เริ่มแรกครั้งแรกที่พ่อแม่เราทำงานในบ้านพักซิสเตอร์(อาราม)แล้วอยู่ไปอยู่มารู้สึกเริ่มเขิลค่ะเขิลมาหลายปีเวลาที่ซิสเตอร์คนนั้นหันมายิ้มให้เรา....เขิลเลย555ข้างนอกดูเฉยๆข้างใน^'&:/€*;€"€;*;£เห้อออ//ปีต่อมาซิสเตอร์เค้าย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดค่ะแล้วเราไปช่วยซิสเตอร์คนนั้นยกของลงจากห้องเพื่อขึ้นรถแล้วพอยกของเสร็จพอลงลิฟมาก็คิดว่าเวลาซิสเตอร์คนนั้นไปเราจะไม่ร้องไห้แต่สุดท้ายเวลาซิสเตอร์เค้าขึ้นรถไปเราร้องไงห้ไม่หยุดเลย😭😭คิดถึงมาก//สักพักเริ่มชินมีซิสเตอร์บวชใหม่เข้ามาอีก....โอ้ยใจเราเจ้าเวรเจ้ากรรมอะไรกับซิสเตอร์นักหนาฟร่ะะ...เราก็เขิลซิสเตอร์คนนึงอีก(เเต่ในใจเราซิสเตอร์คนนั้นเราก็ยังไม่หายคิดถึงง่ะะ)สุดท้ายพยายามจะตัดใจตัวเอาไม่ให้เขิลเพราะเดี๋ยวเจ็บ(ตามจริงซิสเตอร์มีความรักไม่ได้)ก็นะเหตุการณ์ทุกคนคงจะรู้ดี...เราตัดใจไม่ได้ค่ะเพราะว่าซิสเตอร์เค้าชอบใจดี หน้าแดง แล้วชอบมาเล่นด้วย แถมเรียกเราว่าลูกหมาอีก...โอ้ยเขิลลล😶😶....ทุกคนรู้วิธีตัดใจไหมคะ(อีกอย่างซิสเตอร์คนนั้นเรียกเราว่าลูกอีก) เป็นซิสเตอร์คณะรักกางเขนค่ะอยู่จันทบุรี