเราก็เถียง เเละพอเราเถียงเขาก็จะเตะเราด่าเราลงโทษให้ทำความสะอาดทั้งบ้านคนเดียว เราก็ได้เเต่อดทนค่ะ ก่อนอื่นขอยอมรับนะคะว่าเราค่อนข้างเกเรในช่วงมอต้นเพราะติดเพื่อน พอขึ้นมอปลายปัญหาก็ยิ่งลุกลามเราก็ส่งไปเรียนโรงเรียนประจำ เขาก็ยังไม่จบกับเราค่ะ เราจะกลับบ้านตอนปิดเทอมเเต่ระหว่างที่เรายังเรียนอยู่มีอยู่หลายครั้งที่เขาจะเเวะมาที่โรงเรียนตอนเเรหเราก็ดีใจนึกว่าเขาเป็นห่วงเเต่เปล่าเลยค่ะเขามาด่าเราหาว่าเราทำบ้านรกนู่นนี่เราก็งงมากเราไปทำเเบบนั้นตั้งเเต่เมื่อไหร่เราไม่ได้กลับบ้านเลยนะ พอเขากับเราก็เเอบไปร้องไห้ไประบายกับเพื่อนเพื่อนก็ช่วยอะไรไม่ได้มันก็คอยปลอบเราให้เราคิดว่าสงสัยตอนกลางคืนเราถอดวิญญาณอกไปที่บ้านไปทำบ้านเขารกล่ะมั้ง เเละพอจบมอปลายด้วยเกรด3กว่าก็ถึงเวลาเข้ามหาลคณะที่เราเข้าเป็นคณะที่เขาอยากให้เข้าค่ะ เเต่เราเรียนไปได้ไม่นานก็รู้สึกเครัยดเเละอึดอัดมากเราทนอยู่นานจนเราขึ้นปี2เราก็ทนไม่ไหวตัดสินใจรวบรวมความกล้าขอเขาซิ่วในตอนเเรกเขาก็ด่าเราอยู่เป็นเดือนเลยค่ะเเต่เราก็อดทนจนเขายอมให้ลาออกเเต่พอลาออกทำเรื่องเรียบร้อยผ่านไปประมาณ3วันตอนประมาณตี3จู่ๆเขาก็มาเตะเราเอาเท้าเหยียบผมเรา(เรานอนพื้นค่ะส่วนเตียงญาติเขาไม่ให้นอนเพราะจะเอาไปวางของ)ด่าเราสารพัดเราก็งงบวกกับพึ่งตื่นกับจุกตรงที่โดนเตะเเต่ที่เราจับใจความได้นะคะก็คือเขาด่าเราว่าเราทำตัวขี้เกียจทำไมถึงไม่ไปเรียนลาออกทำไม ใครให้ลาออก เรานี่เเบบงงสุดอะคือเเบบก็คุยกันเเล้วนี่นาทำไมเจ้ถึงพูดเเบบนี้ล่ะงงมากค่ะ เราโดนเเบบนี้อยู่อาทิตย์หนึ่งจนเราเครียดเราเลยไปปรึกษาญาติอีกคนเขาก็บอกว่าให้ไปหางานทำค่ะเขาจะได้ไม่ด่าเรามากเท่าเดิมเราก็ทำตามเราไปทำงานร้านอาหารก่อนไปทำเราก็คุยกับญาตินะคะว่าจะไปทำร้านนี้เข้ากะเวลานี้เลิกเวลานี้ถึงบ้านเวลานี้กลับด้วยรถสายนี้เขาก็โอเคเเต่พอทำไปได้อาทิตย์หนึ่งมันก็เหมือนเดิมค่ะเขาปลุกเราด้วยเท้าอีกครั้งด่าเราบังคับให้เราลาออกจากงานเราก็งงค่ะเเต่ไม่โกรธหรือโมโหนะเพราะโดนบ่อยจนชินเเล้ว เราไม่ยอมลาออกค่ะเเต่ดื้ออยู่ได้เเค่สามวันเราก็ต้องลาออกจริงเพราะเราเครียดมากเราโดนด่าทุกครั้งที่เจอหน้าเลยค่ะพอจะถามเหตุผลเขาก็ด่ากลับเอาง่ายๆเเค่อ้าปากเจ้เเกก็ด่าเเล้วอะพอเราลาออกได้ประาณอาทิตย์หนึ่งเขาก็มาด่าเราว่าทำไมถึงไม่ไปทำงาน ขี้เกียจล่ะสินายจ้างเขาถึงไล่ออก เราเลยไปสมัครงานใหม่เเต่มันก็ไปอีกหรอกเดิมเราโดนบังคับให้ไปลาออกจากงานโดนบังคับให้ไปสมัครงานใหม่โดนด่าสมัครงานใหม่ลากออกอยู่3ครั้งจนเราเหนื่อยเราเลยตัดสินใจไม่ไปหางานทำเป็นครั้งที่4เราจะรอสมัครเรียนอย่างเดียวเลยเราก็โดนด่านะคะเเต่เราก็ไม่อยากไปสมัครงานเเล้วต้องไปลาออกอีกเหมือนกันเราเลยต้องทนให้เขาด่าไปเรื่อยๆ เต่ปัญหามันไม่ได้มีอยู่เเค่นั้นน่ะสิคะเขาจะชอบด่าเราว่าขี้เกียจทำความสะอาดบ้านอยู่เรื่อยทั้งๆที่บ้านมันก็สะอาดอยู่เเล้ว มีอยู่วันหนึ่งเรากวาดบ้านถูบ้านจนสะอาดจนเราคิดว่าคงไม่มีอะไรให้เขามาด่าเราได้เเน่นอนพอเขากลับเข้าบ้านประโยคเเรกที่เขาพูดก็คือทำไมบ้านมันถึงสกปรกเเบบนี้เราก็เงียบเเลัเริ่มรู้สึกเครียดเราก็หนีไปอาบน้ำเเต่พอออกมาจากห้องน้ำเราก็ตกใจมากเพราะบ้านสะอาดๆมันเต็มไปด้วยขยะ คราบรอยเท้าดำๆจานเต็มอ่างล้างจาน เขาก็ด่าเราว่านี่เป็นฝีมือเราเราเครียดมากค่ะได้เเต่ก้มหน้าก้มตาทำความสะอาดบ้านต่อไปเงียบๆ พอถึงช่วงที่มหาลัยเปิดรับสมัครนศใหม่เราก็คุยกับเขาเรื่องนี้เราจะเข้าสังคมสงเคราะห์เเต่เขาไม่ยอมให้เราเข้าเขาจะให้เราเข้าบริหารเราก็ตื้อบวกดื้อไปสมัครสังคมสงเคราะห์จนได้ในตอนเเรกเขาก็ด่าเราหนักมากเเต่พอเราเข้าไปรอเวลาเปิดเทอมเขาก็เปลี่ยนเป็นการพูดว่าคนที่จะเป็นนักสังคมสงเคราะห์ได้จะต้องรู้จักสงเคราะห์คนอื่นเเละเขาก็เปลื่ยนฐานะของเราจากหลานเป็นคนรับใช้ค่ะเราต้องก้มหน้าก้มตาทำตามที่เขาสั่งถ้าขัดขืนเราโดนเเต่ต่อให้ทำดีเเค่ไหนเราก็โดนด่าอยู่ดีมีเหตุผลบ้างไม่มีเหตุผลบ้างเเต่เราก็อดทนมาตลอดค่ะจนเราเรียนถึงปี2ใกล้จบเขาก็บังคับให้เราลาออกจากคณะสังคมฯเราไม่ยอมค่ะเราต้อต้านเต็มเเรงเเต่สุดท้ายก็สู้ไม่ได้(ไม่รู้ว่าเขาไปคุยอะไรกับพ่อเเม่เราถึงทำให้พวกท่านโทรมาขอร้องให้เราทำตามที่ญาติบอก) สุดท้ายเราก็ต้องลาออกค่ะ ตามคำสั่งตอนนี้กำลังอยู่ในระหว่างการหามหาลัยคณะบริหารที่ญาติเขาชอบตลอดสิบกว่าปีจนถึงเราอายุ24ที่ผ่านมา เราเบื่อมากทรมานเหนื่อยเราเคยคิดฆ่าตัวตายตั้ง6ครั้งเครียดจนล้มป่วยเป็นสิบรอบเราเหนื่อยมาก พ่อเเม่ช่วยอะไรเราไม่ได้เลยเขาก็กลัวญาติเหมือนกัญาติเรามีอำนาจมีหน้ามีตามีลูกน้องพวกท่านกลัวว่าถ้าขืนไปทำอะไรที่มันไม่ถูกใจญาติจะโดนเก็บ ถูกบีบให้ออกจากงานเราเลยต้องทนต่อไป ญาติเองก็อีกคนเป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้มีครั้งหนึ่งเจ้เเกไปเล็งผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งไว้ชอบมาเพ้อให้เราฟังบ่อยว่าผู้ชายคนนี้คือพ่อของลูกผู้ชายเเสนดีคู่ควรกับเขาเป็นอย่างมากเขาเป็นหนักถึงขนาดเข้าไปตีสนิทกับเพื่อนของผู้ชายคนนั้นจนได้เข้ากลุ่มเดียงกันชอบถึงขนาดไปตามสโตรกจนรู้ว่าผู้ชายคนนั้นมีโปรแกรมดูหนังในวันหยุดเจ้เเกเก็เเอบตามไปคงกะใช้มุกเเบบอุ้ย!บังเอิญจังเลยเดี่ยวเราไปดูด้วยกันนะคะเเต่มพีคตรงที่ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นเกย์เเอบเเมนค่ะเขาไม่ได้ไปดูหนังคนเดียงเขาควงสามีไปด้วยญาติเขาตกใจบวกเสียหน้ามาเเลัพอเล่าถึงตรงนี้เราก็รู้สึกตลกเราเลยหัวเราะเเตากลายเป็นว่าเราไปทำให้เจ้เเกโกรธเราเลยโดนหลังเเหวนค่ะเจ็บมากบอกเลย

เเละสุดท้ายนะคะนี่ก็คือการระบายให้ฟังค่ะ สิ่งที่เราทำได้ในตอนนี้ก็คืออดทนต่อไป

เผื่อมีใครถามทำไมถึงไม่หนีหรือกลับไปอยู่กะบพ่อเเม่เราเคยทำเเล้วค่ะเเต่ญาติเขาก็ไปตามกลับมาถ้าไม่ยอมเขาก็จะมีวิธีบังคับให้เราทำตามอยู่ดี

มีความเห็นยังไงบ้างค่ะ❤️