สวัสดีค่ะ เข้าเรื่องเลยนะคะ นี่เป็นแอคเคาท์ของเราเอง ไม่ได้ยืมใครมาทั้งนั้น และนี่ก็เรื่องจริงแท้ๆ เลย เราคิดว่าเราทำพลาดมาก เราไม่รู้จะทำไงต่อดี ขอความเห็นพี่ๆน้องๆ พันทิปทีค่ะ
เราเข้ามาทำงานที่ใหม่ได้ปีกว่าแล้วค่ะ ตั้งแต่เดือนแรกที่เข้ามาเรารู้สึกได้ว่า พี่ผู้ชายที่อยู่แผนกตรงข้ามมองมาที่เราบ่อยมากๆ ตอนแรกเราก็ไม่คิดอะไร สงสัยคงเป็นจุดพักสายตาของเขาพอดีมั้ง แต่คือเราย้ายโต๊ะทำงานแล้ว ก็ยังสบตากับเขาจนได้ บางวันเยอะจนแบบ... สี่รอบ ห้ารอบก็มีนะคะ เราเลยรู้สึกว่านี่มันไม่ธรรมดาล่ะ แต่เราเพิ่งเริ่มทำงานที่นี่เอง ขอโฟกัสที่งานก่อนแล้วกัน ถ้าเขาอยากรู้จักเรา เขาคงทำอะไรสักอย่างเอง เราก็ทำเป็นไม่สนใจเขาค่ะ
ส่วนใหญ่เขาจะเป็นฝ่ายมองก่อนแล้วหลบตาไปเองทันทีที่เราหันไป ส่วนน้อยก็เราเนี่ยแหละค่ะ เป็นฝ่ายมองแล้วหลบสายตาไปก่อนตอนเขาหันมา ก็มันเขินๆ น่ะ 55555 จริงๆก็ยอมรับว่าสนใจพี่เขาเหมือนกัน แต่ไม่กล้าทำอะไร ระหว่างนี่ก็มีได้ทักทายกันบ้างเหมือนกัน แต่ก็แค่ทักทายจริงๆ ค่ะ ไม่ได้ต่อเนื่องเป็นบทสนทนา คงเพราะเงียบๆ คุยไม่เก่งกันทั้งคู่
หลังจากนั้น 8-9เดือนได้ เราก็เริ่มรู้สึกว่า ไม่เอาล่ะ ถ้าเขาไม่ทำอะไร เราเริ่มเองก็ได้ เราแอดเฟรนด์เขา เริ่มทักแชทเฟสเขา ส่วนใหญ่เริ่มด้วยเรื่องงาน เรื่องสอบนู่นนี่นั่น เขาก็ตอบแชทเราทันทีทุกครั้งนะ บางทีได้จังหวะกลับพร้อมกันก็ได้คุยกันบ้าง จนวันนึงระหว่างกลับบ้าน เขาก็ชวนไปกินข้าวที่ห้างใกล้ๆ เราก็ตอบตกลงทันที ไม่มีเล่นตัวใดใด 55555
ได้คุยกันยาวๆครั้งแรก เราก็รู้สึกดีมากเลย สุดท้ายเขาเลี้ยง เราพยายามจะออกเองนะ แต่เขาบอกว่าไว้ครั้งหน้าเลี้ยงเขาบ้างแล้วกัน เรายอมให้เขาจ่ายเพราะประโยคนี้เลย ก็อยากมาด้วยกันอีกอ่ะ 555
หลังจากนั้นเกือบเดือนเราก็ไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กันเป็นพิเศษนอกจากสบตากันไปมา เรานัดเขาเพื่อเลี้ยงข้าวคืน แต่สุดท้ายเขาก็จ่ายเองอีกบอกว่าไว้คราวหน้าแล้วกัน มีอาสาไปส่งที่บ้านด้วยนะ แต่เราไม่มีประสบการณ์ด้านนี้จริงๆ มาด้วยกันแค่สองสามครั้ง ให้เขามาส่งบ้านจะงามเหรอ เลยปฏิเสธไป
มาจนถึงตรงนี้ ทุกอย่างฟังดูดี แต่เวลาเจอกันที่บริษัททีไร เราติดนิสัยที่จะไม่สนใจเขา เดินผ่านก็ไม่กล้าสบตาหรือยิ้มให้ ทั้งๆที่เพื่อนร่วมงานผู้ชายคนอื่นๆ เราก็สามารถพูดคุย หยอกล้อได้ตามปกติ เราคิดว่าอาการนี้ของเราทำให้เขาสับสนและไม่เข้าใจพอตัว
หลังๆ มานี่ เขาก็เริ่มเป็นแบบนั้นบ้าง คือจากปกติที่เคยสบตากันวันละครั้งสองครั้ง ก็กลายเป็นไม่มีแล้ว เรารู้สึกเสียใจค่ะ เราไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้เลย
1. จากมุมมองของคุณผู้ชาย ถ้าเจอผู้หญิงที่ทำตัวแบบเรา คุณจะคิดยังไง แล้วจะทำยังไงต่อไป การที่คุณเริ่มไม่มองเราแล้ว หมายถึง ไม่สนใจเราแล้วใช่ไหม
2. ถ้าเราอยากจะแก้ไข เราต้องทำยังไงดี จู่ๆไปอธิบายกับเขาว่าที่เราไม่กล้าสบตาหรือยิ้มให้เพราะเราเขินคุณนะ มันจะประหลาดไหม หรือทำใจกล้า ฉีกยิ้มชวนคุยในออฟฟิศกันไปเลย
3. หรือจริงๆ แล้วตั้งแต่ต้นจนจบ เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเราขนาดนั้น เพื่อนเราบอกว่าถ้าเขาสนใจเราจริงๆ เขาก็คงเริ่มก่อนมาตั้งนานแล้ว ไม่ใช่รอเราทักแชทไปฝ่ายเดียว ไม่เคยทักมาก่อนเลย เพราะฉะนั้น เราไม่ต้องทำอะไรเลย ก้มหน้าก้มตาทำงาน แล้วลืมทุกอย่างไปซะ
เราคิดมากจริงๆ นะให้ตายสิ เราไม่อยากเป็นผู้หญิงประหลาดในสายตาเขา เราอยากทำความรู้จักกันมากกว่านี้ แต่ก็กลัวจะเป็นการรุกเกินงาม จนเขารำคาญ ทำยังไงดี
นัดไปกินข้าวกันสองคนก็ปกติดี แต่เจอในออฟฟิศ กลับไม่กล้าทักทายหรือยิ้มให้
เราเข้ามาทำงานที่ใหม่ได้ปีกว่าแล้วค่ะ ตั้งแต่เดือนแรกที่เข้ามาเรารู้สึกได้ว่า พี่ผู้ชายที่อยู่แผนกตรงข้ามมองมาที่เราบ่อยมากๆ ตอนแรกเราก็ไม่คิดอะไร สงสัยคงเป็นจุดพักสายตาของเขาพอดีมั้ง แต่คือเราย้ายโต๊ะทำงานแล้ว ก็ยังสบตากับเขาจนได้ บางวันเยอะจนแบบ... สี่รอบ ห้ารอบก็มีนะคะ เราเลยรู้สึกว่านี่มันไม่ธรรมดาล่ะ แต่เราเพิ่งเริ่มทำงานที่นี่เอง ขอโฟกัสที่งานก่อนแล้วกัน ถ้าเขาอยากรู้จักเรา เขาคงทำอะไรสักอย่างเอง เราก็ทำเป็นไม่สนใจเขาค่ะ
ส่วนใหญ่เขาจะเป็นฝ่ายมองก่อนแล้วหลบตาไปเองทันทีที่เราหันไป ส่วนน้อยก็เราเนี่ยแหละค่ะ เป็นฝ่ายมองแล้วหลบสายตาไปก่อนตอนเขาหันมา ก็มันเขินๆ น่ะ 55555 จริงๆก็ยอมรับว่าสนใจพี่เขาเหมือนกัน แต่ไม่กล้าทำอะไร ระหว่างนี่ก็มีได้ทักทายกันบ้างเหมือนกัน แต่ก็แค่ทักทายจริงๆ ค่ะ ไม่ได้ต่อเนื่องเป็นบทสนทนา คงเพราะเงียบๆ คุยไม่เก่งกันทั้งคู่
หลังจากนั้น 8-9เดือนได้ เราก็เริ่มรู้สึกว่า ไม่เอาล่ะ ถ้าเขาไม่ทำอะไร เราเริ่มเองก็ได้ เราแอดเฟรนด์เขา เริ่มทักแชทเฟสเขา ส่วนใหญ่เริ่มด้วยเรื่องงาน เรื่องสอบนู่นนี่นั่น เขาก็ตอบแชทเราทันทีทุกครั้งนะ บางทีได้จังหวะกลับพร้อมกันก็ได้คุยกันบ้าง จนวันนึงระหว่างกลับบ้าน เขาก็ชวนไปกินข้าวที่ห้างใกล้ๆ เราก็ตอบตกลงทันที ไม่มีเล่นตัวใดใด 55555
ได้คุยกันยาวๆครั้งแรก เราก็รู้สึกดีมากเลย สุดท้ายเขาเลี้ยง เราพยายามจะออกเองนะ แต่เขาบอกว่าไว้ครั้งหน้าเลี้ยงเขาบ้างแล้วกัน เรายอมให้เขาจ่ายเพราะประโยคนี้เลย ก็อยากมาด้วยกันอีกอ่ะ 555
หลังจากนั้นเกือบเดือนเราก็ไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กันเป็นพิเศษนอกจากสบตากันไปมา เรานัดเขาเพื่อเลี้ยงข้าวคืน แต่สุดท้ายเขาก็จ่ายเองอีกบอกว่าไว้คราวหน้าแล้วกัน มีอาสาไปส่งที่บ้านด้วยนะ แต่เราไม่มีประสบการณ์ด้านนี้จริงๆ มาด้วยกันแค่สองสามครั้ง ให้เขามาส่งบ้านจะงามเหรอ เลยปฏิเสธไป
มาจนถึงตรงนี้ ทุกอย่างฟังดูดี แต่เวลาเจอกันที่บริษัททีไร เราติดนิสัยที่จะไม่สนใจเขา เดินผ่านก็ไม่กล้าสบตาหรือยิ้มให้ ทั้งๆที่เพื่อนร่วมงานผู้ชายคนอื่นๆ เราก็สามารถพูดคุย หยอกล้อได้ตามปกติ เราคิดว่าอาการนี้ของเราทำให้เขาสับสนและไม่เข้าใจพอตัว
หลังๆ มานี่ เขาก็เริ่มเป็นแบบนั้นบ้าง คือจากปกติที่เคยสบตากันวันละครั้งสองครั้ง ก็กลายเป็นไม่มีแล้ว เรารู้สึกเสียใจค่ะ เราไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้เลย
1. จากมุมมองของคุณผู้ชาย ถ้าเจอผู้หญิงที่ทำตัวแบบเรา คุณจะคิดยังไง แล้วจะทำยังไงต่อไป การที่คุณเริ่มไม่มองเราแล้ว หมายถึง ไม่สนใจเราแล้วใช่ไหม
2. ถ้าเราอยากจะแก้ไข เราต้องทำยังไงดี จู่ๆไปอธิบายกับเขาว่าที่เราไม่กล้าสบตาหรือยิ้มให้เพราะเราเขินคุณนะ มันจะประหลาดไหม หรือทำใจกล้า ฉีกยิ้มชวนคุยในออฟฟิศกันไปเลย
3. หรือจริงๆ แล้วตั้งแต่ต้นจนจบ เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเราขนาดนั้น เพื่อนเราบอกว่าถ้าเขาสนใจเราจริงๆ เขาก็คงเริ่มก่อนมาตั้งนานแล้ว ไม่ใช่รอเราทักแชทไปฝ่ายเดียว ไม่เคยทักมาก่อนเลย เพราะฉะนั้น เราไม่ต้องทำอะไรเลย ก้มหน้าก้มตาทำงาน แล้วลืมทุกอย่างไปซะ
เราคิดมากจริงๆ นะให้ตายสิ เราไม่อยากเป็นผู้หญิงประหลาดในสายตาเขา เราอยากทำความรู้จักกันมากกว่านี้ แต่ก็กลัวจะเป็นการรุกเกินงาม จนเขารำคาญ ทำยังไงดี