ยายเป็นลูกตำรวจและมีภาพจำที่ป๊าบอกว่า  เป็นลูกตำรวจต้องเข้มแข็ง  ห้ามร้องไห้  โตขึ้นมากลายเป็นว่า  เราต้องปกป้องผู้อื่นตลอดเวลา  เราอ่อนแอไม่ได้  ร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นไม่ได้  เมื่อมีปัญหาก็แก้อยู่คนเดียว อารมณ์ว่า ต้องทำให้ได้ จนกระทั่งมีเหตุการณ์หนึ่งเมื่อไม่นานนี้  ทำให้ยายเครียดซะจนเสียสุขภาพร่างกาย  เพราะเก็บทุกอย่างเอาไว้กับตัวเอง พอแย่มากๆเค้ามันก็ระเบิดออกมา  ทำให้ยายได้คิดว่านี้เกิดอะไรขึ้นกับเราแล้วก็ทบทวนหลายอย่าง  บังเอิญได้ฟังครูเงาะพูดเกี่ยวกับการรักตัวเอง  ใช่เลย ! ยายไม่เคยคิดถึงตัวเองมาก่อน  เราอ่อนโยน  เห็นอกเห็นใจและให้อภัยคนอื่นตลอดเวลา  แต่ไม่เคยทำอย่างนั้นกับตัวเองเลย   จึงเลยได้ลองนึกย้อนไปถึงสาเหตุที่บอกไปข้างต้น  ว่ายายมีความคิดอยู่ด้านเดียวที่ว่าต้องเป็นที่พึ่งของผู้อื่น  ต้องเข้มแข็ง ต้องแก้ปัญหาทุกอย่างได้  ยายลืมไปว่า  เราก็แค่คนธรรมดา  เจ็บได้  ร้องไห้เป็น  แพ้ได้  และที่สำคัญไม่ได้รู้ไปทุกเรื่อง  ยังโง่อยู่มาก  ยายต้องขอความช่วยเหลือจากคนอื่นบ้าง  ที่สำคัญต้องรักตัวเองมากกว่านี้   หัดแพ้  ยอมรับให้ได้ว่าตัวเองไม่ได้เก่งไปทุกเรื่อง  แต่ก็อย่าไปถึงขั้นต่อว่าตัวเองนะ  อย่างที่บอกทุกอย่างต้อง “พอดี”