คือเราพาน้องแมวไปรักษาที่รพส.แห่งนึงอยู่ประจำแต่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับหมอเลย แต่ว่าตอนน้ไปบ่อยมาก เพราะน้องแมวเราชอบบู้นอกบ้านกับจิ๊กโก๋หัวซอยประจำ เป็นแผลรูๆกลับมาสะบักสะบอมบ่อยมาก เราต้องพาไปทำแผลหาหมอวันเว้นวันเลยเพราะแผลค่อนข้างเยอะ พอจะหายก็ไปบู้อีกละ เป็นแบบนี้เป็นเดือนๆๆ เราเล้ยงในบ้านแต่นายท่านชอบหาโอกาสมุดออกไปตอนแม่เราเปิดประตูไว้ จนตอนนี้หมอเริ่มแซวเราว่าอยากเจอหมอบ่อยๆก็ไม่บอก ตอนนั้นเราก็ยิ้มๆแต่ไม่ได้รู้สึกหรือพูดอะไร หลังจากวันนั้นพอแผลเริ่มหาย นายท่านก็เอาอีกแล้วคราวนี้แผลใหญ่มาก เราเลยโพสในเฟสส่วนตัวว่าเบื่อแล้วทำไงกับเอ็งดี เอาไปปล่อยวัดมั้ย วันๆเช็คอินแต่โรงพยาบาลสัตว์ อยู่ดีๆก็มีคนทักเฟสมาบอกวิธีรักษาเบื้องต้นแล้วบอกว่าพรุ่งนี้มาหาละกัน เดี๋ยวทำแผลให้ไม่ต้องเบื่อนะ เราก็งงว่าใคร พอเข้าไปดู เห้ยยยยย หมอนี่นา เราก็งงว่าเอาเฟสเรามาากไหน พออีกวันตอนเช้าเราก็พานายท่านไปหาหมอเย็บแผล พอจะไปชำระเงิน หมอพูดว่า ไม่เป็นไรครับวันนี้ผมรักษาให้ฟรี จะได้ไม่นอยนะ แล้วก็ยิ้ม ที่นี้เราเริ่มหวั่นๆใจค่ะ ไปหาหมอวันเว้นวันจนตอนนี้เริ่มเขินแล้วไม่กล้าสบตา หมอชอบชวนคุยเรื่องแมวเรื่องนายท่านเรา เราก็พูดแต่ไม่มองหน้า ค่ารักษาจากเกือบพันค่อยๆลดลงจนเหลือทีละ200-300บาท บางทีแถมขนมหรือนมแพะแมวมาให้บ้าง
เราไม่กล้าทำอะไรประเจิดประเจ้อเลยเพราะแถวบ้านมีรพส.ที่นี้ที่เดียว ถ้าเกิดไรขึ้นเรากลัวนายท่านจะไม่มีที่พักพิง วันนี้ตอนเย็นก็ต้องพานายท่านไปทำแผลค่ะ เพราะต้องเรเซอร์ให้แผลหายเร็ว เราควรจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงคะ หมอเขาทำง้กับทุกคนมั้ยไม่รู้แต่ที่รู้ๆเราเริ่มใจสั่นๆ ฮืออๆๆ