สวัสดีค่ะ เรา อายุ 19 ปี แต่เรามีเหตุการณ์ในชีวิตที่ไม่ได้สดใสตามอายุ เรื่องเกิดจากตอนม.6  เราอยู่หอพักคนเดียว และก็เล่นอินเตอร์เน็ตตามภาษาวัยรุ่นทั่วไป เราก็ทำในสิ่งที่ไม่ดีค่ะ นั่นคือการนัดเจอผู้ชาย ก่อนจะไปเจอกันเราก็คุยๆกัน ก้รู้ค่ะว่าตัวเองกำลังจะไปเสียซิง แต่ก็เต็มใจเพราะตอนนั้นหลงผู้ชายคนนี้มาก พอไปมีอะไรกับเขาก็กลับมา เสร็จแล้วก็ติดต่อเขาไม่ได้อีก และไม่ได้ป้องกัน เรากังวลมาก ว่า ถ้าตอนนั้นท้องขึ้นมาจะทำยังไงหลังจากนั้นเราก็ไปหายาคุมฉุกเฉินกิน และรู้เลยว่าเราโดนหลอกฟัน เราเสียใจมาก มันจุกจนร้องไม่ออก แล้วเราก็รอประจำเดือนมา เราเองคิดมากจนไม่เป็นอันทำอะไร จนประจำเดือนมาเราถึงค่อยยิ้มออก แล้วหลังจากนั้นเราก็ไม่นัดใครอีกหลายเดือน จนเราเจอผู้ชายอีกคนนึงเขามาดีและบอกให้เราไปหา เราก็ไป เพราะตกลงว่าจะไม่มีอะไรกัน แต่ก็นั่นแหละ เขาไม่รักษาคำพูด และเราก็เหมือนไม่เข็ดนัดเจอกับผู้ชายและมีอะไรกันอีกเรื่อยๆ จนถึงคนที่ 5 คนนี้ตอนแรกเราบอกเขาว่าไม่ เขาก็ขอจนใจอ่อน และเราเองก็จับได้ว่าเขามีเมีย แต่ด้วยความที่เราเสียดายแต่ก็อยากออกไปจากชีวิตเขา เราก็พยายามจะไป แต่เขาเหมือนยืดเยื้อ พอเมียเขาจับได้เขาก็โยนความผิดให้เรา และหลังจากคิดเราก็คิดว่าเราจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีก เพราะเราเจ็บ เจ็บจนบอกไม่ถูกที่อยู่ดีๆ ก็หลายเป็นเมียน้อยไปแบบไม่รู้อีโหน่อีเหน่ เราเสียใจกว่าตอนเสียซิงด้วยซ้ำ เพราะเราเกลียดผู้หญิงที่เป็นเมียน้อยแบบมากๆ   เราก็เลิกได้สักพัก และก็กลับมาทำอีกจนตอนนี้ 15 คนได้แล้วที่เรามีอะไรด้วย เราใส่ถุงยางตลอดนะ ยกเว้นคนแรกที่เรา (ซึ่งบางคนที่เราไปมีอะไรด้วยก็มีแฟนอยู่แล้ว 3 คน) คนสุดท้ายที่เราไปมีอะไรด้วยเขาถามเราว่า "ทำแบบนี้ไม่กลัวแฟนในอนาคตเสียใจเหรอ ที่เธอทำตัวแบบนี้" "แล้วที่เธอทำแบบนี้มันต่างกับขายตัวตรงไหน" เราสะอึก ซึ่งเราคิดว่าเราควรหยุดทำแบบนี้ได้ตั้งนานแล้ว แต่ผู้ชายที่เรานัดไม่มีใครเคยพูดกับเราแบบนี้ เราแบบรู้สึกแย่กับตัวเองมาก หลายๆวันมานี้ ช่วงนี้ก็มีผู้ชายที่ดีๆ เข้ามาในชีวิตเรา เราเองรู้สึกแย่ที่จะคว้าเขาไว้ ทั้งๆที่เรามีสิทธิ์ แต่เรากลับรู้สึกว่าผู้หญิงแบบเราไม่คู่ควรกับเขาเลย เพื่อนเราไม่มีใครรู้เรื่องนี้ ทุกคนต่างมองว่าเราดี ยิ่งที่บ้าน เพื่อน สังคมมองเราดีเรายิ่รู้สึกแบบ เราไม่ควรได้รับอะไรแบบนี้เลย เรารู้สึกเกลียดตัวเองที่ไม่ห้ามใจ และทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดี เราอยากจะเลิกการเป็น ผู้หญิงแบบนี้ แต่เราก็คาใจว่าถึงเราเลิกได้ แล้วที่ผ่านมาเราจะทำใจยังไงที่เราทำแบบนั้น แล้วคนที่มาเป็นแฟนเราล่ะ ยิ่งมองย้อนไป เรายิ่งทำใจไม่ได้ แต่เราอยากเลิก อยากเลิกจริงๆ สำนึกแล้วแบบจริงๆ จากใจเลยค่ะ เราผิด เรายอมรับ และการมาตั้งกระทู้ในครั้งนี้ อยากให้เป็นอุทาหรณ์ อยากได้กำลังใจ อยากได้คำแนะนำ หรือพูดอะไรก็ได้ที่ทำให้หนูรู้สึกว่า หนูควรจะเลิกจริงๆ หนูรับไม่ได้เลยกับตัวเอง หนูควรจะทำอะไร หนูไม่โทษผู้ชายที่ผ่านๆ มา ผู้ชายที่ดีมีเยอะ แต่หนูผิดเอง T T ปล.ขอบคุณทุกๆท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ