เริ่มตั้งแต่คบกันเป็นแฟน เรามีอะไรคุยให้เขาฟังตลอดทุกเรื่องปรึกษากันได้ แต่เราเป็นคนขี้หึงชอบเช็คโทรศัพท์ เวลามีโอกาส จะคอยเช็คโทรศัพท์แฟน ว่าโทรหาใครคุยกับใคร  มาวันหนึ่งอยู่ด้วยกันแล้วเงินแฟนเราหาย เราก็ไม่รู้หายได้ไง อาจจะตกหล่นแล้วไม่รู้ตัว แต่เราไม่ได้เป็นคนเอาไปหลังจากเหตุการณ์วันนั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะมันเป็นเรื่องสุดวิสัย เราก็ดำเนินชีวิตกันมาเรื่อยๆจนมาแต่งงานกันเราย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านสามี มีพ่อและแม่ของสามีอยู่ด้วยและลูกชายของสามีจากภรรยาเก่า เราก็ค่อนข้างที่จะต้องปรับตัว เพราะทางบ้านสามีเป็นคนไทยเชื้อสายจีน  พออยู่กันไปสักพักก็มีปัญหากันเล็กๆน้อยๆ จากการที่เรายังปรับตัวไม่ได้  แต่สิ่งที่เราสัมผัสได้คือเขาคอยระวังเรากลัวเราจะขโมยของทั้งพ่อแม่ และเพื่อนๆของสามี ทำให้เรานึกคิดไปว่าทำไมเขาต้องมาระแวงเราซึ่งเราไม่มีนิสัยแบบนั้นเลย ยิ่งทำให้เราระวังตัวมากขึ้นเวลาอยู่ที่บ้านอยู่กับเพื่อนๆสามีเพราะทุกคนทำตัวเหมือนกลัวเราขโมยของ ซึ่งเรื่องนี้มันก็ทำให้เราคิดมาตลอดว่าทำไมแบบนี้ เวลาแม่สามีลืมแหวนไว้ที่ไหนสักแห่ง หากันทั่วบ้านก็ไม่เจอความรู้สึกก็เกิดขึ้นมามันทีว่าต้องคิดว่าเป็นเราแน่ๆ เพราะดูจากท่าทางสีหน้าแล้ว  แต่พอสักพักหาเจอเพราะถอดไว้แล้วลืม เราเคยถามเขาตรงๆว่าคิดว่าเราเป็นขโมยเหรอ เราบอกว่าให้ติดกล้องวงจรปิดได้เลยนะ เพราะสามีเราจะมีหน้าร้านขายของด้วย บางทีเงินในลิ้นชักหาย ซึ่งมันก็ทำให้เราคิดมาก จากที่เคยปรึกษาได้ทุกเรื่อง ก็ไม่ได้ปรึกษาเท่าไหร่  คิดว่าความเชื่อใจมันค่อยๆจางหายไปทีละนิด และที่สำคัญพ่อแม่สามีเขาก็เป็นคนประหยัด ตระหนี่ทุกเรื่อง  เราก็ไม่รู้จะอดทนได้อีกนานเท่าไหร่  เรื่องอื่นๆเราพอทนได้ แต่เรื่องที่คิดว่าเราขี้ขโมยเราเสียใจที่สุด