ไม่ได้ตั้งคำถามมานาน ดิฉันเป็นคนไทยในต่างประเทศ เคยได้รับคำตอบและคำแนะนำดีๆ มีประโยชนืจากหลายท่านในห้องนี้ ตอนสามีเสียชีวิต  เข้าเรื่องเลยค่ะ

ตอนนี้มาเช่าห้องกับคนไทยที่นี่ ซึ่งเป็นคนไม่ชอบไปวัดทำบุญ ตระหนี่ถีเหนียว ทำแต่งานสะสมเงิน ไม่เชื่อในเรื่องศาสนา ดิฉันทำอาหารถวายพระที่นี่ทุกวันหยุด อาทิตย์ละสองวัน ไปสองวัด วัดเป็นวัดเล็กๆเป็นบ้านคนซึ่งเปิดเป็นวัดในชุมชนนั้นๆ พระสงฆ์มาจากศรีลังกา บังคลาเทศ และอีกวัดหนึ่งพระเป็นชาวมอญ

ดิฉันรับหน้าที่ถวายอาหารวัดพระศรีลังกาทุกวันพฤหัส เพราะถ้าเราไม่ไปท่านก้อจะไม่มีอาหารขบฉัน สลับเวรกับโยมคนอื่นๆ พระฉันมื้อเดียว มีเราเป็นเจ้าภาพคนเดียวในวัด

พี่ที่อยู่ด้วย เขาว่าอย่า "หมกมุ่น" ในเรื่องนี้ให้มาก เราฟังแล้วไม่ชอบใจ นึกโมโหตลอดทางระหว่างขับรถไปวัด แต่เราก้อไม่สามารถย้ายที่อยู่ได้ง่ายๆ เหมือนที่ไทย เพราะเราไม่รู้จักใครมากที่นี่บวกกับการเช่าอพาร์ทเม้นต์ราคาแพง

พี่เขาบางครั้งน่าสงสารค่ะ ห่วงแต่เรื่องหา ยูเอสดอลล่าร์ จนไม่คิดว่าวันหนึ่งจะต้องละทิ้งสิ่งเหล่านี้ การกินารอยู่ตระหนี่ถี่เหนียว ไม่เคยให้ของใคร ดังนั้นเรื่องการเจียดเวลาไปทำบุญทำทานไม่ต้องพูดถึง

รบกวนขอคำแนะนำอีกครั้งค่ะในการใช้ชีวิตด้วยกันกับคนแบบนี้  คำแนะนำของท่าน ดิฉันนำมารับฟังและมีประโชน์มาก จากคนไม่ค่อยได้เข้าวัด ปฏิบัติธรรม ตอนนี้จิตใจฝักใฝ่โน้มเอียงเข้าหาธรรมะ

ไม่มีเพื่อนมากค่ะ ชีวิตในต่างแดน ทำอะไรตัวคนเดียว แต่เข้มแข็งขึ้นมาเยอะหลังจากสามีตายเมื่อร่วมสามปีที่แล้ว ใกล้กับมาไทยแล้วค่ะ  ขอบพระคูรทุกท่าน