ตอนผมเรียนอยู่ประมาณ ม. ต้น ขณะกำลังอ่านหนังสืออยู่พร้อมกับฟังเพลงไปด้วย สักพักผมก็ได้ยินเสียงเพลงๆหนึ่งที่น่าสนใจมากในยุคนั้น เป็นเพลงผู้หญิงร้อง แค่ฟังครั้งแรกก็ติดหูผมมาก จนผมอยากฟังอีก ตอนนั้นก็เลยต้องโทรไปหาดีเจเพื่อขอเพลง
สมัยก่อนการมีโทรศัพท์บ้านมันก็ช่างยากเย็น แต่โชคดีที่พ่อของผมทำธุรกิจแอร์ คือทำระบบแอร์ให้กับโรงหนังแถวสำโรง (แต่ร้านพ่อ ซึ่งเป็นที่พักผมอยู่ที่บางนา) ทำให้บ้านผมมีโทรศัพท์ มันอยู่ที่ชั้นลอย พ่อผมเอาไว้ติดต่องาน ผมต้องเล็งตอนที่พ่อผมไม่อยู่เพื่อแอบลักลอบเข้าไปโทรขอเพลง
วันหนึ่งผมก็ทำสำเร็จ พอโทรติดผมก็คุยกับพี่ดีเจ
"พี่คับ พี่คับ อยากขอเพลงผู้หญิงร้องอ่ะครับ"
พี่ดีเจทักมาด้วยเสียงที่หวานหยด
"ชื่อเพลงอะไรคะน้อง"
ผมนิ่งนิดนึงก่อนจะพูดว่า
"เออ เพลงที่ผู้หญิงเขียนเรื่องราวความรักไว้ในไดอารี่อ่ะครับ"
พี่ดีเจเสียงสวยก็ร้องอ๋อ
"อ๋อ น่าจะเพลงไดอารี่สีแดง"
"พี่คับๆ ใครร้องอ่ะครับ"
พี่เขาตอบกลับมาว่า
"ฐิติมา สุตสุนทรจ๊ะ"
"เดี๋ยว คับพี่ หากระดาษจดก่อน ชื่อเรียกยากจัง"
พอผมจดเสร็จ พี่เขาก็บอกว่า "เดี๋ยวเปิดให้ฟังเลยนะจ๊ะน้อง"
"ไม่เป็นไรคับ อีกสัก 5 นาทีก็ได้ครับ"
คือผมต้องการเวลาอ่ะครับ ต้องตะเกียกตะกายจากชั้นลอยไปชั้นสาม คือสเตอริโอของธานินท์อยู่ชั้นสามอ่ะครับ (พ่อผมเรียกเจ้าเครื่องมีเสียงเพลงว่าสเตอริโอของธานินท์อ่ะครับ มันเป็นเครื่องเสียงยี่ห้อธานินท์) พอผมตะเกียกตะกายขึ้นไปได้สักพัก เพลงไดอารี่สีแดงของ แหวน ฐิติมา สุตสุนทร ก็ดังขึ้น สมัยนั้นได้ฟังเพลงที่เราโทรขอเองกับมือนี่ ช่างมีความสุขจังโว้ย ถึงจะได้ฟังเพลงบ่อยขึ้น แต่ยังไม่เห็นหน้าค่าตากันเลย ผมสืบมาจนรู้ว่าพี่แหวนจะเปิดตัวในรายการนาทีทอง ซึ่งเป็นรายการที่ดังมากในสมัยนั้น ผมเลยต้องรีบติดต่อเจตน์ทันที
เจตน์กับผมสนิทกันตั้งแต่ประถม เพราะเราชอบหนังจีนชุด (ละครจีนฮ่องกง) เรื่องเดียวกันคือเรื่อง "มิตรรักนักเพลง" สมัยนั้นฉายตอนเย็นๆ ช่องไหนจำไม่ได้แล้ว ผมพอจะทราบว่าเจตน์พอจะมีเส้นสายที่จะทำให้ผมไปรายการนาทีทองได้ พอผมเล่าให้เจตน์ฟัง เจตน์ก็รับปากว่าจะพาไป แต่ผมต้องเป็นคนออกเงิน ผมต้องโกหกพ่อว่าขอเงินไปต่างจังหวัดสักสามสี่วันกับเจตน์ พ่อก็ยอม การเดินทางนี่ไกลพอสมควรจนผมงง คือนั่งสองแถว ไปต่อรถเมล์ และก็ต่อแท็กซี่ ตอนนั้นยังไ่ม่มีแท็กซี่มิเตอร์ มีแต่แท็กซี่โขกสับ เรียกซะแพงเลย
เจตน์พาผมไปห้องส่งของรายการนาทีทองทันเวลา วันนั้นจำได้แค่ว่าคนเยอะเหมือนกัน วันนั้นมีความสุขมากครับที่ได้ฟังเพลงไดอารี่สีแดงแบบสดๆ พร้อมกับการเปิดตัวศิลปินหญิงคนใหม่ของวงการในรายการนาทีทอง รายการที่ดังมาก ๆ ในสมัยนั้น

ไดอารี่สีแดง.flv

The Best Collection (136) ตอนพิเศษ : แหวน ฐิติมา สุตสุนทร
ตอนผมเรียนอยู่ประมาณ ม. ต้น ขณะกำลังอ่านหนังสืออยู่พร้อมกับฟังเพลงไปด้วย สักพักผมก็ได้ยินเสียงเพลงๆหนึ่งที่น่าสนใจมากในยุคนั้น เป็นเพลงผู้หญิงร้อง แค่ฟังครั้งแรกก็ติดหูผมมาก จนผมอยากฟังอีก ตอนนั้นก็เลยต้องโทรไปหาดีเจเพื่อขอเพลง
สมัยก่อนการมีโทรศัพท์บ้านมันก็ช่างยากเย็น แต่โชคดีที่พ่อของผมทำธุรกิจแอร์ คือทำระบบแอร์ให้กับโรงหนังแถวสำโรง (แต่ร้านพ่อ ซึ่งเป็นที่พักผมอยู่ที่บางนา) ทำให้บ้านผมมีโทรศัพท์ มันอยู่ที่ชั้นลอย พ่อผมเอาไว้ติดต่องาน ผมต้องเล็งตอนที่พ่อผมไม่อยู่เพื่อแอบลักลอบเข้าไปโทรขอเพลง
วันหนึ่งผมก็ทำสำเร็จ พอโทรติดผมก็คุยกับพี่ดีเจ
"พี่คับ พี่คับ อยากขอเพลงผู้หญิงร้องอ่ะครับ"
พี่ดีเจทักมาด้วยเสียงที่หวานหยด
"ชื่อเพลงอะไรคะน้อง"
ผมนิ่งนิดนึงก่อนจะพูดว่า
"เออ เพลงที่ผู้หญิงเขียนเรื่องราวความรักไว้ในไดอารี่อ่ะครับ"
พี่ดีเจเสียงสวยก็ร้องอ๋อ
"อ๋อ น่าจะเพลงไดอารี่สีแดง"
"พี่คับๆ ใครร้องอ่ะครับ"
พี่เขาตอบกลับมาว่า
"ฐิติมา สุตสุนทรจ๊ะ"
"เดี๋ยว คับพี่ หากระดาษจดก่อน ชื่อเรียกยากจัง"
พอผมจดเสร็จ พี่เขาก็บอกว่า "เดี๋ยวเปิดให้ฟังเลยนะจ๊ะน้อง"
"ไม่เป็นไรคับ อีกสัก 5 นาทีก็ได้ครับ"
คือผมต้องการเวลาอ่ะครับ ต้องตะเกียกตะกายจากชั้นลอยไปชั้นสาม คือสเตอริโอของธานินท์อยู่ชั้นสามอ่ะครับ (พ่อผมเรียกเจ้าเครื่องมีเสียงเพลงว่าสเตอริโอของธานินท์อ่ะครับ มันเป็นเครื่องเสียงยี่ห้อธานินท์) พอผมตะเกียกตะกายขึ้นไปได้สักพัก เพลงไดอารี่สีแดงของ แหวน ฐิติมา สุตสุนทร ก็ดังขึ้น สมัยนั้นได้ฟังเพลงที่เราโทรขอเองกับมือนี่ ช่างมีความสุขจังโว้ย ถึงจะได้ฟังเพลงบ่อยขึ้น แต่ยังไม่เห็นหน้าค่าตากันเลย ผมสืบมาจนรู้ว่าพี่แหวนจะเปิดตัวในรายการนาทีทอง ซึ่งเป็นรายการที่ดังมากในสมัยนั้น ผมเลยต้องรีบติดต่อเจตน์ทันที
เจตน์กับผมสนิทกันตั้งแต่ประถม เพราะเราชอบหนังจีนชุด (ละครจีนฮ่องกง) เรื่องเดียวกันคือเรื่อง "มิตรรักนักเพลง" สมัยนั้นฉายตอนเย็นๆ ช่องไหนจำไม่ได้แล้ว ผมพอจะทราบว่าเจตน์พอจะมีเส้นสายที่จะทำให้ผมไปรายการนาทีทองได้ พอผมเล่าให้เจตน์ฟัง เจตน์ก็รับปากว่าจะพาไป แต่ผมต้องเป็นคนออกเงิน ผมต้องโกหกพ่อว่าขอเงินไปต่างจังหวัดสักสามสี่วันกับเจตน์ พ่อก็ยอม การเดินทางนี่ไกลพอสมควรจนผมงง คือนั่งสองแถว ไปต่อรถเมล์ และก็ต่อแท็กซี่ ตอนนั้นยังไ่ม่มีแท็กซี่มิเตอร์ มีแต่แท็กซี่โขกสับ เรียกซะแพงเลย
เจตน์พาผมไปห้องส่งของรายการนาทีทองทันเวลา วันนั้นจำได้แค่ว่าคนเยอะเหมือนกัน วันนั้นมีความสุขมากครับที่ได้ฟังเพลงไดอารี่สีแดงแบบสดๆ พร้อมกับการเปิดตัวศิลปินหญิงคนใหม่ของวงการในรายการนาทีทอง รายการที่ดังมาก ๆ ในสมัยนั้น
ไดอารี่สีแดง.flv