เรื่องมันมีอยู่ว่าเราได้ดูคลิปของเด็ก9ขวบคนนึงค่ะที่ถามนักบินอวกาศว่า เค้าเขียนเรียงความไว้ว่าความฝันของเค้าคืออยากเป็นนักบินอวกาศ แล้วสิ่งที่เค้าทำได้ตอนนี้คือต้องตั้งใจเรียนให้มาก แต่ครูของเค้าคอมเม้นตอบกลับมาว่าให้ฝันในสิ่งที่เป็นไปได้ในชีวิตจริง น้องเค้าจึงตั้งคำถามกับนักบินอวกาศว่า ในฐานะที่คุณเคยอายุ9ขวบมาก่อน คุณทำอย่างไรในการรับมือกับการที่มีคนมาบอกว่าสิ่งที่คุณทำไม่มีทางเป็นจริง และคุณทำอย่างไรถึงมายืนอยู่จุดนี้ได้ (เราหาคลิปไม่เจอแล้วค่ะ เลยเอามาแปะไม่ได้ )
คลิปนี้ทำให้เราฉุกคิดเลยค่ะว่าการสอนให้เด็กรู้จักการตั้งคำถามเป็นสิ่งที่สำคัญมาก มันเลยอดไม่ได้ค่ะที่จะย้อนมามองดูตัวเอง ทั้งชีวิตในตอนเรียนไม่เคยยกมือขึ้นถามครูในห้องเลยค่ะ เพราะกลัวครูจะว่าบ้าง กลัวสายตาเพื่อนบ้าง หรือตอนอบรมก็ไม่เคยยกมือขึ้นถามวิทยากร เพราะไม่รู้ว่าจะถามอะไร คิดว่าสิ่งแวดล้อมน่าจะเป็นส่วนสำคัญค่ะที่หล่อหล่อมให้เราเป็นคนที่มีกระบวนการคิดแบบนี้ ตลอดชีวิตเราเรียนโรงเรียนรัฐธรรมดา ไม่เคยมีตัวอย่างของการแสดงออกทางความคิดเห็นที่ดีให้เห็นนัก (ซึ่งคิดว่าทุกคนน่าจะพอนึกภาพออกกันอยู่นะคะ) ส่วนครอบครัว เราเป็นลูกคนเล็กค่ะ อายุห่างจากคนอื่นๆในครอบครัวค่อนข้างมาก เราจึงเติบโตมากับคำว่า "ไม่ใช่เรื่องของเด็ก" มาตลอด เราเลยค่อนข้างเป็นคนที่เก็บความคิดไว้กับตัว แล้วมันส่งผลทำให้เรากลายเป็นคนไม่รู้เรื่อง พูดสับหน้าสับหลัง เรียบเรียงคำพูดไม่ถูก เพราะไม่รู้จักการถ่ายทอดความคิด ไม่รุ้จักวิธีแสดงความคิดเห็น
ทั้งหมดมันส่งผลอย่างมากเลยค่ะในการเรียนมหาลัยและการทำงาน เพราะว่าเราจบและทำงานทางด้านศิลปะและต้องใช้ความครีเอทสูง แต่เรามีปัญหาเรื่องการครีเอทไอเดีย ทุกครั้งที่มีการคิดงานมันเหมือนเราตีกรอบอะไรบางอย่างอยู่ในหัว และไม่สามารถเดินข้ามกรอบนั้นไปได้ซักที ซึ่งเราคิดว่ามันเป็นเพราะเราอยู่ในกรอบมาทั้งชีวิต ทั้งกรอบทางความคิดและกรอบทางระเบียบวินัย พอถึงวันที่เราต้องทำอะไรนอกกรอบ เราไปไม่เป็นจริงๆว่าจะนอกกรอบยังไง
เราว่าการรู้จักตั้งคำถามและการแสดงความคิดเห็นเป็นสิ่งสำคัญมากค่ะในการต่อยอดความคิดและความรู้อะไรใหม่ๆ แต่ตอนนี้เราไม่มีสิ่งนี้อยู่เลย เห็นเด็กๆเมืองนอกเค้าถูกปลูกฝังกันมาตั้งแต่เล็กๆ เราก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มกับตัวเองอย่างไรดีเพราะอายุก็ไม่น้อยแล้ว เลยอยากจะมาคุยในนี้ค่ะว่าแต่ละคนประสบการณ์อย่างไร มีความคิดเห็นกรือแนวทางอย่างไร และทำอย่างไรเราถึงจะก้าวหน้าทางความคิดได้
ไม่รู้ว่าจะต้องแท็กอะไรบ้างจริงๆ ถ้าแท็กผิดก็ขออภัยด้วยนะคะ
ทำยังไงเราถึงจะพัฒนาตนเองให้เป็นคนที่ตั้งคำถามเป็นและแสดงความคิดเห็นเป็นคะ
คลิปนี้ทำให้เราฉุกคิดเลยค่ะว่าการสอนให้เด็กรู้จักการตั้งคำถามเป็นสิ่งที่สำคัญมาก มันเลยอดไม่ได้ค่ะที่จะย้อนมามองดูตัวเอง ทั้งชีวิตในตอนเรียนไม่เคยยกมือขึ้นถามครูในห้องเลยค่ะ เพราะกลัวครูจะว่าบ้าง กลัวสายตาเพื่อนบ้าง หรือตอนอบรมก็ไม่เคยยกมือขึ้นถามวิทยากร เพราะไม่รู้ว่าจะถามอะไร คิดว่าสิ่งแวดล้อมน่าจะเป็นส่วนสำคัญค่ะที่หล่อหล่อมให้เราเป็นคนที่มีกระบวนการคิดแบบนี้ ตลอดชีวิตเราเรียนโรงเรียนรัฐธรรมดา ไม่เคยมีตัวอย่างของการแสดงออกทางความคิดเห็นที่ดีให้เห็นนัก (ซึ่งคิดว่าทุกคนน่าจะพอนึกภาพออกกันอยู่นะคะ) ส่วนครอบครัว เราเป็นลูกคนเล็กค่ะ อายุห่างจากคนอื่นๆในครอบครัวค่อนข้างมาก เราจึงเติบโตมากับคำว่า "ไม่ใช่เรื่องของเด็ก" มาตลอด เราเลยค่อนข้างเป็นคนที่เก็บความคิดไว้กับตัว แล้วมันส่งผลทำให้เรากลายเป็นคนไม่รู้เรื่อง พูดสับหน้าสับหลัง เรียบเรียงคำพูดไม่ถูก เพราะไม่รู้จักการถ่ายทอดความคิด ไม่รุ้จักวิธีแสดงความคิดเห็น
ทั้งหมดมันส่งผลอย่างมากเลยค่ะในการเรียนมหาลัยและการทำงาน เพราะว่าเราจบและทำงานทางด้านศิลปะและต้องใช้ความครีเอทสูง แต่เรามีปัญหาเรื่องการครีเอทไอเดีย ทุกครั้งที่มีการคิดงานมันเหมือนเราตีกรอบอะไรบางอย่างอยู่ในหัว และไม่สามารถเดินข้ามกรอบนั้นไปได้ซักที ซึ่งเราคิดว่ามันเป็นเพราะเราอยู่ในกรอบมาทั้งชีวิต ทั้งกรอบทางความคิดและกรอบทางระเบียบวินัย พอถึงวันที่เราต้องทำอะไรนอกกรอบ เราไปไม่เป็นจริงๆว่าจะนอกกรอบยังไง
เราว่าการรู้จักตั้งคำถามและการแสดงความคิดเห็นเป็นสิ่งสำคัญมากค่ะในการต่อยอดความคิดและความรู้อะไรใหม่ๆ แต่ตอนนี้เราไม่มีสิ่งนี้อยู่เลย เห็นเด็กๆเมืองนอกเค้าถูกปลูกฝังกันมาตั้งแต่เล็กๆ เราก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มกับตัวเองอย่างไรดีเพราะอายุก็ไม่น้อยแล้ว เลยอยากจะมาคุยในนี้ค่ะว่าแต่ละคนประสบการณ์อย่างไร มีความคิดเห็นกรือแนวทางอย่างไร และทำอย่างไรเราถึงจะก้าวหน้าทางความคิดได้
ไม่รู้ว่าจะต้องแท็กอะไรบ้างจริงๆ ถ้าแท็กผิดก็ขออภัยด้วยนะคะ