เราเป็นผู้หญิง แล้วการที่เรามีคนรักหรือรักใครสักคนนั้น จำเป็นไหมค่ะที่ทุกการทะเลาะกันไม่ว่าจะเป็นฝ่ายไหนที่ทำถูกหรือผิด. กลับจะเป็นเราทุกครั้งที่เป็นฝ่ายต้องเข้าไปง้ออีกฝ่ายทุกครั้งไป  แล้วบางครั้งยังแอบมีโดนเค้าต่อว่ามาอีกต่างหาก ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำไรผิดแล้วไปง้อเค้า. หรือแม้แต่เรางอนเองในบางครั้งเพียงแค่อยากทดสอบว่าอีกฝ่ายนี่เค้ายังรักเราอยู่รึเปล่า แต่สุดท้ายเรากลับโดนเค้าโกรธกลับมาเองซะงั้น  กลายเป็นว่าเราเองที่ต้องคอยง้อเค้า เพราะเราไม่อยากปล่อยปัญหาไว้นาน กลัวมันจะบานปลายและเรื้อรัง และสำคัญสุดคือ เพราะเรารักเค้าค่ะ ไม่เคยทำใจให้ทะเลาะกับเค้าได้นานๆโดยที่วันนั้นไม่ได้คุยกัน ทำไม่เคยได้เลยค่ะ ต้องหาทางง้อเค้าให้ได้ จนมีช่วงหลังๆพยายามไม่ง้อ ไม่ตาม คือลองทำเงียบหายไปบ้าง เค้าก็ตามเรานะค่ะ แต่พอเราใจอ่อนปุ๊ป เค้ากลับมาทำงอนให้เราง้ออีก เลยวนเวียนไม่จบสักที

      แฟนเป็นรุ่นน้อง อายุห่างกัน 3 ปีค่ะ ทำงานที่เดียวกัน และพบรักกันในที่ทำงาน ปัจจุบันคบกันมาเกือบๆปีแล้วค่ะ เป็นไปได้มั้ยว่าเพราะเราใช้ชีวิตทำงานด้วยกันทุกวัน. เจอกันทุกวัน. ทำให้เค้ามองเราเป็นของตาย ที่ยังไงๆก็หนีไปไหนไม่พ้น เพราะด้วยภาระหน้าที่ในงาน ซึ่งทั้งที่จริงแล้วพักหลังๆเราพยายามปรับตัว ปรับใจแล้วนะค่ะ เราพยายามง้อเค้าน้อยลง ทำเมินบ้างบางครั้ง  คือไม่อยากให้เค้าสำคัญตัวเองเกินไปว่าเราขาดเค้าไม่ได้ ต้องอดทนและข่มใจตัวเองมากมายค่ะ ที่จะทำให้รักเค้าน้อยลงและหันมารักตัวเองมากขึ้น
    
      สำหรับเรา เราคิดว่า “ศักดิ์ศรี มีไว้ใช้กับคนได้ทั่วไป. แต่ไม่ได้มีไว้ใช้กับคนที่เราเรียกว่าแฟน” เราควรปรับตัว ปรับใจ ปรับความคิดของตัวเองอย่างไรดีค่ะ รบกวนขอคำปรึกษาจากเพื่อนๆชาวพันทิปทีค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ