ReviewCOCO

รีวิวหนังแบบจริงจังเรื่องแรกของข้าพเจ้า ไม่มีสปอยล์ใดๆทั้งสิ้น ช่วยกันติชมได้ครับ

บางที การถูกลืม อาจจะน่าเศร้ากว่าความตาย

โคโค่ เล่าถึงครอบครัวเม็กซิโกหนึ่งในช่วงเทศกาลสำคัญคือ day of the dead ซึ่งเป็นเหมือนวันรวมบรรพบุรุษ และระลึกถึงบุคคลอันเป็นที่รักซึ่งล่วงลับไปแล้ว

มิเกล เด็กชายผู้รักในเสียงเพลง ซึ่งมุ่งมั่นจะเป็นนักดนตรีเหมือนกับศิลปินผู้โด่งดัง แม้จะขัดกับคำสั่งสอนของครอบครัวที่ฝังใจในอดีตที่ดนตรีทำให้ครอบครัวต้องแตกแยก

หนังเล่าเรื่องแบบตรงไปตรงมา ซึ่งผมว่ามันทำให้เด็กๆเข้าใจได้ง่าย แต่ก็สอดแทรกข้อคิดไว้ตลอด เมื่อลงมาในโลกแห่งความตายก็ทำออกมาให้ดูมีสีสันและครีเอทมาก อาจจะสะท้อนถึงแนวคิดของชาว Mexican ที่เชื่อว่า ความตายไม่ใช่สิ่งที่ต้องหวาดกลัว แต่เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตคนเรา และยังมีโลกหลังความตายอยู่ เมื่อถึงจุดหักมุมของเรื่อง หนังทำได้ดี ยิ่งเพิ่มความเข้มข้นให้แก่หนังมากขึ้น

อย่างที่บอกว่าโลกแห่งความตายใช้ชีวิตกันเหมือนโลกปกติเราเนี่ยละ แล้วอะไรล่ะที่น่ากลัว หนังเล่นกับคำกล่าวที่ว่า "ชีวิตของคนที่ตายจากไปแล้วยังอยู่ในความทรงจำของคนที่ยังมีชีวิตอยู่เสมอ"ของมาร์คัส ซิเซโร นักพูด ชาวโรมันได้ดี หากไร้ซึ่งคนจดจำวิญญาณย่อมสลายไป ดังนั้นผมคิดว่าประเด็นหลักของหนังคือ ไม่ใช่ทุกคนจะยิ่งใหญ่เป็นที่จดจำและโด่งดัง แต่เราสามารถเป็นคนสำคัญได้เสมอกับคนที่รักเรา และเขาจะคิดถึงเราเสมอ

และสิ่งหนึ่งที่เราจะไม่พูดถึงไม่ได้เลยคือเพลงประกอบ (ก็นี่มันหนังเพลงนี่นา) ซึ่งเพลงหลักในเรื่องนี้ทำให้ศิลปินที่มิเกลชื่นชอบเริ่มโด่งดังไปยันตอนตาย ฟังครั้งแรกรู้สึกว่า เพลงมันไม่ได้เพราะอะไรเลย แต่ว่า......เมื่อถึงจุดไคลแมกซ์ เราจะสัมผัสได้เลยว่าเพลงที่ร้องจากใจและเข้าใจความหมายเพลงนั้น จะเพราะและกินใจอย่างสุดซึ้ง *ปล.อย่าลืมเตรียมผ้าเช็ดหน้า หรือทิชชู่ให้ดีๆ

หนังอนิเมชั่นเรื่องนี้จะเตือนให้ระลึกถึงสิ่งสำคัญที่บางท่านอาจลืมหรือละเลยไปอย่างแน่นอนครับ

#เพราะหนังเรื่องนี้แต่งขึ้นจากความรัก #ท้ายเครดิตบอกอะ #ไม่ควรพลาดด้วยประการทั้งปวง #ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ