๑. งานคุณไม่มีคุณภาพเอง อาจารย์เขาถึงว่า ไม่มีอาจารย์ที่ไหนเขาด่าเพื่อเอาสนุกดอก เสียเวลาเปล่า ยิ่งเป็น อ. มหาวิทยาลัยด้วยแล้ว งานเยอะแยะล้านแปดประการ งานคุณห่วย ๆ เอาไปพบเขา ทำให้เขาเสียเวลาไง เขาถึงด่ากลับมา เข้าใจหรือยัง แทนที่จะคุยต่อได้เลย กลับต้องมาแก้ไขอีก อ. ส่วนใหญ่จะคิดว่า เรียนถึงระดับนี้แล้วน่าจะเป็น น่าจะรู้ น่าจะทำได้ ผมก็คิดแบบนี้เสมอเวลาเจอ นศ. แต่พอคุณทำไม่ได้ตามที่เขาหวัง ก็เลยออกมาเป็นแบบนี้
๒. ถ้างานของเราดีจริง ต้องปกป้อง (defense) งานตัวเองได้ นี่ปกป้องไม่ได้ แสดงว่าเนื้องานคุณภาพยังไม่คู่ควรดุษฎีบัณฑิต อย่างที่เขาบอก ไม่ใช่ทำเล่น ๆ
๓. อะไรที่เขาว่ามา แทนที่จะมานั่งสติเสีย จิตตก ต้องจด บันทึกทุกคำพูด เพื่อเอามาแก้ไขให้ได้ตามที่เขาแนะนำ เพราะอาจารย์ระดับนี้ เขาผ่านโลกมาเยอะ ผ่านงานวิจัยก็แยะ ทุกอย่างมันตกตะกอนจนกลายเป็นผลึกใสแล้ว แค่คุณอ้าปาก เขาก็รู้แล้วว่าผิด ไม่ต้องไปทู่ซี้อธิบายดอก จนมุมเปล่า ๆ

เรียนระดับมหาบัณฑิต หรือดุษฎีบัณฑิต เรื่องเก่งไม่เท่าไร แต่เรื่องความทนทานนี่ต้องมาเป็นที่หนึ่ง ทนทานในที่นี้ มิได้หมายความว่าทนทานเรื่องการถูกด่า แต่เป็นความทนทานต่อการเจียรนัยงานให้ละเอียดปราณีต สร้างสรรค์งานให้มีคุณภาพ ให้งานวิจัยมีความลุ่มลึกทางวิชาการ เหมาะสมคู่ควรแก่ใบปริญญาที่เขาจะมอบให้

เวลาที่จะเอาเสียมาคร่ำเรื่องสิ่งที่ตนเองทำผิดนั้นมีได้ แต่ต้องมีจำกัด อันที่จริงเวลาที่เอามาเสียมาทิ้งเพื่อตั้งกระทู้นี้ ป่านนี้อ่านเปเปอร์ไปได้ ๓ เรื่องแล้วกระมัง