เวียดนามคือชาติพันธุ์ไท-กะไดที่ใช้ภาษาตระกูลมอญ-เขมรมาตั้งแต่ต้นใช่ไหม?

เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่าข้าพเจ้าไปพบMVของเวียดนามแล้วสงสัย เพราะในMVนั้นนักร้องแต่งตัวเป็นจีนฮั่นย้อนยุคไปจนขัดสายตา คือ ข้าพเจ้าจำได้ว่าต้นกำเนิดชนชาติเวียดนามคือพวกไป่เยว่นี่นา อีกอย่างเวียดนามก็เกลียดจีน(ฮั่น) ไม่ยอมเป็นจีน(ฮั่น) ทำไมถึงได้เล่นใหญ่เกินไปขนาดนั้น ขนาดคนไทยเชื้อสายจีนในไทย อย่างดีก็แต่งแค่กี่เพ้ากุยเฮ็ง เวลาเล่นเป็นจีนก็เอาแถวๆ กวางตุ้งฮ่องกง ไม่กล้าไปเล่นใหญ่ย้อนไปไกลปานนั้น

ข้าพเจ้าก็ไปสืบค้นตามร้านหนังสือบ้าง ในอินเตอร์เน็ตบ้าง เผื่อข้าพเจ้าจะตกหล่นอะไรหรือเปล่า เช่น คนเวียดนามอาจจะเป็นจีนฮั่นที่ลงมาสร้างอาณาจักรใหม่เองก็จริงๆได้ เป็นต้น ก็พบว่า ในพงศาวดารญวน(เวียดนามสือกี้) คนเวียดนามถือตนเป็นจีน(ฮั่น)สายหนึ่ง มีจุดกำเนิดเชื้อชาติตั้งแต่ยุคไคเภ็ก(ยุคไขเพิกเบิกโลก) ต่อเชื้อสืบสายลงมาตั้งอาณาจักรทางใต้ จนกลายเป็นเวียดนาม

แต่พอข้าพเจ้าไปอ่านกระทู้คำว่าที่ว่า”คนเวียดนามคือคนจีน(ฮั่น)ใช่ไหม?”ของเว็บทางจีนข้าพเจ้าพบว่า ทางจีน(ฮั่น)ส่วนใหญ่ไม่ได้ยอมรับว่าเวียดนามเป็นฮั่นเหมือนกับพวกตน บางรายไม่แม้กระทั่งจะบอกว่าคนฮั่นคือบรรพบุรุษของเวียดนามด้วยซ้ำ(แต่ยอมรับว่าการอพยพลงไปแต่งงานกันทีหลัง) และทางวิชาการของจีนถือว่าเวียดนามคือชนชาติที่พัฒนาตัวเองจากกลุ่มไปเยว่ (ไทยกับลาว ทางจีนก็อธิบายว่าเราคือชาติที่พัฒนามาจากคนกลุ่มนี้แหละ) พร้อมอธิบายว่าที่เวียดนามแต่งตัวคล้ายจีนฮั่นเป็นเพราะโดนวัฒนธรรมฮั่นกลืนกิน

ส่วนทางไทยก็อธิบายคล้ายๆ กับจีนโดยอธิบายว่าเวียดนามคือชนชาติที่พัฒนามาจากไป่เยว่ มีวัฒนธรรมในการใช้กลองสัมฤทธิ์เหมือนกันกับพวกผู้จ้วง(วัฒนธรรมดองซอน) บางบทความถึงกับมีข้อสันนิษฐานว่าไทกับเวียดนามมีบรรพบุรุษร่วมกันมาก่อน เพราะมีจุดร่วมทางประวัติศาสตร์ใกล้ๆ กัน พันธุกรรมก็ใกล้เคียงกันมาก ซึ่งเมื่อข้าพเจ้าอ่านจบก็คลายข้อสงสัยเรื่องประวัติความเป็นมาของคนเวียดนามพร้อมกับคิดว่าที่เวียดนามอยากเป็นจีน(ฮั่น)ขนาดนั้น คงจะโดนกระแส”ฮั่นฮว่า”อย่างรุนแรงเท่านั้นแหละ

แต่ข้าพเจ้ามาสะดุดตรงเรื่องกลุ่มภาษา...ที่ภาษาเวียดนามกลับไปสังกัดกลุ่มภาษามอญ-เขมร???

ข้าพเจ้างงงวยมาก มันจะเป็นไปได้อย่างไร ทำไมเวียดนามที่มีการพัฒนาชนชาติมาจากกลุ่มไป่เยว่ มีวัฒนธรรมกลองสัมฤทธิ์เหมือนพวกผู้จ้วงกลับไม่ใช้ภาษาตระกูลไท-กะได ทั้งที่พันธุกรรมกรรมก็ใกล้เคียงกับไท พัฒนาชนชาติใกล้ๆ กับไท ซ้ำเขียนประวัติไปอิงกับจีน(ฮั่น)ตอนเหนือ กลับไปใช้ภาษาตระกูลมอญ-เขมรซึ่งเป็นชาติทางใต้

นอกจากนี้เวียดนามก็เป็นพวกถือลัทธิขงจื้อ รักพวกพ้อง กีดกันวัฒนธรรมอื่น น่าจะรักษาภาษาที่ติดตัวจากการอพยพจากเหนือลงใต้ได้ ตามหลัก”ภาษาจะเคลื่อนย้ายตามกลุ่มคนที่ใช้ภาษานั้นๆ ”สิ หรือมันจะมีจุดบอดข้อผิดพลาดอะไรที่ข้าพเจ้าตกหล่นไปหรือเปล่า?

จึงเป็นที่ของคำถามว่าจริงๆ คนเวียดนามก็คือชนชาติไท-กะไดที่ใช้ภาษาตระกูลมอญ-เขมรมาตั้งแต่ต้นใช่ไหม?

หรือจริงๆ แล้วคนเวียดนามคือคนเชื้อสายมอญ-เขมรที่ใช้ภาษาตระกูลมอญ-เขมรมาตั้งแต่ต้น แต่ดันไปรับประวัติศาสตร์ของชนชาติตอนเหนือมาเป็นประวัติศาสตร์ชาติตัวเอง?

หรือมันจะเกิดการผสมผสานทางเชื้อชาติและวัฒนธรรมจนทำให้คนพูดภาษาสายไท-กะไดเกิดการย้ายภาษาไปใช้ภาษาตระกูลมอญ-เขมร?


ปล.ในเวียดนามสือกี้ มีเรื่องน่าสนใจเรื่องหนึ่งคือการอธิบายเรื่องการเริ่ม-เลิกสักตัวของคนเวียดนามด้วย โดยกล่าวว่าเป็นเพราะกษัตริย์เวียดนามมีเชื้อนาคราช(เงือก?)จึงทำให้อสรพิษชุกชุมกัดคนตายเป็นอันมาก จึงมีบัญชาให้ราษฎรสักตัวด้วยหมึกดำเป็นลวดลาย สัตว์ร้ายจะได้เข้าใจเป็นพวกเดียวกัน สืบต่อมาครั้นแผ่นดินจีนไต้เหม็งจึงสั่งยกเลิกเสีย(เพราะดูจะไม่ศรีวิไล?) จึงเหลือธรรมเนียมนี้แก่พวกลาวกาวข่าเขมร ซึ่งหลักฐานนี้เป็นเครื่องยืนยันได้ว่าคนเวียดนาม เดิมคือหนึ่งในชนชาติไป่เยว่จริงๆ เพราะพวกไป่เยว่จะนิยมตัดผมสั้น เปลือยท่อนบน สักหมึกดำเพื่อเป็นการป้องกันสัตว์ร้าย
แก้ไขข้อความเมื่อ
คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 3
วัฒนธรรมดงเซิน(ดองซอน)  เป็นวัฒนธรรมของพวกอินโดไซนีส(ลาวะ) ที่พบในแถบอินโด ปินอยส์ ไต้หวันดั้งเดิม ผ่านจีนแผ่นดินใหญ่ที่พบในชาวจ้วงและผ่านเวียดลงมายังไทย
เย่วหนาน(เย่วนาม อวดนาม เวียดนาม อันนาม) ก็คือกลุ่มไปเย่ว์กลุ่มหนึ่ง(เผ่าเครือญาติไตลาว ตาม DNA)   กลุ่มเย่ว์ มีตั้ง 100 กลุ่ม  100 เผ่า

ยีนของทางเวียดนาม ก็หนักไปในยีนของอินโดไซนีสที่ที่ไปใกล้กับพวกไต้หวันดั้งเดิมหรือ ฟิลิปปินส์  มากกว่ายีนของ ไตทิเบต เพิ่มยีนมลายูจากเขมรมาหน่อย(ยีนเขมร มี มลายู กับ อินโดไซนีสเป็นยีนหลัก)  หากรับยีนของทางจีนแต้จิ๋วทางเหนือมาเพิ่มก็จะได้ยีนไซบีเรียน  ปัจจุบันยีนของเวียดมียีนฝรั่งเศสมาผสม
อาณาจักรเวียดนามนี้ เดิมชื่อ “นามเวียด, หนานเย่ว์”  ตั้งอยู่บริเวณอ่าวตังเกี๋ยลุ่มแม่น้ำแดง ในสมัยพุทธศตวรรษที่ ๔ ก่อนตกอยู่ใต้อำนาจของจีนเป็นเวลานานนับพันปี ในพุทธศตวรรษที่ ๑๕ สมัยราชวงศ์โง จึงได้แยกตัวเป็นอิสระจากจีน

ถ้ามองเรื่องของภาษาเวียดนามมีวิวัฒนการมาหลายยุค ถ้าเอาเริ่มต้นก็น่าจะเป็นภาษาแบบอินโดไซนีส แบบออสโตรนิเซียน คือมีเสียงควบกล้ำ พยางค์เปิดไม่มีตัวสะกด ที่มีลักษณะคล้ายยกับภาษาจีน ภาษาไทกะได  หรือที่เรียกว่าภาษาฮานี(คล้ายภาษาโลโลแบบทิเบต ไต)  

อย่าง อาณาจักรวันลาง หรือ Lac Viet ในยุคดงเซิน  วันลาง หรือ walang  เป็นภาษาตากาล็อกฟิลิปปินส์(อินโดไซนีสผสมมลายู หรือ ออสโตรนีเซียน  )

ยุคที่ภาษาไตเข้ามาปะปนในภาษาเวียดมากขึ้น น่าจะเป็นยุค ราชวงศ์โง นายพลโงเกวี่ยนผู้นำท้องถิ่นในเขตเมืองฮวาลือ(ว้า-ลื้อ) ทางใต้ของลุ่มแม่น้ำแดง ขับไล่ชาวจีนได้ แล้วจึงก่อตั้งราชวงศ์โงเปลี่ยนชื่อประเทศว่า ไดเวียด

ราชวงศ์ลี้,หลี   แห่ง พระเจ้าหลีไทโต (Ly Thai To) ก็น่าจะเป็นเผ่าคนไต ปกครอง
กลุ่มคนไต เช่น พ่อขุนรามฯ พญาลิไท พญาเลอไท ก็น่าจะอยู่ในลูกหลานเหลนคนกลุ่มนี้ ที่มาจากเมืองแถนสิบสองจุไท(เดียนเบียนฟู)

จนมาถึงราชวงศ์สุดท้ายคือ ราชวงศ์เหงียน(ตระกูลเหงียนมาจากทางใต้)  ที่น่าจะพูดภาษาเวียดเหมือง(มอญเขมร) กันเป็นส่วนใหญ่

ภาษาของทางเวียดจึงมีลักษณะผสมจากเริ่มแรกเป็นออสโตรนีเซียนผสมจีนทางเหนือเช่นกวางตุ้ง แล้วมาผสมไต(ไดเวียด ไตเย่ว์) และมอญเขมร(เวียดเหมือง)

ถ้านับพวกยุคหินและยุคสำริด  เช่น  ปักกิ่งแมน ลำปางแมน  หรือ วัฒนธรรมบ้านเชียง จะมีลักษณะแนวเดียวกับ วัฒนธรรมดงเซิน  คือมาจากพวก ออสโตรเอเชียติกจากลุ่มน้ำสินธุ และออสโตนีเซียนจากชวา  คือกลุ่มพวกอินโดไซนีส นั่นเอง

ถ้าปัจจุบันภาษาของตระกูลเหงียน(ตระกูลทางใต้) ก็จะเป็นภาษาเวียดเหมือง(มอญเขมร)  

การพัฒนาตัวอักษรของเวียดนาม ก็จะมีหลักๆ 3 ช่วง
จื๋อญอ (chữ nho, 字儒) หรือฮ้านตึ (Hán tự, 漢字) คืออักษรจีนที่ใช้เขียนภาษาจีนโบราณ
จื๋อโนม (chữ nôm, 字喃) เป็นอักษรที่ใช้เขียนภาษาเวียดนาม โดยนำอักษรจีนมาดัดแปลงเล็กน้อย
จื๋อโกว๊กหงือ (chữ Quốc ngữ แปลว่า "อักษรของภาษาประจำชาติ") ซึ่งเป็นอักษรละติน พัฒนาโดยอาแล็กซ็องดร์ เดอ รอด ซึ่งเป็นมิชชันนารีชาวฝรั่งเศสที่เข้ามาเผยแผ่ศาสนา
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่