สวัสดีพี่น้องชาวไทยที่มีความรักทุกท่านครับ ...เรื่องที่ผมจะเล่ากันในวันนี้ เกิดขึ้นเมื่อสองวันที่แล้วซึ่งวันนั้นตรงกับวันพุธ ขอบอกก่อนนะครับว่าตัวผมตอนนี้อายุ 25 ปี ขณะที่ผมกำลังสอนนักเรียนอยู่ในชั่วโมงแรกนั้นบังเอิญนักการภารโรงที่โรงเรียนเกิดป่วยขึ้นมา เลยขอความช่วยเหลือให้ผมพาไปที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง (ชื่อเกี่ยวกับทหาร) อยู่ในเมืองนครราชสีมา เมื่อไปถึงโรงพยาบาล ก็ได้พานักการเข้าไปที่ห้องเวชกรรมฉุกเฉินทันที และได้สังเกตเห็นคุณหมอผู้หญิงคนหนึ่ง ได้รับหน้าที่ดูแลนักการในตอนนั้น ผมจึงได้มีโอากาสได้เข้าไปดูการทำงานในห้องฉุกเฉินของคุณหมอด้วย ทีแรกผมไม่ได้คิดอะไรนะ แต่เมื่อได้มองเวลาหมอทำงานแล้วดูมีเสน่ห์มาก คล้าย หมอคังโมยอน ใน Descendants of the sun  ฮ่าๆ รูปร่างทรงผม ลักษณะแบบนั้นเลย ก็นั่งคิดเล่นๆไปพร้อมกับจินตนาการว่า หากในเรื่องเปลี่ยนจากบททหารมาเป็นครู คงจะเข้ากับเรามาก ตอนนั้นเราอาจจะได้ชื่อว่าเป็น จุงกิ เต็มรูปแบบ ผมเริ่มเข้าไปในห้องฉุกเฉินตั้งแต่เวลา 10 โมงกว่า ๆ ได้นั่งดูคุณหมอทำงานตั้งแต่เริ่ม ในใจแอบคิดว่า หมอเขาทำงานหนักแบบนี้ เอาเวลาพักไหน ว่างจากตรวจ มานั่งดูผลตรวจผู้ป่วย บางครั้งก็เรียกหมอหนุ่มที่อยู่ข้างๆมาช่วยดูผลคนไข้ ตอนนั้นบอกตามตรงว่าผมตกหลุมรักหมอเข้าแล้ว และก็แอบหึงหมอหนุ่มไปด้วยในเวลาเดียวกัน ฮ่าๆ แทบอยากลาออกจากการเป็นครู มาสมัครเป็นหมอแทนในตอนนั้น ผมก็ได้แต่แอบมองแบบนั้นอยู่เรื่อยๆ จนอยากทำความรู้จักทันที ขณะเดียวกันจิตแง่ลบก็เกิดขึ้นมาทันที "เขาเป็นหมอนะเว้ย เขาจะชอบเรามั้ย เขาไม่เอาหรอก เป็นใคร คือคนบ้ากามหรอ มาทำไมเนี่ย " คำเหล่านั้นเกิดขึ้นมาเอง ผมพยายามถามใน Google เกี่ยวกับหมอ หมอชอบคนแบบไหน คนเป็นหมอแต่งงานเมื่อไหร่ ชอบกินอะไร เวลาหมอเรียนหนัก ทำงานหนักกินอะไรกัน จนได้คำตอบที่คิดว่าคนตอบมากที่สุดมาว่า หมอชอบกินกาแฟขนมปัง และจิตแง่บวกก็บอกว่าไปซื้อเลย อย่างน้อยก็ให้ตอบแทนที่เขาดูแลเพื่อนร่วมงานเราอย่างดี แต่เราจะเอาให้เขาอย่างไร นั่นอีกประเด็น ขณะที่ผมเดินออกข้างนอกไม่รู้เป็นเหตุบังเอิญหรือโลกกลม ได้ไปเจอแม่ของลูกศิษย์ ทำงานเป็นแม่บ้านที่นั่น แล้วเกิดความคิดขึ้นมาว่านี่แหละ คนที่จะช่วยเรา
    ผมได้ไปซื้อกาแฟและขนมปังมาเตรียมไว้รอและได้พูดคุยกับแม่ของลูกศิษย์เกี่ยวกับหมอคนนั้น ใช้เวลาคิด เดินไปมาหลายรอบว่าจะให้ดีมั้ย สุดท้ายแล้วความกลัวก็เข้ามา ผมนำกาแฟและขนมปังไปให้พี่ทหารที่ยืนเฝ้าหน้าห้อง 555555 เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ผมพยายามมองดูชื่อหมอแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะไม่กล้ามองตรงป้ายชื่อที่อกนานเดี๋ยวเขาหาว่าโรคจิต พยายามเดินหาบอร์ดติดรูปบุคลากร แต่เหมือนกำแพงกั้นไว้ มันดันไปอยู่หลังโต๊ะทำงานเขาซึ่งเราก็เดินไปโซนนั้นไม่ได้ และเมื่อเวลาผ่านไปจนถึง ประมาณ ห้าโมงเย็น เป็นเวลาที่นักการต้องขึ้นไปยังตึกผู้ป่วย ผมตัดสินใจรวมความกล้าครั้งสุดท้าย จะเดินไปคุยกับคุณหมอ ได้ถามว่าเหนื่อยมั้ยครั้บ ก็ยังดี ผมลุกเดินไปในโต๊ะที่หมอเคยนั่ง ตรงนั้นมีพยาบาลกำลังนั่งประชุมการเปลี่ยนเวรช่วงค่ำ พอผมไปถึงความกล้านั้นเหมือนกำแพงที่พังลง หมอไม่อยู่แล้ว พยาบาลบอก เพิ่งออกเวรไป ฮ่าๆๆ คำถามที่ยังค้างคาใจที่มีอยู่อยากจะพูดกับหมอก็ต้องเก็บไว้อีก ..."หมอครับ ผมขอชอบหมอได้มั้ย"  

วันนั้นตรงกับวัน พุธ ที่ 29 พ.ย 2560 เหตุเกิดที่ ห้องเวชกรรมฉุกเฉิน

คำถามที่เกิดขึ้น

เราเหมาะสมกันมั้ย
เขาจะชอบเรามั้ย
เขาจะว่าเราหื่นมั้ย
เราจะติดต่อเขาได้ทางไหน ..... นี่คือประสบการณ์ที่ยังรอความหวัง ของคนที่ไม่เคยมีความรัก .....