จู่ๆก็ร้องไห้ อึดอัดอยากร้องไห้โดยไม่มีสาเหตุ บางทีคุยกับเพื่อนอยู่ หัวข้อตลกมากก แต่เรากลับไม่ขำ อยากร้องไห้เฉยเลย เดินเรียน เดินไปนู่นไปนี่ก็แอบน้ำตาซึม อยากร้องไห้ นอนนิ่งๆก็อยากร้องไห้ อ่านหนังสือก็อยากร้องไห้ บางทีขนาดกำลังทำสิ่งที่ชอบอยู่ยังร้องไห้เลย ยิ่งเวลาโดนใช้คำพูดกดดัน หรือคำล้อเลียนที่มันกระทบจิตใจเราถึงแม้จะน้อยก็ตาม เป็นแค่คำพูดที่ล้อๆกันในห้อง เวลาโดนพูดใส่เรากลับอยากร้องไห้ ปัจจุบันรู้สึกว่าใช้ชีวิตแบบไม่มีความสุขเลย เรายิ้มได้ทั้งวันก็จริง หัวเราะได้ทั้งวันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยิ้มรับทุกอย่าง เราในใจเรากลับโหวงๆเศร้าๆแปลกๆ เวลาอยู่กับตัวเองเงียบๆก็มักจะถามตัวเองว่าเป็นอะไร ? ทำไมต้องร้องไห้ ร้องทำไม ร้องเพราะอะไร ทุกครั้งที่ถามตัวเองก็จะไม่เคยได้คำตอบเลย เราอยากรู้ว่าที่เราเป็นอยู่เราขาดความอบอุ่น หรือเป็นโรคจิตหรือเป็นโรคอะไรรึเปล่า เราเริ่มเป็นตั้งแต่ตอนป.4 จนตอนนี้จะจบม.3 แล้วก็ยังไม่หาย แถมรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ อยากไปหาหมอก็กลัวพ่อแม่รู้ เพราะเคยคุยกับพ่อแม่แล้ว ในทุกครั้งก็จะตอบว่าไม่เป็นไรหรอก เป็นบ้ารึไง แค่นี้ตลอด จะโทรหาหมอก็ไม่ได้ เพราะไม่เคยมีเวลาอยู่คนเดียวเลย เพราะถ้าแอบคุยในห้องก็ไม่ได้ เพราะผนังห้องเราบางมาก  จนปัจจุบันนี้มันรุนแรงขึ้นจนเริ่มจิกหนังหัวตัวเอง เริ่มปาข้าวของ กัดนู่นกัดนี่ เหมือนคนบ้าเข้าไปทุกที