เวลาเราไปเห็นคนที่เรารักมากๆ มีความสุขกับคนอื่น มันเจ็บปวดรวดร้าวหัวใจดีนะครับ ใจเหมือนจะเเตกออกเป็นเสี่ยงๆ ไม่มีกำลังหายใจเลย ทุกอย่างมืดไปหมด มันเย็นชา น้ำตาไหลให้ตาย ก็ไม่มีประโยชน์อะไร เเต่ก็ยังไหลอยู่ดี
คือผมกดบล็อกเเฟนของเค้าเพียงเพราะไม่ได้โกรธหรือเกลียด เเต่ไม่กล้าที่จะมอง หรือเผลอไปเห็น คงทำใจได้ยากเเน่ๆ. เเต่ผมกับมันก็เป็นเเค่เพื่อนกันอะครับ เเต่ในความเป็นเพื่อนของเราเหมือนมันจะเกินเลยในหลายๆอย่างมากเลย ถ้าเป็นคนอื่นมาเห็นก็คงคิดว่าเป็นเเฟนกัน. เเต่เราทำหลายๆอย่างมากเหมือนกับเเฟน เราเป็นเเบบนี้มานานหลายปี. เเต่เเล้ววันนึง เค้าก้ได้เจอเเฟนเค้า เเล้วได้ห่างกันเเละทะเลาะกับผมจน ผมตัดสินใจออกไปจากชีวิตของเค้า เเต่ในลึกๆดเล้ว ผมก็ไม่ได้อยากเป็นเเบบนี้เเต่ผมห้ามใจตัวเองไม่ได้ บางครั้งที่ผมเห็นผู้หญิงผมก็ชอบ ผมเองอยากมีลูกมีเมียมีครอบครัว เเต่ใจผมยังรักมันไม่เคยลืมเลือนเเม้ ผมได้ออกมาจากชีวิตมันเเล้วนับ 7 เดือน เค้าเองก็คงเป็นเเบบผม เหมือนกัน เเต่เมื่อ 7เดือนก่อนนั้น ทุกอย่างหักดิบมากๆ เรื่องใจเเข็ง ผมเองสู้เค้าไม่ไหวเเน่นอน บวกกับในตอนนั้น มีรุ่นพี่มาจีบเค้าด้วย เค้าเองก็คงมีความสุข. อ่อ ที่ผมต้องออกมาจากชีวิตเค้าเพราะเค้าต้ งการ ส่วนผมยินยอมเพราะ มันเองคงมีความสุขมาก ตั้งเเต่ตอนนั้นมาตอนนี้ไม่มีวันไหนเลย ที่ผมไม่ร้องให้ ไมาคิดถึงมัน เเต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย มันทรมาน มันเจ็บปวดเข้าไปในข้นบึ้งของหัวใจ เจ็บจนผมเอง เอามาเป็นคำพูดไม่ไหว😭 ผมฝันถึงมันอาทิตย์ละมากกว่า4ครั้ง ในความฝันก็ดำเนินเหตุการณ์ไปอย่างเเสนเศร้า มันทำให้ผมไม่มีความสุขเลย ผมพยายามปล่อยวางเเล้ว พยายามเข้าใจว่า. เรายังไงก้เป็นเเฟนกันไม่ได้ ช-ช เเต่ที่ผ่านมามันไม่ต่างอะไรกับเเฟนที่เค้าดำเนินกันมาคู่นึงเลย ไม่มีวันไหนที่ผมไม่เข้าไปดูเฟสมันไอจีมัน ผมเข้าไปก็ต้องเเอบหลบมุมร้องให้ตลอด วันนี้ผมได้ไปปลดบล็อกเเฟนมันเเละได้ไปเห็นอะไรมากมาย. ใจผมนั้นเหมือนจะขาดอยู่ตรงนั้นเลย. ผมเคยคิดนะครับ ว่าผมคงไม่สามารถให้ความรักกับใครมากกว่านี้อีกเเล้ว. ผมรุ้ว่ามีหลายคนที่เป็นเเบบผมหรือคล้ายๆผม. ทำไมกัน ทำไมต้องมีเหตุการณ์เเบบนี้ขึ้นบนโลกด้วย หรือผมไปทำเวรกรรมอะไรไว้ ผมถึงต้องมาตกอยู่ในนรกเเบบนี้. ทุกคนลองจำลองเหตุการณ์ดูนะครับ. ผมกดเข้าไปปลดบล็อกเเล้วเข้าไปเฟนเเฟนมัน ละไปเห็นรูป เห็นรูปเเรก น้ำตาไหลมาเอง เกือบลืมหายใจ หายใจเข้าออกเหมือนมีอะไรหนักๆอยู่ที่ใจ เเล้วผมก็เลื่อนดูเรื่อยๆไปจนครบทุกภาพ เเล้วใจผมจะเป็นอย่างไร ผมพยายามทำใจเเล้ง เเต่ผมก็ทำใจไม่ได้จริงๆ ที่ผ่านมา7 เดือนผมพยายามเข้าใจความพยายามเข้าใจความเปลื่ยนแปลง พยายามยอมรับความจริง ความรักที่ว่ายากเเล้ว ดัน ไม่ใช่ความรักของชญอีก ต่างคนก็มีลูกชายเป็นที่หวัง. ผมอาจจะพุดไปงงไปนะครับ เเต่ผมพยามพิมพ์อย่างมีสติสุดๆเเล้ว ความเจ็บนี้ขออย่าให้มันเกิดขึ้นกับใครอีกเลย.พุดละก็นึกถึงวันเก่าๆ ปีใหม่สงกราน เรายังนอนกอดยังเล่นยังสัญญายังเล่นด้วยกันอยู่เลย. เเต่ก็อย่างว่าละครับ ผมได้เก็บคำสัญญาเหล่านั้นไว้คนเดียว
ใจหนึ่งก็โกรธเเค้น อีกใจก็รักเเละคิดถึงมากๆ
ขอบคุณที่ทุกคนอ่านมาจนจบนะคับ
เห็นคนที่เรารักไปรักกับคนอื่น ทำไมความรักความคิดถึง ถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้
คือผมกดบล็อกเเฟนของเค้าเพียงเพราะไม่ได้โกรธหรือเกลียด เเต่ไม่กล้าที่จะมอง หรือเผลอไปเห็น คงทำใจได้ยากเเน่ๆ. เเต่ผมกับมันก็เป็นเเค่เพื่อนกันอะครับ เเต่ในความเป็นเพื่อนของเราเหมือนมันจะเกินเลยในหลายๆอย่างมากเลย ถ้าเป็นคนอื่นมาเห็นก็คงคิดว่าเป็นเเฟนกัน. เเต่เราทำหลายๆอย่างมากเหมือนกับเเฟน เราเป็นเเบบนี้มานานหลายปี. เเต่เเล้ววันนึง เค้าก้ได้เจอเเฟนเค้า เเล้วได้ห่างกันเเละทะเลาะกับผมจน ผมตัดสินใจออกไปจากชีวิตของเค้า เเต่ในลึกๆดเล้ว ผมก็ไม่ได้อยากเป็นเเบบนี้เเต่ผมห้ามใจตัวเองไม่ได้ บางครั้งที่ผมเห็นผู้หญิงผมก็ชอบ ผมเองอยากมีลูกมีเมียมีครอบครัว เเต่ใจผมยังรักมันไม่เคยลืมเลือนเเม้ ผมได้ออกมาจากชีวิตมันเเล้วนับ 7 เดือน เค้าเองก็คงเป็นเเบบผม เหมือนกัน เเต่เมื่อ 7เดือนก่อนนั้น ทุกอย่างหักดิบมากๆ เรื่องใจเเข็ง ผมเองสู้เค้าไม่ไหวเเน่นอน บวกกับในตอนนั้น มีรุ่นพี่มาจีบเค้าด้วย เค้าเองก็คงมีความสุข. อ่อ ที่ผมต้องออกมาจากชีวิตเค้าเพราะเค้าต้ งการ ส่วนผมยินยอมเพราะ มันเองคงมีความสุขมาก ตั้งเเต่ตอนนั้นมาตอนนี้ไม่มีวันไหนเลย ที่ผมไม่ร้องให้ ไมาคิดถึงมัน เเต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย มันทรมาน มันเจ็บปวดเข้าไปในข้นบึ้งของหัวใจ เจ็บจนผมเอง เอามาเป็นคำพูดไม่ไหว😭 ผมฝันถึงมันอาทิตย์ละมากกว่า4ครั้ง ในความฝันก็ดำเนินเหตุการณ์ไปอย่างเเสนเศร้า มันทำให้ผมไม่มีความสุขเลย ผมพยายามปล่อยวางเเล้ว พยายามเข้าใจว่า. เรายังไงก้เป็นเเฟนกันไม่ได้ ช-ช เเต่ที่ผ่านมามันไม่ต่างอะไรกับเเฟนที่เค้าดำเนินกันมาคู่นึงเลย ไม่มีวันไหนที่ผมไม่เข้าไปดูเฟสมันไอจีมัน ผมเข้าไปก็ต้องเเอบหลบมุมร้องให้ตลอด วันนี้ผมได้ไปปลดบล็อกเเฟนมันเเละได้ไปเห็นอะไรมากมาย. ใจผมนั้นเหมือนจะขาดอยู่ตรงนั้นเลย. ผมเคยคิดนะครับ ว่าผมคงไม่สามารถให้ความรักกับใครมากกว่านี้อีกเเล้ว. ผมรุ้ว่ามีหลายคนที่เป็นเเบบผมหรือคล้ายๆผม. ทำไมกัน ทำไมต้องมีเหตุการณ์เเบบนี้ขึ้นบนโลกด้วย หรือผมไปทำเวรกรรมอะไรไว้ ผมถึงต้องมาตกอยู่ในนรกเเบบนี้. ทุกคนลองจำลองเหตุการณ์ดูนะครับ. ผมกดเข้าไปปลดบล็อกเเล้วเข้าไปเฟนเเฟนมัน ละไปเห็นรูป เห็นรูปเเรก น้ำตาไหลมาเอง เกือบลืมหายใจ หายใจเข้าออกเหมือนมีอะไรหนักๆอยู่ที่ใจ เเล้วผมก็เลื่อนดูเรื่อยๆไปจนครบทุกภาพ เเล้วใจผมจะเป็นอย่างไร ผมพยายามทำใจเเล้ง เเต่ผมก็ทำใจไม่ได้จริงๆ ที่ผ่านมา7 เดือนผมพยายามเข้าใจความพยายามเข้าใจความเปลื่ยนแปลง พยายามยอมรับความจริง ความรักที่ว่ายากเเล้ว ดัน ไม่ใช่ความรักของชญอีก ต่างคนก็มีลูกชายเป็นที่หวัง. ผมอาจจะพุดไปงงไปนะครับ เเต่ผมพยามพิมพ์อย่างมีสติสุดๆเเล้ว ความเจ็บนี้ขออย่าให้มันเกิดขึ้นกับใครอีกเลย.พุดละก็นึกถึงวันเก่าๆ ปีใหม่สงกราน เรายังนอนกอดยังเล่นยังสัญญายังเล่นด้วยกันอยู่เลย. เเต่ก็อย่างว่าละครับ ผมได้เก็บคำสัญญาเหล่านั้นไว้คนเดียว
ใจหนึ่งก็โกรธเเค้น อีกใจก็รักเเละคิดถึงมากๆ
ขอบคุณที่ทุกคนอ่านมาจนจบนะคับ