เราทะเลาะกันเรื่องที่ไม่มีเวลาให้กันคะ  ฟังดูเป็นเรื่องทั่วๆไป แต่มันสะสมขึ้นเรื่อยๆคะ
คือแฟนกลับมาบ้านเขาจะใช้เวลาอยู่แต่กับคอมคะ ถ้าจะคุยไรก็คือบางทีเขาก็จะตอบบ้างไม่ติบบ้าง
อันนี้เราก็พอเข้าใจเวลาเล่นเกมส์จะเป็นแบบนี้.. แต่ พอออกจากคอมเขาก็จะเล่นเกมส์มือถือต่อคะ เล่นตลอดทุกที่ทุกเวลา
ไม่ว่าจะเข้าห้องน้ำ กินข้าว ขับรถ ทุกๆที่คะ คือบางทีเรานอยซ์มาก เหมือนเรากินข้าวยุ่คนเดียวทำอะไรคนเดียว
ทีนร้เราก็เริ่มคุยค่ะ ให้เขาลดๆลงบ้าง เราก็ห่วงคะเพราะสายตาจะเสีย เราเลยพูดไปให้เขาลดลงแต่เค้าบอกว่ามันไม่ได้เป็นปัญหาไรเลย
เขาบอกว่า เขาก็สามารถคุยกับเรา ตอบเราได้ตลอด แต่เข้าใจไหมคะคือตอบได้คุยได้แต่ตาต้องมองจอตลอด
เป็นใครก็หงุดหงิดคะ อายุไม่ใช่น้อยๆเล่นแต่เกมส์ พอคุยกันไปมาก็เริ่มทะเลาะคะ เขาบอกว่าสมัยตอนเรียนมหาลัยเขาก็เป็นแบบนี้มาตลอด ติดยิ่งกว่านี้เ้วยซ้ำ ทำไมตอนนั้นถึงไม่มีปัญหาแบบนี้ ! พูดแล้วเขาก็โมโหใส่เราเลยคะ อ้างทุกอย่างที่ทำให้เขาชนะ ด้วยคำว่า ทีเธอตอนนั้น ทีเธอตอนนี้ คือเราเหนื่อยมาก
เหมือนเถียงกับเด็กมากกก ไม่มีความเป็นผู้นำเลยคุมสติอารมณ์ อายุเท่านี้เขายังไม่คิดอะไรได้เลย เวลาจะทำอะไรคือต้องได้ เราต้องเออ ออ ตลอด ถ้าขัดคือมีปัญหาตลอด ยิ่งคุยยิ่งอธิบายเขาก็จะดึงไปอีกเรื่องเพื่อที่จะชนะเราให้ได้  แล้วยังตบท้ายด้วยคำพูดว่า
เจาเป็นของเขาแบบนี้รับไม่ได้ก็ไม่ต่องรับ ไปหาคนที่มันดีๆโน้นมีคนรออยู่แล้วนิ(รื้อฟื้นอดีต)   เรานี่ขึ้นมากคะคือนิสัยแย่ไม่พอพาลไปหมด เรามีแพลนจะแต่งงานกับเขาปีหน้า เราคิดหนักคะ เราต้องประสาทตายแน่ๆที่ต้องเจอแบบนี้ เราบอกให้เขาปรับตัวเราก็จะปรับอะไรไม่ดีก็ค่อยๆปรับทั้งคุ่ พูดไปก็เท่านั้นคะพออารมดีก็จะมา ขอโทษ ขอโอกาสทุกครั้ง เราอยากทำให้เขาคิดได้มากกว่านี้ ถนอมใจเรากว่านี้ เราต้องทำไงคะ  ตอนนี้เราพยายามไม่สนใจเขาเพื่อให้เขาคิดได้บ้าง ว่าเวลาที่ไม่มีเรารองรับอารมณ์มันเป็นแบบไหน เราควรทำงี้ต่อไปนึทำไงดีคะ